Een van mijn vriendinnen, die veel aan coaching doet, vertelt me regelmatig dat de manier waarop ik denk en redeneer niet standaard is. “Dat DENK jij wel, maar dat IS niet zo” beweert ze keer op keer. Elke keer kijk ik haar hoofdschuddend aan. Hoe kun je nou NIET nadenken? Ja, ik heb het natuurlijk niet over huis-tuin- en keukenzaken, maar over de “zaken des levens” om het maar eens zo te noemen. Misschien is Afvragen wel een beter woord dan Nadenken. Maar Hoe Het Voelt Als Je Vergeet Te Voelen? Dat heb ik me dus niet genoeg afgevraagd.
Aandacht hebben voor jezelf
Ik vraag me namelijk altijd af waarom ik me voel zoals ik me voel. Ik sta er bij stil zeg maar. Het is iets van de laatste jaren, vroeger deed ik dat niet. Ik denderde gewoon door. Soms sta ik ’s morgens al op met een onbestemd gevoel, soms overvalt het me midden op de dag. En dan ga ik zitten peinzen over wat er aan de hand is. Wat Speelt Er? Ik denk dat ik in 90% van de gevallen met het antwoord op die vraag kom. En dan kan ik er tenminste iets mee doen. Al is het alleen maar beseffen dat ik er NIKS aan kan doen. Als ik er NIET op kan komen is het, vreemd genoeg, ook goed. Want dan weet ik tenminste dat het niet iets voor de hand liggend is.
Weten waar iets vandaan komt, waarom je je voelt zoals je je voelt, het is een groot goed. Dat houdt in dat je aandacht moet besteden aan jezelf en niet alsmaar door moet razen. Omdat je het te druk hebt of, dat kan ook nog, omdat je het niet onder ogen wilt zien. Struisvogelpolitiek helpt niet.
Ja, ik weet het allemaal zo goed. Zolang het zich op dit niveau afspeelt wel. Maar als het op een abstracter niveau zit? Vergeet het maar, daar ben ik de afgelopen weken wel achter gekomen. Ik heb een heel groot stuk van mezelf totaal geen ruimte gegeven de laatste tijd. Ik heb mezelf Verwaarloosd, met een hoofdletter.
Redeneren en handelen
Jullie weten dat ik sinds 6 maanden geen eigen huis meer heb. En vóór die 6 maanden heb ik 3,5 maand de hele operatie om van dat huis af te komen voorbereid. Toen ik het besluit eenmaal had genomen begon ik te plannen en te redeneren. Het was een verstandig en voor de hand liggend besluit en de nadelen vielen in het niet bij de voordelen. Allemaal waar. En ik sta er, laat ik dat er even bij zeggen hier, nog steeds achter.
Ik ben enorm rationeel aangelegd. En die hele exercitie die ik in de alinea hierboven heb omschreven werd keurig geleid door mijn linkeRhersenhelft (R=Ratio). Ik prijs me er gelukkig mee want het zorgt ervoor dat ik goed kan organiseren, redeneren en oorzaak/gevolg kan inschatten. Ook kan ik goed het overzicht houden.
En gewoon DOORgaan
Er zitten ook nadelen aan. Want ik vergeet het gevoel als ik in de uitvoeringsfase zit. Ik ga maar door en alles loopt op rolletjes. En als het niet op rolletjes loopt wordt er een mouw aangepast. Want in mijn familie zitten ook van die stugge doorwerkers en no nonsens-figuren. Dus met z’n allen klaren we de klus en we lullen er verder niet over, om het zo maar eens te zeggen. Toen dat hele circus van het huis opzeggen en alles opruimen en weet ik veel wat nog meer achter de rug was en ik de dag erna in mijn oppashuis wakker werd voelde ik me alsof ik door een vrachtwagen was geschept. Maar … dat was logisch! Want het kwam DAARdoor!
De maanden daarna kwam ik tot weinig of niets, zoals ik al eerder schreef. Ik was kapot en dat was ik nog steeds toen ik afreisde naar Zuid-Afrika. Toen ik daar eenmaal was ging het beter. Het zonnetje scheen en zelfs ik, die normaal gesproken zwéért bij regen, mist en donkere wolken, klaarde daarvan op. Het werk liep lekker door, ik ging zelfs al nadenken over wat ik op langere termijn qua werk zou willen doen. En toen kwam dat hele Corona-gedoe om de hoek kijken.
