Kaputt maar gelukkig. Dat ben ik! Mijn huurhuis is leeg en schoon opgeleverd, dankzij de hulp van mijn twee zussen en broer die zich uit de NAAD hebben gewerkt om me te helpen.
De weken in Zuid-Afrika waren bij uitstek geschikt om mijn plannen zover mogelijk uit te werken. Ik had al afspraken ingepland voor als ik terug in Nederland zou zijn. 3 oppasadressen en een adres waar ik een optie had genomen op een opbergruimte van 4 kuub. Ik had mijn hele huisraad uitgeschreven en verdeeld over weg ermee/opslag en die laatste categorie ook nog eens verdeeld in spullen die bij vrienden/familie gestald zouden worden dan wel in de opslagruimte.
Je bent niet meer de jongste Wilma!
Ik belde met mensen om te horen wat ze van mijn plannen vonden. Fons merkte op dat ik er natuurlijk niet jonger op werd, dus hoe moest het op de lange termijn? Natuurlijk een heel goede vraag. En natuurlijk had ik daar wel over nagedacht. Zoveel mogelijk geld opzijzetten en dan op een gegeven moment een soort oude schuur ergens kopen en verbouwen, of een containerwoning laten bouwen, misschien wel meedoen aan een eventueel “oude-dag-project” waar vrienden bij elkaar gaan wonen in een of andere setting zodat ze “later” voor elkaar kunnen zorgen en gezamenlijk diensten in kunnen huren. “Maar”, zo zei ik tegen Fons, “Dat is echt van later zorg. Eén stap tegelijk. Als ik iets wil kunnen doen in de toekomst is dit de weg om er te komen. Met blijven zitten waar ik zit kom ik er in ieder geval zeker niet.”
Wederom werd het me duidelijk dat blijven hangen in een ongewenste situatie die ze kennen voor veel mensen aantrekkelijker is dan iets onbekends te gaan doen. “Je weet nooit wat er gebeurt!” zeggen ze dan. Klopt, maar is dat erger dan precies weten wat er wel gebeurt terwijl je daar ongelukkig van wordt?
Nederlandse bureaucratie
Ik had inmiddels de meest creatieve woonoplossingen gevonden die je je maar kunt voorstellen. Er blijken al duizenden mensen in alternatieve woningen te leven, zoals ik die voor ogen heb. Omdat ze het beu zijn torenhoge huren te betalen of niet genoeg hypotheek kunnen krijgen nu de huizenprijzen zo de pan uit zijn gerezen. Zo kwam ik er ook meteen achter dat ze vrijwel allemaal kampen met de Nederlandse bureaucratie. Stel dat je bij iemand (die grond overheeft) een huis mag bouwen dan is het nog maar de vraag of de gemeente dat goed vindt. En als ze het al goed vinden: of ze je een eigen adres geven. Het is onvoorstelbaar dat in deze tijd, waarin er zo’n tekort is aan (betaalbare) woningen, de ambtelijke molens de plannen compleet kunnen vermalen. Ik hoop dat het tegen de tijd dat ik zover ben wat makkelijker gaat.
Terug naar Nederland
De weken in Afrika vlogen voorbij. Aan de ene kant baalde ik ervan om weg te gaan, aan de andere kant popelde ik om alles wat ik had voorbereid uit te voeren. Toen ik thuiskwam voelde ik meteen weer de druk die ik in Afrika totaal kwijt was geweest. Ik liep in het huis rond als een kat in een vreemd pakhuis. De dag erna belde ik direct mijn huisbaas op. Die werkte mee als geen ander. Hij was helemaal niet van plan om mij precies aan een maand opzegtermijn te houden. “Laat maar weten wanneer je eruit wilt” zei hij. “Ik heb toch meteen iemand anders gevonden.” Dat geloofde ik graag, hij zou ook meteen de huur fiks kunnen verhogen.
Ik huurde een auto en ging mijn potentiële oppasadressen af. Met alle drie meteen een klik dus dat was geweldig! De data werden definitief vastgelegd en ik nam mezelf voor om half oktober de sleutels van het huis in te leveren. Dat gaf Nic voldoende tijd om zijn visum te regelen. Ik had 7 weken om alles te regelen. Tussendoor moest ik natuurlijk ook nog werken en nieuw werk zien te vinden. Ik begon terug te tellen vanaf half oktober en maakte een exacte planning met allerlei deadlines. Foto’s maken van alle spullen die ik wilde verkopen via Marktplaats en Facebook.
Verhalen van wildvreemden
Natuurlijk kwam ik erachter dat mensen niet komen opdagen, ter plekke minder willen betalen dan overeengekomen, erop rekenen dat jij toch de spullen voor hen naar beneden draagt ondanks dat je hebt gezegd dat je dat niet zult doen, noem het maar op.
Wat ik ook had: enorm positieve, bemoedigende reacties van wildvreemde mensen die nieuwsgierig waren naar mijn verhaal. Vrijwel altijd vertelden diezelfde wildvreemden daarna hun eigen verhalen en zo duurden de transacties over het algemeen veel langer dan gepland. Maar ik had het voor geen goud willen missen. Wat te denken van deze?
Heb jij ook panty’s?
“Uh ja, ik kom voor de strijkplank”, een man van ergens in de 40. Het ding stond al in de gang en hij gaf me het afgesproken bedrag. Keek me enigszins bedremmeld aan. “Kan ik iets voor je doen?” vroeg ik. Het verhaal kwam er meteen uit. Zijn vrouw was weggegaan en had alles meegenomen. Nu kon hij niet eens de bloesjes van zijn kinderen strijken. Daarom die strijkplank dus. “Godsamme” zei ik meelevend “Heb je wel een strijkijzer dan?” Nee, maar evengoed wilde hij die van mij niet kopen. “OK’ zei ik “maar mocht je je bedenken, je hebt mijn nummer.” De dag erna kondigde ik op Facebook mijn grote weekend-uitverkoop aan. Het regende reacties en ik kreeg meteen telefoon van Strijkijzer.
