21 jaar geleden nam Tonnie van den Biggelaar Café Dokus in Best over. 2 verbouwingen en een weiland verder staat het café te koop. Maar ondertussen werkt ze gewoon door en kunnen er met een gerust hart feestjes gepland worden.
“Ik een markante horeca-ondernemer?? Nou: écht nie!” dat was de eerste reactie die Tonnie gaf toen ik haar benaderde. Waarschijnlijk is zij de enige die daar zo over denkt, gezien het gezicht dat haar zus Sientje, op de achtergrond druk bezig, regelmatig trekt.
Tonnie had al een lange carrière in de horeca achter de rug toen ze er lucht van kreeg dat de toenmalige huurder van Café Dokus wilde stoppen. Na aanvankelijke twijfel, het was klein en de gasten hingen ook niet direct met de benen buiten, besloot ze de stap toch te wagen. “Het was alleen maar dit stukske hè, in het begin, dus zo’n 36 m2” vertelt ze. “Ik zette er een tentje aan de voorkant tegenaan als er een feestje was.” En voor feestjes weet men Tonnie wel te vinden. “Ze zeggen altijd: bij jou kan alles! Ik doe niet zo moeilijk als ze hun eigen taart of catering willen regelen” verklaart Tonnie.
Na 7 jaar huren kreeg ze de kans om het café te kopen. Ze bouwde er meteen een stuk aan maar groeide snel alwéér uit de jas. Er volgde nòg een uitbreiding en inmiddels heeft ze ook het weiland aan de achterkant gekocht. Daar wil ze een fietspad maken, want ook fietsclubs weten de weg naar Dokus wel te vinden. “Ik zet gewoon koffie klaar en dan pakken ze ’t zelf. Ze leggen geld neer voor alles wat ze gepakt hebben. Ik ga niet moeilijk doen en zelf koffie indoen voor 70 man!” Uit alles blijkt de praktische en nuchtere aanpak die Tonnie hanteert.
Dat doet ze ook in de omgang met de (vaste) klanten. In het begin kende ze het klappen van de zweep nog niet zo goed, maar ze leerde snel. Niks afwachten en gelijk dóórpakken, dat is haar stijl. Dat is waarschijnlijk de reden dat er hoogst zelden “gedoe” is. “Ik heb wel eens tegen twee vaste klanten gezegd die zondagsavonds vervelend zaten te doen: Ik kom morgenochtend bij jullie langs! Nou, en IK er naartoe! In de auto. Ik was nog steeds kwaad! Kom ik daar binnen, hebben ze twee honden en ik roep gewoon “Opgeflikkerd!” tegen die twee honden. Nou, toen verschoten ze wel!” lacht Tonnie. “Voortaan gedragen of anders komen jullie er niet meer in! Ge bent gewaarschuwd!” En alles dan natuurlijk op z’n sappig Bests.
Inmiddels heeft iedereen in de gaten dat je met Tonnie niet gaat lachen. En trouwens, wie het laatst lacht, lacht het best. Want als mensen niet betalen wordt het briefke opgeborgen in de la en het komt eruit zodra de gasten terugkomen, ook al gaat er vier jaar overheen. “Ik heb ooit zo’n klein menneke hier gehad. Die liet z’n portemonnee zien met allemaal geld erin maar hij wilde alleen maar “’n bietje” betalen. Nou, hij kwam jaren later nog eens hier en ik riep meteen “Wacht ’s jongen! Kijk ’s wat ik hier nog heb!” En hij maar roepen dat ik een deugniet was!”
Café Dokus ligt best afgelegen maar toch is Tonnie nooit bang geweest. Ze heeft ook meteen een antwoord klaar. “Een keer kwamen er hier twee kerels binnen die ik niet vertrouwde. Ze vroegen of ik hier alleen was. Ik zei meteen: Nee, die luie sodemieter ligt hier weer eens achter op de bank te slapen! ’t Is ALTIJD hetzelfde met die vent!”
Wat was haar mooiste dag? “Toen ik het café kocht” besluit ze.