Niet moeten maar willen
6 maanden geleden, in juli 2019, besloot ik dat ik “dingen” wilde gaan veranderen in mijn leven. Ik zeg bewust wilde, niet moest. Want zodra je iets “moet” van jezelf gebeurt er vaak genoeg niks of in het beste geval (te) weinig. Zodra je echt iets wilt is de kans om het te bereiken veel groter. Want je motivatie is anders.
Ik vertel jullie graag wat er aan die 16e juli voorafging en waar ik toen vandaan kwam. In 1992 stapte ik in het softwarebedrijf van mijn man (Cees) en de zaken liepen over het algemeen voorspoedig. Wat je bij kleine bedrijven (wij waren met een man of 12) vaak ziet was ook bij ons het geval: ups-and-downs en altijd hard werken. Dat laatste is geen punt, maar wanneer je met al dat harde werken toch niet bereikt wat je wilt is het bij tijd en wijlen flink afzien.
In 2004 gingen we als beste vrienden (die we ook al waren vóór ons trouwen) uit elkaar. We waren zakenpartners geworden en verwachtten van het huwelijk toch wel wat anders. Maar … we bleven samenwerken en onze vriendschap werd alleen maar sterker. Dat kwam goed uit, want voor onze zoon Emiel was het al moeilijk genoeg. We woonden vlak bij elkaar in de buurt en trokken veel samen op. Tot het noodlot toesloeg. In september 2009 overleed Cees plotseling aan hartfalen en Emiel en ik stonden er alleen voor.
Emiel was toen 16 jaar en dan heb je echt nog een vader nodig. Het was een enorm zware en verdrietige tijd. Ik wilde er allereerst zijn voor Emiel, daarnaast had ik natuurlijk nog het bedrijf. We hadden dat in de jaren daarvoor flink veranderd zodat we ook ieder voor zich (los van elkaar) omzet konden maken. Dat was een geluk bij een ongeluk. Toch viel er zo’n 50% omzet direct weg door het overlijden van Cees.
Het afhandelen van de nalatenschap en alles wat daar bij komt kijken vrat aan me. Het was inmiddels maart 2011, 1.5 jaar na het overlijden van Cees. Ik kon me niet meer focussen en was slecht in staat dingen te onthouden. In gesprekken raakte ik de draad kwijt. Ik ging naar de huisarts omdat ik doodsbang was dat er iets in mijn hoofd niet goed zat. Uiteindelijk was ik “alleen maar” overbelast. Althans, zo noemde ik het. De dokter noemde het een burn-out. Gelukkig had ik een goede verzekering maar ik kon mijn opdrachtgevers niet van dienst zijn en acquisitie doen was er al helemaal niet bij. Zo verstreek er een half jaar en ik zag de hele boel met lede ogen aan. Hoe kreeg ik dat ooit weer op de rit?
Dat kreeg ik ook niet. Althans, niet zoals de rit van vóór de burn-out. Ik kwam in het freelance-circuit terecht en de crisis begon op te spelen. De uurtarieven duikelden naar beneden. Wanneer je veel reserves hebt staan kun je besluiten daar niet mee te doen. Maar die mazzel had ik niet. Dus ik werkte tegen lage tarieven, waardoor ik veel meer uren moest maken en geen tijd had om ander, beter betaald werk te zoeken. Of echt betrouwbare opdrachtgevers die op tijd betalen en je op waarde schatten. Een “gewone” baan vinden op je 53ste? Dacht het niet.
Ik verhuisde vanuit Amsterdam terug naar Brabant en zette waar ik kon de tering naar de nering. In de tussentijd had ik ook nog verkering gekregen met een Zuid-Afrikaan en een ticket in het laagseizoen kost al gauw € 600,00. In mijn inkomstenenuitgaven-spreadsheet kon ik precies zien of ik het financieel zou redden om er een te kopen of niet. Nic en ik zagen elkaar op een gegeven moment een half jaar niet omdat ik bang was te weinig acquisitie te kunnen doen vanuit Zuid-Afrika. Op een gegeven moment was ik alleen nog maar bezig met extra opdrachtgevers zoeken en deed ik veel “hapsnap”-klussen.
Met Kerst 2018 was ik weer eens ziek, het vijfde jaar op een rij. Ik had er compleet genoeg van en nam me voor dat ik dat in 2019 niet meer wilde meemaken. Dat daar drastische stappen voor nodig waren was me duidelijk. Ik had geen idee wat voor stappen dat zouden kunnen zijn en realiseerde me dat ik er niet eens aan toe kwam om rustig na te denken. Hoe vaak ik niet gewenst heb dat ik de tijd stil kon zetten terwijl ik in de tussentijd dan zou kunnen nadenken … je wilt het niet weten.
Ondertussen bleef ik hangen aan nare opdrachtgevers die voor een dubbeltje op de eerste rang wilden zitten en dan vaak ook nog niet betaalden. Maar daar drastisch afscheid van nemen kon ik niet. Dat vond ik Te Eng. In juli 2019 werd ik vlak voordat ik naar Zuid-Afrika zou vertrekken comPLEET genaaid (excusez-le-mot) door wéér zo’n gladdekker. De voortekenen had ik allemaal genegeerd want de omzet was te mooi om waar te zijn. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan.
En toen kwam de ommekeer. Ik wilde dit echt nooit meer meemaken, zo gepiepeld worden. En ondanks het feit dat ik nog geld tegoed had besloot ik dat ik mijn energie er niet langer meer aan zou besteden. In plaats van de hele dag af te wachten wat er nu weer aan nare telefoontjes en mails zouden binnenkomen nam ik de regie over. Ik liet het achter me en ging naar mijn verkering in Afrika. Het was 16 juli 2019.
Zo, genoeg teruggeblikt.
That was all in the past!
Nu vooruit!
Ik kan ook voor jou content schrijven! Neem contact met me op of kijk op mijn website
[…] daar ben ik weer. Ik heb een flink aantal reacties gekregen over de Menopause Magician kick-off die ik een dikke week geleden publiceerde. Het was ook best een heftig stuk. Maar ik wilde jullie […]