Hij had toch wel interesse en kon ik het ding voor hem opzijzetten? Hij zou het in de ochtend van de weekendverkoop op komen halen. “Tuurlijk” zei ik “Dan zie je misschien nog wel iets dat je nodig hebt!” Hij schraapte zijn keel. “Verkoop jij ook kleding?” vroeg hij. “Ikke wel” zei ik, eigenlijk zonder na te denken “wat voor kleding zoek je precies?” “Panties” zei hij. “Ik zoek panty’s.” “Oh” zei ik “dan zou ik effe moeten kijken. Dat weet ik zaterdag wel te melden als jij komt voor de strijkbout.” “Goed”, piepte hij en hing op. Ik kreeg er compleet de slappe lach van maar bedacht meteen dat ik ze zó mee zou geven aan hem. God weet hoeveel moed hij had moeten verzamelen om het aan mij te vragen! Emiel dacht er heel anders over. “Ben jij gek?” het was géén vraag. Luana snapte mij meteen, Emiel dacht alleen maar dat die man aan mijn panty’s en kousen zou gaan snuffelen. “Ach welnee” zei ik, maar dacht toch bij mezelf: Ben IK nou zo naïef? Uiteindelijk pikte hij het strijkijzer aan de deur op en begon hij nergens meer over. Ik ook niet trouwens.
We zijn natuurlijk swingers!
Ik verkocht zo ongeveer alles wat los en vast zat en maakte afspraken voor mensen die de meubels, gordijnen en bedden wilden hebben. De wasmachine werd tot 3 keer toe afgezegd, last minute, en ik kreeg het al Spaans benauwd bij het idee dat ik het ding zelf 2 trappen naar beneden moest sleuren. Maar gelukkig vond ik toch nog iemand. Een man die eerder mijn zijden kunstplanten had gekocht en nu voor zijn zoon naar een wasmachine op zoek was. Ook hier kreeg ik het hele verhaal. Hoe hij zijn vrouw had ontmoet en hoe hij haar had versierd en dat ze al een kind had dat hij direct beschouwde als zijn eigen zoon. “Ja, we zijn natuurlijk swingers” voegde hij er in één adem aan toe. “Hè?” zei ik, enigszins verbluft en kreeg vervolgens een enorme lachkriebel. Hij leuterde ondertussen vrolijk verder en het kostte me nog heel wat moeite om het gesprek beëindigd te krijgen.
Het moment brak aan dat alle spullen die ik wilde houden vervoerd moesten worden naar de berging EN naar de mensen die op een aantal zaken zouden passen. Natuurlijk was er een heel schema gemaakt en we werkten ons uit de naad. Wat een klus. Mijn zus Francien reed af en aan met spullen die ik niet meer wilde hebben en waar zij “… wel iemand voor wist!”.
De opbrengst van de verkopen gingen Jeanne en ik samen storten. Kijk maar eens op de video hoe dat eraan toeging!
Stapeluuuuuhhhhh!
We kwamen met het eerste boedelbakkie volg bij de berging aan en gingen die eerst nog eens bekijken. We keken elkaar zwijgend aan. Het leek op zijn best op een flinke wc (qua ruimte dan) en we besloten meteen dat dat niet ging passen. Dan toch maar een grotere berging? De mevrouw van de receptie kwam zuchtend vanachter haar bureau vandaan. “Kijk eens hier wat er op de boedelbak staat?” vroeg ze verveeld. “Dat is 3 kuub. Jouw berging is 4.2 kuub. Je moet stapelen.” Ze draaide zich om en taaide af.
Dus wij begonnen te stapelen. Toen alles erin zat hadden we nog steeds ruimte over. Zelfs de grote slaapbank (die ik maar niet verkocht kreeg en waar ik stiekem blij om was) zat erin! Ook de tweede lading ging er moeiteloos in.
Mijn lieve familie en vrienden
Ondertussen haalden vrienden de spullen op waar zij op zouden passen. Alles liep als een goed geoliede machine. In 2 dagen tijd waren we zo goed als klaar, maar de deadline van 15 oktober halen leek onmogelijk. Het huis moest ook nog schoongemaakt worden en we moesten nog naar de stort. Ik zag het even totaal niet meer zitten en had denk ik zo’n 600 keer twee trappen op- en afgelopen. Ik kon wel janken zeg.
Maar mijn twee zussen en broer lieten zich niet kennen. Terwijl ik moest werken liepen zij zich het vuur uit de sloffen om het huis alsnog op tijd leeg en schoon op te leveren. En het lukte! Ik was en ben hen eeuwig dankbaar want in mijn eentje had ik het nooit gered. Ik nodigde hen meteen uit om een weekendje langs te komen bij mijn oppasadres in Zeeland. Dan zou ik ze eens goed in de watten leggen!
Kaputt maar gelukkig!
Nadat ik mijn sleutels had ingeleverd voelde ik een rust over me heen dalen die ik in tijden niet had ervaren. Het gevoel van vrijheid was nog veel groter dan ik had durven hopen. Ik zat op mijn oppasadres keikapot maar dolgelukkig op de bank. De grootste stap was genomen!
Ik kan ook voor jou content schrijven! Neem contact met me op of kijk op mijn website