Go with the flow. Als ik iets geleerd heb tijdens mijn nieuw ingeslagen levenspad is het wel dat je vaak beter kunt meebewegen dan tegenstribbelen. Als ik dat tegen mensen zeg slaan ze hun ogen ten hemel. Kom ik daar echt NU pas achter? Nou, dat wisten zij allang!
Al die wijsheid!
Ik kijk ze vol bewondering aan, jemig zeg, al die wijsheid, die had ik niet verwacht. Doen ze ’t ook echt in de praktijk? Tuurlijk Wilma. Maar als Wilma vraagt om een goed voorbeeld komt er verrassend weinig uit. Er volgt vaak een in de verte starende blik, gevolgd door wat irritatie: “Ja, ik kan zo 1-2-3 geen voorbeeld bedenken maar …” Ik knik begrijpend.
Ik BEN ook begrijpend. Het is sowieso al een hele stap om zelf te herkennen of je weerstand aan het bieden bent tegen beter weten in. Bij mij duurde het jaren voordat ik me realiseerde dat het per saldo geen zak hielp, wat ik ook probeerde. Ik noemde dat natuurlijk geen “weerstand bieden”; ik noemde dat “oplossingen verzinnen”. Uiteindelijk kwam ik er altijd net iets slechter uit dan ik erin ging. Het patroon was overduidelijk maar ik zag het niet, omdat ik alleen maar naar de positieve effecten wilde kijken zonder me af te vragen of die niet heel kortstondig waren.
Het kost heel wat moed om toe te geven dat alle goedbedoelde pogingen die je doet tot niks leiden. En dat je je energie dus beter in iets anders kunt steken. Maar ja, je hebt geen idee waarin dan wel en wie zegt dat dat dan WEL gaat lukken?
Ik denk dat veel mensen de eerste stap overslaan. Dat deed ik zelf ook altijd. Ik begon gewoon “ergens” te sleutelen maar ik had in feite geen overzicht. Dat vond ik waarschijnlijk ook te confronterend om uit te zoeken.
Hoe kun je jezelf er nu toe brengen om zaken echt onder ogen te zien?
Wanneer je er “alleen maar” over nadenkt krijg je niet een helder overzicht, want je gedachten beginnen steeds maar rond te dolen.
Het beste is om het letterlijk in kaart te brengen en alles op te schrijven. Jawel! Daar ben ik weer met mijn lijstjes.
“State of misery”
Misschien heb je iets aan mijn aanpak: ik leg mijn “State of misery” vast: waar voel ik me ongemakkelijk en ongelukkig over?
Vroeger deed ik dit soort inventarisaties voor organisaties. Hoe staan we ervoor? Wat speelt er? In de zakenwereld heet het (beetje vrij geïnterpreteerd maar goed): Risk Analysis.
Ik realiseerde me dat de manier waarop ik dat deed ook heel goed zou kunnen werken voor persoonlijke inzichten. Je moet er wel even voor gaan zitten zeg maar. En eerlijk zijn tegen jezelf. Het gaat erom dat je opschrijft wat er allemaal niet lekker gaat en het is de bedoeling dat je ook de echt nare en ongemakkelijke dingen noteert.
Maak een lijst van verschillende onderwerpen (stap 1) die je vervolgens groepeert (stap 2). Elke groep geef je vervolgens een rapportcijfer op basis van de impact die het heeft, je kennis/vermogen om ermee te dealen en de urgentie die je voelt (stap 3). Zodra je die cijfers hebt ingevoerd kun je bekijken welke groep het hoogst scoort.
Ik gebruik mijn laptop (Excel) om de cijfers in te voeren en vervolgens de berekeningen te maken. Om het wat duidelijker te maken geef ik wat (verzonnen) voorbeelden.
“State of misery”-resultaat
Hieronder zie je het resultaat na de berekeningen, gesorteerd op het hoogste gemiddelde:
| Impact | Vermogen | Urgentie | Totaal | Gemiddeld | |
| Financiën | 8 | 9 | 6 | 23 | 7.67 |
| Eigen belang | 1 | 6 | 9 | 16 | 5.33 |
| Werk | 7 | 3 | 6 | 16 | 5.33 |
| Collega’s | 2 | 9 | 3 | 14 | 4.67 |
| Vrienden | 3 | 7 | 1 | 11 | 3.67 |
| Familie | 2 | 3 | 3 | 8 | 2.67 |
En om het helemaal mooi te maken (maar dan heb je wel een spreadsheet nodig) kun je het geheel in een grafiek zetten:
Uitleg grafiek
Wat je ziet is dat Financiën verreweg het hoogste scoort in dit voorbeeld. Financieel gedoe heeft veel impact op mijn dagelijks leven, ik ben niet goed in staat om het op te lossen en het is ook nog eens een urgent ding want ik heb geen buffer waar ik maandenlang op kan teren.
