Ik merk dat, naarmate de onzekerheden blijven voortduren en de dagen steeds meer op elkaar beginnen te lijken, ik evenredig ongeduriger begin te worden. Ondertussen lees ik allerlei verhalen van mensen die OMkomen in de nieuwe kansen en opportunities, zichzelf als DE expert bij uitstek aanbevelen omdat ze precies weten wat iemand ANDERS nodig heeft en anderen en elkaar voortdurend aansporen om er vooral de moed in te houden.
De koorts die met corona gepaard gaat zorgt kennelijk ook voor koortsachtig gedrag, zo niet krampachtig. Durft iemand nog te zeggen dat hij of zij heleMAAL niet positief is en er gewoon echt FLINK de balen van heeft? Want de kans is groot dat je gefileerd wordt door de positivo’s. En durf je het trouwens uberhaupt toe te geven, aan jezelf?
De bodem van het zwembad
Liz, mijn “oude” therapeut/coach/begeleider, legde mij eens uit hoe goed het is wanneer je de moed hebt om zaken onder ogen te zien. Echt onder ogen te zien en op je te laten inwerken wat het nu precies met je doet. Hoe erg het nu echt voelt. Ik snapte daar geen zak van in het begin want ik had een compleet andere benadering:
- Het kan altijd nòg erger
- Het is nu eenmaal zo, dus ..
En vervolgens moesten de schouders eronder en vooruit met de geit. Ik had op een gegeven moment geen schouders meer over, daarom was ik, Godzijdank trouwens, bij Liz aangeland.
Wanneer je naar de bodem van het zwembad durft te zakken ga je op een gegeven moment vanzelf weer omhoog. Terwijl je, als je koortsachtig blijft watertrappelen om maar niet kopje onder te gaan, jezelf flink, zo niet compleet, uitput.
Frustratie en onzekerheid
Toen de lockdown net begon schreef en vertelde ik al dat, ondanks de narigheid, het wel een tijd is waarin je gelegenheid hebt om dingen te doen waar je anders nooit aan toekomt. Die dingen hoeven trouwens niet persé geld te kosten. Op dat moment dacht ik nog dat het voor een paar weken zou zijn en ik greep de kans met beide handen aan. Ik wist zeker dat ik anders “straks” spijt zou krijgen dat ik die tijd niet beter benut had.
Nu het blijft voortduren raak ik, ik meldde het al, ongedurig. Ik heb er de balen van en ik weet steeds minder raad met mezelf. Afgelopen weekend maakte ik al een flink potje ruzie met Nic gewoon uit frustratie. Vraag me niet waar het om ging want echt, het ging gewoon NERGENS over.
En toen bedacht ik dat ik ook alsmaar bezig was om er het beste van te maken. En geloof me, ik ben daar goed in. Iedereen die me kent weet hoe positief en optimistisch ik in elkaar steek. Maar daar zit meteen ook mijn valkuil, ik schiet in de ontkenning en sta niet meer stil bij wat er nu echt aan de hand is. Ik draaf maar door.
Slappe Tinus?
Ondertussen blijf ik van alles en nog wat lezen en stuit ik op tegenstrijdigheden, doemscenario’s, volkomen idiote meningen die mensen ventileren terwijl ze geen centimeter verder kijken dan hun neus lang is. Al die shit, je zou toch van minder de balen krijgen?? Maar toegeven dat je de balen hebt en er eigenlijk niet meer tegen kunt, dat is vloeken in de kerk. Want je wilt toch zeker niet als een slappe Tinus overkomen?
Stap daar nou eens overheen en praat met mensen die je lief zijn. Hoe gaat het nu echt? Leg je kaarten op tafel, het lucht waarschijnlijk mega op. En geeft de ander ook de ruimte om zich te uiten. Laten we afspreken dat we ook gewoon kunnen zeggen dat het niet zo goed gaat en dat we bang zijn of onzeker. Daar is niks mis mee.
Ik heb veel van Liz geleerd en vooral dat zwembad is me altijd bijgebleven. Daarnaast de keeper die mee gaat voetballen en het feit dat je altijd ergens mee op kunt houden. Daar zal ik het de volgende keer over hebben.
Ik ben schrijver van beroep en kan ook voor JOU precies op papier zetten wat JIJ bedoelt! Meer lezen? Klik hier of neem direct contact met me op. Kijk ook eens op Menopause Magician