“Ik hou ervan om iets preCIES te omschrijven”, zegt Ron. “Als ik over een ouderwets fietssleuteltje schrijf dat omgedraaid wordt in het slot moeten de lezers dat geluid HOREN.” Als ie t alleen maar ZEGT herinner ik me dat droge, metalen geluid haarscherp. Ik moet er nu nog om lachen. Maar … ik moet alTIJD lachen om Ron’s teksten op BestBekeken!
Hij roept daarmee in een oogwenk herinneringen op over Brabantia voorraadbussen, ouderwetse fietsstoeltjes en daarnaast toont hij oude foto’s van Best. Er komen veel reacties op die hij overigens minitieus onderzoekt want het is niet de bedoeling dat mensen er hun commerciële boodschap tussen frommelen.
“Die reclameboodschappen gooi ik eruit”, zegt Ron Koreman, “Mensen proberen er toch iets in te zetten want ik heb natuurlijk een groot bereik”. Ongeveer 3000 volgers ja! Vrijwel elke dag plaatst hij een bericht, vaak met foto’s van Best zoals het vroeger was. Want er is nogal wat veranderd en vooral gesneuveld. “Die sloopkogel is wel gehanteerd hier!” merkt hij op, “Terwijl er bijvoorbeeld in Oirschot bijna niks is veranderd.”
Raakt de fotoverzameling nooit uitgeput? “Nou ja”, zegt Ron, “Er zijn natuurlijk onnoemelijk veel foto’s in het bezit van mensen hier. Maar ja, probeer ze maar eens te bewegen dat met mij te delen! Dat lukt niet altijd.” Maar sinds kort kan hij vanwege zijn samenwerking met de Erfgoedvereniging Dye van Best ook putten uit hun omvangrijke fotoverzameling. Dus voorlopig kan Ron op z’n zachtst gezegd even vooruit.
Mensen delen wel hun ervaringen als hij “dingen van vroeger” laat zien. “Met name van interieurs. Want vroeger waren alle huizen zo ongeveer hetzelfde ingericht. Hier stond de bank, daar het dressoir, een setje van drie tafeltjes onder mekaar, zo’n mimisetje, weet je nog? En aan de muur hing zo’n slangachtig rekje van bamboe waar je twee kamerplanten in kon hangen, met een hertshoorn! In de keuken een rek met van die Brabantiabussen en een gordijntje onder de gootsteen. Iedereen van een bepaalde leeftijd herkent dat meteen!”
Vroeger tekende hij veel, als kleine jongen al; cartoons en strips. Hij probeerde daarin uit te beelden hoe mensen in elkaar staken, wat ze wilden bereiken en waar ze voor stonden. “Ik begon daarmee toen ik een jaar of veertien, vijftien was. Ik heb er duizenden gemaakt. Eerst voor de lol, later professioneel vanuit mijn bedrijf. “ Ron was zijn tijd ver vooruit, want tegenwoordig is het hip (is dat op zich nog een hip woord trouwens??) om tijdens een brainstorm tekeningen te laten maken. Want een beeld etc etc.
Tekenen is naar de achtergrond verdwenen bij Ron, daar is het schrijven voor in de plaats gekomen. Inmiddels heeft hij vier boeken op zijn naam staan, compleet verschillend van karakter. Van kinderbroek (geschreven samen met zijn kleindochter!) tot historische roman, maar ook een spannend verhaal dat in de Dordogne speelt en een boek over een wesp die dromen kan scannen.
Het boek met de titel Vluchteling HBM.K 15620 isgebaseerd op het verleden van zijn eigen vader, dat zich deels in Polen heeft afgespeeld. Aan de hand van brieven en een bezoek aan Polen waar hij mensen heeft gesproken heeft Ron boven tafel gekregen hoe zijn vader wist te ontsnappen uit een concentratiekamp tijdens de Tweede Wereldoorlog. “Dat moet een enorm traumatische ervaring zijn geweest, maar mijn vader sprak daar nooit over. Hij kon of wilde dat niet delen.” vertelt Ron, “Toen mijn boek in het NRC besproken werd kreeg ik bijna 400 mails binnen van mensen die zich daarin herkenden. Het moet verschrikkelijk zijn geweest om zulke pijnlijke herinneringen weg te moeten stoppen. Er was geen compassie destijds, je moest gewoon doorgaan en het zelf maar uitzoeken. Zo werd mijn vader vier jaar na de Tweede Wereldoorlog alweer naar Nieuw Guinea gestuurd!”
Ik hoop dat Ron nog veel meer boeken gaat schrijven. Met een mooie foto van hem op de flap of achterkant! Check zijn website vooral even!