Meten is weten, dat geldt ook in je privéleven. Zodra je weet wat er allemaal speelt kun je er, in principe, iets aan gaan doen. Wil je weten hoe de bovenstaande methode precies werkt? Stuur me een mail.
Hoe verging het mij de laatste 5 maanden?
Nou, jullie weten dat ik flinke stappen ben gaan nemen, daar hebben we het al eerder over gehad. En daar ben ik nog steeds blij om. Dat dit stomme Corona-virus roet in iedereens eten (en plannen) zou gooien had ik nooit kunnen voorzien. Maar ook daar zal ik een mouw aan moeten zien te passen.
We gaan even terug naar mijn laatste oppasadres, in Zeeland. Ik had gehoopt dat ik, nadat ik al mijn logistieke plannen had uitgevoerd, meteen de draad op zou kunnen pakken en met de meest fantastische ideeën zou komen om mijn online-werk verder uit te bouwen. Tegelijkertijd zou ik op een kip gaan broeden waar uiteindelijk gouden eieren uit zouden komen (lees: een manier vinden om op een andere manier dan “uurtje/factuurtje” veel geld te verdienen zodat ik uiteindelijk mijn eigen woonruimte zou kunnen regelen plus een buffer opbouwen).
In plaats daarvan liep ik als een andere kip rond: eentje zonder kop. Ik kwam bijna nergens toe en in mijn laatste oppasadres zat het flink tegen. Er ging een hond EN een paard dood terwijl ik er was en dat nekte me eigenlijk compleet. Ik kreeg vooral veel medelijden met mezelf. Waarom kreeg ik dat allemaal op mijn dak en waar had ik dat aan verdiend?
Verder moest ik met de belastingdienst onderhandelen over allerlei vormen van uitstel en dat ging me ook niet in de koude kleren zitten. Kortom, het was geen feest.
In mijn hol
In dit soort situaties kruip ik het liefst in mijn hol en wil ik niemand zien of spreken. Maar dat ging nu niet want Nic was er. En daar “moest” ik rekening mee houden vond ik. Dat ging natuurlijk niet zo lekker want het was op een afstand te zien dat ik alleen maar met mezelf bezig was.
Ik begon me aan van alles en nog wat te irriteren. Hoezo moesten we samen bepalen welke films we gingen kijken, waarom moest er elke dag gekookt worden (ook al kookte Nic) en waarom kon ik niet gewoon compleet doen wat ik zelf wilde?
Hoezo “cheffen”?
Het idee dat ik 6 maanden met iemand samen zou zijn vloog me compleet naar de strot. Hoezo had ik gedacht dat wij dat wel even zouden “cheffen?” Het idee dat ik ook nog naar Afrika zou gaan eind januari … voor DRIE maanden … ik kreeg al heimwee als ik eraan dacht. Ik hield me vast aan de gedachte dat ik de andere keren dat ik daar was zo tot rust was gekomen. En dat de tijd om was gevlogen.
In de tussentijd was ik natuurlijk niet de meest gezellige smurf die je je kunt voorstellen. Nic liet me zoveel mogelijk met rust en daar voelde ik me dan ook weer schuldig over. Uiteindelijk brak dan toch de dag aan dat we Zeeland gingen verlaten. Er moest een flinke vracht spullen mee die naar de berging moest worden gebracht, we zouden nog lunchen bij mijn familie, daarna de trein pakken naar Amsterdam om bij Emiel en Lu te eten en dan dóór naar het hotel op Schiphol.
Ik draai mijn hand niet om voor zo’n schema, al doe ik het ook liever niet elke dag. Maar Nic zag dit totaal niet zitten en wilde het liefst de spullen achterlaten in Zeeland (in een of andere schuur), dan doorrijden naar het hotel en daar de auto parkeren en dan naar bed. En de dag erna naar Schiphol met de bus. Zo, dat was een veel beter schema, of niet soms? Ik stelde voor om hem op de trein te zetten naar Schiphol, dan kon hij daar de shuttle nemen naar het hotel. Ik zou hem dan ’s avonds wel ergens tegenkomen daar. Het leek mij een perfecte oplossing en gezien de stemming inmiddels ook de meest ideale, maar hij ging toch maar met mij mee besloot hij.