In eerste instantie draaide natuurlijk alles (weer) om feiten. Nadenken. Wat te doen en wat juist niet. Redeneren en plannen. Toen ik alles had bedacht en uitgevoerd kwam ik erachter dat ik tijd over begon te hebben. Hee, dat was raar! Tijd Over! Ik begon vol goede moed acquisitie te doen maar ja, de hele zakelijke wereld lijkt zo’n beetje op z’n reet te liggen.
Hoe het voelt als je vergeet te voelen
Overdag TV kijken of boeken lezen, dat is er niet bij. Dat kan ik voor mezelf niet verantwoorden. Dus ik ging klussen doen die al veel te lang waren blijven liggen. Laptop opschonen, digitale foto’s uitzoeken, noem het maar op. En toen begon het grote “voelen”.
Ik zag foto’s voorbijkomen van vroeger. De vakanties met Cees en Emiel, mijn twee appartementen in Amsterdam waar ik heb gewoond en waar ik het zo naar mijn zin had. De uitjes met Emiel en met vriendinnen.
De etentjes die ik organiseerde en waar ik me helemaal uit de naad kookte omdat ik het zo gezellig vind om mensen te verwennen.
Langzaam maar zeker begon ik me te realiseren dat het allemaal weg is.
Toen ik de foto’s van mijn laatste hond Saar voorbij zag komen, gemaakt op de ochtend dat ik haar moest laten inslapen, toen brak ik. Natuurlijk weet ik dat ik haar niet voor niks heb laten inslapen, begrijp me goed, ze was oud, niet meer zindelijk en hoewel ik dat laatste op zich met liefde accepteerde zag ik dat Saar zelf dat niet meer kon. Ze raakte er ontredderd van.
Vlak nadat ik haar had laten inslapen vertrok ik naar Zuid-Afrika. Ik had eerst nog twee dagen met mijn zoon doorgebracht en we hadden elkaar getroost. Maar ik was nog steeds erg overstuur en kon op commando huilen. Ook de weken erna toen ik bij Nic was. Toch begon het verdriet te slijten, tenminste, dat dacht ik. Maar nu, nu ik die foto’s de revue zag passeren, kwam het in volle hevigheid op me af.
Mijn tweelingzuster loopt te hard
Het afscheid van Saar is een metafoor. Doordat Saar er niet meer was kon ik gaan en staan waar ik wilde, had ik geen huis meer nodig en niemand meer om echt voor te zorgen. Ik ben daar eigenlijk onmiddellijk naar gaan handelen. En sloot zo een periode in mijn leven af die niet meer terugkomt. Dat oude leven is weg, foetsie.
Er is een nieuw leven voor in de plaats gekomen en ik heb het gevoel dat mijn tweelingzuster (ik ben Tweelingen van sterrenbeeld) daar al wel volop in zit, maar ik nog lang niet. Ik hol erachteraan want ik kan haar niet goed bijhouden.
De komende tijd zal ik moeten proberen op één lijn met haar te komen. Over het verdriet heen moeten stappen van alles wat er niet meer is. Ik moet een rouwproces in en afscheid nemen van vroeger. Met alles wat daarbij hoort. Niet door te zeggen dat het “logisch” is dat er dingen niet meer gebeuren, of kunnen. In het licht van het wereldleed is het “geen eigen hond meer kunnen hebben” natuurlijk een peulenschil. Dat ik niet meer in een fancy appartement in Amsterdam kan wonen omdat het veel te duur is? Natuurlijk snap ik het. Maar mijn gevoel is er nog lang niet.
Lieve Saar
Ik heb mezelf te weinig afgevraagd wat ik voelde. Nu heb ik een foto van Saar op mijn telefoon gezet waardoor ik er de hele dag aan herinnerd word dat ik zaken ook gevoelsmatig moet gaan verwerken.
Lieve Saar, je helpt me zelfs nog terwijl je er niet meer bent.
Ik mis je zo.