Hoe ga je om met moeilijke situaties?

Hoe ga je om met moeilijke situaties, zoals onzekerheid? Onzekerheid over wat er gaat gebeuren, over hoe lang het gaat allemaal nog gaat duren? Onzekerheid omdat je je in je eigen vertrouwde omgeving voelt als een kat in een vreemd pakhuis? Omdat de dynamiek met je partner-gezin-huisgenoten flink veranderd is?

Je komt jezelf EN elkaar tegen

Nu we allemaal min of meer aan huis gekluisterd zitten komen we onszelf zo langzaam maar zeker flink tegen. Dat geldt niet alleen voor jou maar ook voor de anderen met wie je mogelijk een huis deelt. En om het helemaal af te maken: je komt dan ook nog ELKAAR tegen.

Je zou van minder gek worden. Hoe houd je dan het hoofd koel en voorkom je dat de spanning oploopt? Want dat gebeurt nu echt achter een flink aantal voordeuren. En niet alleen bij mensen “van wie je het naTUURlijk zou verwachten.” Het kan iedereen overkomen, omdat het figuurlijke emmertje begint over te lopen. Dat is niets om je voor te schamen, tenminste, zolang je probeert er iets aan te doen. Anders word je een tikkende tijdbom.

Ik las ergens dat een vrouw zei dat haar man op- en aanmerkingen begon te leveren nadat hij een aantal “observaties” had gedaan. Als ik zoiets hoor krijg ik het al Spaans benauwd, laat staan als je die vrouw in kwestie BENT.

Normaal gesproken zorgt zij voor de kinderen terwijl hij werkt. Hij had nu de afgelopen dagen in de gaten gekregen dat het allemaal wel meeviel, dat huishouden doen en zo. Het stelde in zijn beleving niet zoveel voor en hij had ook nog wel wat tips en tricks om de boel nog gestroomlijnder te laten lopen. Je zou hem met plezier even koppie-onder houden toch? Maar dat is natuurlijk niet de oplossing die echt houdt snijdt.

Maar … je zal er maar mee opgescheept zitten. Wat doe je dan wel? Het beste zou zijn als je er met elkaar over zou kunnen praten, maar laten we eerlijk zijn: met dit advies ga je de oorlog niet winnen. Want constructief met elkaar praten is altijd het beste. Maar tegelijkertijd ook het moeilijkst.

Hoezo therapie?

Mijn verkering en ik zijn gewend om op elkaars lip te zitten in een zeer afgelegen dorp aan de kust in Zuid-Afrika. Voor ons is er ogenschijnlijk niet zoveel veranderd sinds de lockdown. We gingen sowieso maar 1 keer per week boodschappen doen (want dat is hier een hele onderneming) en de plaatselijke kroeg met gezellige TL-buizenverlichting deden we al nooit aan.

Maar nu we het bovenstaande “verplicht” moeten doen is het andere koek. De angst dat straks de opdrachtgevers nog verder afhaken, de supermarkten leegraken en het feit dat ik met geen mogelijkheid veilig naar huis kan reizen hebben zeker impact op ons. De lontjes zijn nèt iets korter en dat maakt het moeilijker om te communiceren. Ja, of er nog iemand koffie lust, dat gaat nog wel natuurlijk. Maar iets substantieels aansnijden … pfieuw, ECH NIE!

Je zou denken dat we beter moesten weten. We hebben beiden lang geleden om allerlei redenen in therapie gezeten, afzonderlijk van elkaar natuurlijk want we waren toen niet met elkaar. Maar de reden was dezelfde: we wilden echt meer over onszelf leren. En dat hebben we ook gedaan. Al die wijsheid die we toen vergaard hebben zouden we nu in de praktijk moeten brengen, maar dat is nog niet zo makkelijk, blijkt nu.

Van de week ruzieden we over waar de tomaten moesten liggen, om maar eens een voorbeeld te noemen. How low can you go? En het medeleven met de roker die ineens verplicht moet stoppen (omdat de sigaretten hier gewoon niet meer verkocht worden) begint ook aardig te tanen. Ik hoor zo’n 30 keer per dag dat hij zin heeft in een peuk en eerlijk gezegd zou ik er onderhand zelf ook wel eentje lusten! Dat het heel erg is om dan ook nog eens tegelijkertijd op dieet te “moeten” snap ik ook nog wel. Maar niemand “moet” hier wat natuurlijk, laten we eerlijk zijn.

Meeleven of meehuilen?

Er ligt een grens tussen meeleven en meehuilen met de wolven. Want dat laatste, dat is niet goed, hoewel het in eerste instantie het makkelijkst lijkt. Maar ondertussen bouwt de spanning zich op en raak je ongemerkt verder van elkaar verwijderd. En dat is helemáál niet goed.

Dus toen hij vanmorgen meldde dat hij “weer” was aangekomen terwijl ik “weer” was afgevallen werd het tijd om de lucht te klaren.

“Zoek iemand op hier in de buut die nog wel rookt en bied een godsvermogen aan om die peuken te kopen. Of pluk die wietplanten van Adriaan verderop. En als je die kaas en appels op wilt vreten: be my guest maar dan niet verwonderd zijn over de weegschaal de dag erna. Het is OF het een OF het ander!”

Zó, dat was eruit en hoe erg was het dat ik in feite ons mam hoorde praten …. Die zei dat ook altijd, het is het EEN of het ANDER en wat vinden jullie troiuwens van de volgende uitdrukking die ze altijd gebruikte (waarschijnlijk typisch Brabants): Het Spel Kan Niks Hebben! (vrije vertaling: de situatie is al gespannen, maak het niet nog erger!)?

Zéér van toepassing op het spel hier kan ik je vertellen 😊 Hij deed er in eerste instantie het zwijgen toe en mokte daarna dat “hij het niet makkelijk had”. “Nee, maar ik gelukkig wel. Ik ben dol op het dieet en het is heerlijk om naar iemands geklaag te luisteren” antwoordde ik en toen schoot ik ondanks alles in de lach. Dat relativeerde de boel weer gelukkig. Toen konden we er wèl over praten. Een beetje stroef in het begin, maar toen kwam toch de therapie-ervaring van vroeger om de hoek kijken.

Ongewone tijden, ongewone stappen

Ik schreef er laatst al over. Met elkaar omgaan in tijden als deze vraagt om een andere aanpak. Daar is niks mis mee en niks geforceerd aan. Ongewone tijden vragen om ongewone stappen. Vaak zijn het de kleine dingen die het verschil maken.

Het is al ingewikkeld genoeg met al die onzekerheden en we zijn er allemaal mee gebaat als we het zo gezellig en makkelijk mogelijk maken, met elkaar EN voor elkaar. Ga nou niet zeggen dat het allemaal niet makkelijk is! Dat is echt oud nieuws. De crux zit hem in de positieve aanpak. Niet tegen elkaar “bakkesen” (alweer zo’n Brabantse uitdrukking). Niet lelijk doen dus, en niet alsmaar mekkeren over hoe moeilijk je het wel niet hebt alsof je de enige bent die last heeft van al het Corona-gedoe.

Maar krop ook niet alles op totdat je in één keer ontploft, dus praat er tijdig over. Geen ruzie maken als je boos bent, zou mijn “oude” therapeut zeggen. En dat is een waarheid als een koe.

Ik schrijf teksten, niet alleen voor mezelf maar ook voor anderen. Ben je benieuwd wat ik voor je kan doen? Kijk dan hier of neem meteen contact met me op. Over mijn nieuwe leven (50% van het jaar woon ik in Zuid-Afrika) lees je meer op InAndOutOfAfrica