Voet 
aan de grond in Kaapstad
Vanaf het moment dat ik in Zuid-Afrika aankwam daalde de rust neer. Ongelooflijk. Het kwam ook omdat ik zag dat Nic weer op eigen grond was en dat maakt heel veel uit, voor hem althans. Ik heb daar volgens mij minder last van, van het feit dat ik op een ander continent zit. En … ik zat natuurlijk ook direct op 16.000 km afstand van al het gedoe en dat geeft toch lucht.
De eerste 7 weken waren prima, toen begon de Corona-ellende. Ik had na een eerste ronde gepieker de handen uit de mouwen gestoken en van alles uitgezocht. Zó! dacht ik. Ook weer geregeld. Maar daarna werd de situatie een heel stuk grimmiger. Het werd en wordt steeds meer duidelijk dat eind april de geplande terugreis waarschijnlijk niet door kan gaan. Ga ik dan eerder terug? Dat brengt flinke kosten met zich mee qua ticket en er is geen garantie dat ik dan ook echt kan reizen. En waar kom ik in Nederland in terecht? Het is een puinhoop daar. Aan de andere kant: wat als het HIER uitbreekt en ik kan de eerste maanden niet meer terug?
De tweede ronde van gepieker
Ik belandde acuut in de tweede ronde van gepieker, zeker toen ik een mail kreeg van Buitenlandse Zaken dat ik het best nu maar meteen met de KLM terug kon vliegen. Binnen een dag of 4 moest dat dan gebeuren, want als ik langer zou wachten zou de Zuid-Afrikaanse regering wel eens roet in het eten kunnen gooien.
De tickets zijn flink aan de prijs (1800 euro) en het valt niet onder de reisverzekering. Nic moet me met de auto (9 uur rijden heen EN hij moet 9 uur rijden terug) naar Kaapstad brengen. Ik moet me daar op het vliegveld in een gigantische mensenmassa begeven. Vervolgens is het afwachten of de vlucht echt vertrekt en, als dat op het laatste moment toch niet het geval blijkt te zijn, of ik dan het vliegveld nog uit kan om met Nic mee terug te rijden.
Mochten we wel gaan, wat tref ik in Nederland aan? En ook … wanneer zie ik Nic weer? Het kan goed maanden en maanden duren als het al niet langer is. Aan de andere kant: mijn visum loopt hier af. Als ik langer blijf dan toegestaan kunnen ze me 1 tot 5 jaar lang de toegang tot het land ontzeggen en daar kom ik pas achter als ik hier arriveer.
Liever kiezen dan kniezen
Gelukkig kreeg ik na alweer een slapeloze nacht de goede spirit terug. Ik zal een keus moeten maken en me bij de gevolgen daarvan neerleggen. Elke keus heeft goede en slechte kanten en ik heb besloten om de KLM te laten voor wat ze zijn. Ik wacht gewoon mijn terugreis af eind april. Gaat die niet door? Dan zal ik hier moeten blijven. Voor hoe lang? Dat weet niemand. Ga ik dan spijt krijgen? Geen benul. Maar ik maak me er nu niet meer druk om.
Als er in Nederland iets heel ergs gebeurt met iemand van mijn familie kan ik alsnog kijken of ik iets kan regelen. Maar in Nederland zelf zou ik op dat moment misschien ook wel niks kunnen doen in zo’n geval. Ik heb een brief geschreven aan Home Affairs in Zuid-Afrika met een verzoek om verlenging van mijn 90 dagen-visum. Meer kan ik niet doen.
Het is wonderbaarlijk hoe ik nu wéér ervaar dat een knoop doorhakken zoveel beter voelt dan alsmaar blijven wikken en wegen.
Ik schrijf teksten, niet alleen voor mezelf maar ook voor anderen. Ben je benieuwd wat ik voor je kan doen? Kijk dan hier of neem meteen contact met me op. Over mijn nieuwe leven (50% van het jaar woon ik in Zuid-Afrika) lees je meer op InAndOutOfAfrica