Onlangs besteedde Zembla, het onderzoeksjournalistieke programma van de VARA, aandacht aan de IPAD-school, bedacht door, onder andere, Maurice de Hond. De makers van het programma spraken met scholen die er (zijdelings) mee te maken hebben gehad, oud-medewerkers en onderwijsspecialisten.
Het ging onder andere over het geld dat door de overheid aan een van de scholen van De Hond was betaald terwijl de desbetreffende school op dat moment feitelijk dicht was. Toen men daar uiteindelijk achterkwam en het geld terugvroeg ontstond er een discussie tussen overheidsinstantie DUO en het bestuur waar de betreffende school onder viel. Viel, want dat bestuur is inmiddels failliet. Waarom is er niet actief en eerder geprobeerd dat geld terug te krijgen?
Goeie vraag. Het gaat toch om ongeveer twee ton. Gemeenschapsgeld. Als het niet besteed is aan hetgeen waarvoor het bestemd was moet het gewoon terug. Of het nou op is of niet maakt geen bal uit. Als je teveel huurtoeslag hebt gekregen moet je ook terugstorten immers. Waaraan het besteed is? Geen idee, maar ik zou denken: niet aan het doel waar het oorspronkelijk voor bedoeld was. Want in dat geval zou het bestuur het gewoon klip en klaar hebben aangetoond en was de kou uit de lucht geweest. Maar misschien komt de curator nog uit de struiken en wordt het alsnog duidelijk.
Dan het onderwijsconcept op zich. Het idee om kinderen op hun eigen niveau en wijze te laten leren, daar is niks mis mee. Tegenstanders maakten daarvan dat kinderen de hele dag konden doen en laten wat ze zelf wilden. Maar daar klopt niks van. Als dat al gebeurde lag het aan de mensen die de kinderen begeleidden, en tegen zoiets is geen enkel concept opgewassen.
Om kinderen echt op hun eigen niveau en wijze te laten leren, dat vraagt nogal wat van een school. Tijdens het programma kwamen een aantal scholen aan het woord die klaagden over het keurslijf dat hen werd aangemeten. Dat ze de lesmethodes overboord moesten gooien. Dat ze langdurige contracten moesten ondertekenen. Pikant detail is dat die scholen niet eens zo’n contract getekend hebben.
De klassieke lesmethodes voorzien erin dat ieder kind van dezelfde leeftijd tegelijkertijd dezelfde lesstof krijgt aangeboden op 1 manier. Dan is er dus geen sprake van leren op je eigen manier en niveau. Wanneer je als school intekende op het SteveJobsschool-concept kon je dus niet blijven zweren bij die methodes. Als bronmateriaal: prima. Maar niet als leidraad.
Daarnaast is het overduidelijk dat, als je kinderen op hun eigen wijze en niveau wilt laten leren, je andere middelen moet gaan inzetten. Dus tablets of andere apparaten waar je software op kunt draaien die zich aanpast aan het niveau van het kind, het kind de mogelijkheid biedt een individueel ontwikkelingsplan in te zien en het eigen specifieke lesrooster bij te houden. Daarnaast heeft zo’n school inhoudelijke begeleiding en training nodig.
Het bedrijf van Maurice de Hond bood die trainingen en hulpmiddelen aan. Daar moest hij mensen voor inhuren en producten ontwikkelen. Dat kost geld, daar zal niemand zich over verbazen. Of toch? Want er werd veel geklaagd in het programma over het geld dat de scholen moesten betalen. Maar hoe kun je als bedrijf diensten en hulpmiddelen leveren als je er niet voor betaald wordt? Ik had het antwoord op die vraag graag willen horen van de mensen die hun beklag deden. Of hoe de oud-medewerkers dachten dat een commerciële aanpak vermeden had kunnen worden, want die klaagden net zo hard mee. Terwijl zij toch ook graag aan het eind van de maand hun salaris bijgeschreven zagen worden.
Ik bekijk het van een zakelijke kant. Als je iets graag wilt hebben moet je er voor betalen. Als je je dat niet kunt veroorloven koop je het dus niet. De scholen die aan het woord kwamen hadden dus die dure contracten (waar steeds over gesproken werd) niet eens afgenomen. De scholen die dat wel gedaan hadden kwamen niet aan het woord. Dat is jammer, want die hadden kunnen vertellen of er dingen waren die wel goed gingen. Op LinkedIn zag ik die positieve commentaren wel voorbijkomen.
Misschien was de totale aanpak die Maurice voorstond wel (te) heftig. Omdat de scholen daar nog niet aan toe waren. Maar het idee op zich, dat ten grondslag ligt aan het concept, daar sta ik nog steeds achter.