Vroeger was het heel gewoon om vogels te vangen die je dan thuis in een kooitje stopte. Zo begon Tiny’s destijds met zijn verzameling. Inmiddels heeft hij een paar honderd van die kooitjes bij elkaar gescharreld, ze komen uit alle windstreken. Gelukkig heeft hij genoeg ruimte om ze ook echt neer te zetten. Het is een indrukwekkende, mooie verzameling!
“Er zijn volgens mij maar twee mensen in Nederland die vogelkooitjes sparen’ vertelt Tiny van der Rijt. “Een man in Zeeland en ik. We spreken elkaar regelmatig en ruilen ook wel eens wat. Hij komt dan hier kijken want bij hem zitten alle kooien in dozen maar bij mij staan ze allemaal uitgestald op zolder.”
Toen hij naar zijn boerderij verhuisde ging hij op zoek naar antiek en brocante om de boerderij verder op te leuken. “En ja, van ’t één komt ’t ander” lacht hij. “Maarre … het is geen belegging hè, het is een verzameling zeg ik altijd.” Daarmee bedoelt hij dat hij niet van plan is om een hele hoop geld aan één specifiek kooitje uit te geven. Het moet wel leuk blijven.
Hij struint antiekwinkels en rommelmarkten af op zoek naar bijzondere exemplaren maar soms loopt hij er ook gewoon tegenaan. Zo ontdekte hij bij een dierenwinkel twee prachtige kooitjes die maar een beetje stonden te verstoffen. Na wat heen en weer gepraat kreeg hij de eigenaar zo ver om ze aan hem over te doen.
“En deze heb ik gekregen van iemand, die had dat ding gewoon op zolder staan!” Hij houdt een prachtig oud kooitje van koper met mooi bewerkt glas erin omhoog.
Zijn kooitjes komen niet alleen uit Nederland, maar ook uit India, Thailand, Suriname en Indonesië. “Die mensen maken daar kooitjes! Zo maken ze ze hier niet. Helemaal met de hand, die hebben veel tijd en geduld. En dit kooitje heeft een vriend van mij als handbagage voor me meegenomen in het vliegtuig!” Hij wijst naar een flinke kooi. “Ik zei nog: dan moet je toch wel heel veel van me houden als je daarmee op schoot gaat zitten!”
Van der Rijt is verbaasd door het vernuft waarmee ze vroeger kooitjes maakten om vogeltjes te vangen. Hij laat zien hoe zo’n kooitje werkt: via een gewichtje gaan er schuifjes open en dicht. “En het werkt allemaal!” zegt hij.
Maar zijn favorieten zijn toch wel de kooien in een standaard, stammend uit de sixties. Op het moment dat je ze ziet herinner je je meteen iemand die vroeger ook zo’n ding had staan! Tenminste … als je zo oud bent als ik dan natuurlijk.
“Jaren geleden was er één of andere Amerikaanse kunstenaar die een expositie wilde houden in een oude gevangenis. Hij was op zoek naar vogelkooitjes die ze vroeger in de mijnen gebruikte en hij vroeg aan mij of ik die had. Natuurlijk had ik die en die andere verzamelaar uit Zeeland heeft er toen ook nog een partij in bruikleen gegeven. Al die kooien gingen naar die gevangenis en die vent gaf vanuit Amerika opdracht hoe ze zijn kunstwerken daarin moesten verwerken! Ik kreeg een VIP-uitnodiging om bij die expositie te gaan kijken maar ik heb die kaart aan iemand anders gegeven. Die vertelde me daarna dat in die kooitjes een hand zat! Of een ander lichaamsdeel! En da’s dan kunst!”