Gewoon een beetje meebewegen
Je kunt er altijd weer mee ophouden. Klopt, maar dan moet je natuurlijk wel eerst beGINNEN. Toen ik een half jaar geleden begon mijn hele leven om te gooien had ik allerlei plannen en voornemens. Wat ik allemaal aan stappen moest gaan zetten en vooral: wat ik allemaal met mijn zwaarbevochten vrijheid zou gaan doen. Uiteraard liep het in de praktijk allemaal iets anders dan ik had gedacht, maar een kniesoor die daarop let. Gewoon een beetje meebewegen en dan komt het goed.
Nou, toen kwam dus de corona-smurf langs en dat heeft een mega impact op zo ongeveer alles wat ik had gepland. Niet alleen vallen mijn oppasadressen weg omdat mensen niet op vakantie gaan, ik zit zelf muurvast in Zuid-Afrika zonder een idee te hebben wanneer er weer eens een vliegtuig vertrekt. Dat vraagt wel wat meer van me dan meebewegen eerlijk gezegd.
of juist … tot stilstand komen?
Vanwege wegvallende opdrachtgevers heb ik tijd over en ondanks het feit dat ik gruwelijk de neiging had om de hele dag te Netflixen en te lezen maakte ik mezelf duidelijk dat dat niet de bedoeling was natuurlijk. Ik moest mezelf toch zeker tot iets anders weten te zetten? Dat bleek in de praktijk een stuk moeilijker te zijn dan ik dacht. Hoewel een deel van de plannen die ik had gesmeed best wel ten uitvoer kon worden gebracht deed ik in de praktijk ongeveer niks.
Elke dag ging ik vol goede moed achter mijn laptop zitten en verloor mezelf vervolgens in een eindeloos geGoogle op zoek naar “het coronanieuws”. De dagen duurden eindeloos maar tegelijkertijd kon ik er in mijn gedachten niet bij dat ik nu alwéér moest stofzuigen; waar was die afgelopen week gebleven? Zo schoot het natuurlijk niet op en straks zou ik spijt hebben van alles wat ik niet gedaan had toen ik “al die tijd had”.
Het wikken en wegen syndroom
Zo noem ik dat. Het wikken en wegen syndroom. Hoe meer tijd je hebt om na te denken, hoe meer je begint te wikken en wegen. Zou ik het wel doen? Is dat wel een goed idee? Kan ik niet beter zus of zo? Stel dat het niet goed uitpakt? Ondertussen deed ik dus geen ene uhh … dinges. En toen schoot me een oude uitspraak te binnen van Liz, mijn therapeut/coach van vroeger:
JE KUNT ER ALTIJD WEER MEE OPHOUDEN
Dat is een waarheid als een koe, maar ik zal je vertellen: ik heb er al heel veel mensen mee verrast, mezelf incluis. Op het moment dat je alsmaar bedenkt of je iets wel of niet moet doen of in gang moet zetten komt dat heel vaak omdat je denkt dat er geen weg terug is. En dat je, eenmaal begonnen, het ook AF moet maken. Zo van Wie A Zegt Moet Ook B zeggen. En dat is echt een mega-dooddoener. Maar de meeste mensen vinden van niet. Die vinden “dat je gewoon moet doorzetten” en zijn niet zo van “12 ambachten, 13 ongelukken”. En van de weeromstuit beginnen ze dan niet eens meer. Dat is natuurlijk eeuwig zonde.
Ik weet nog als de dag van gisteren dat Liz het tegen me zei, op vrij droge toon alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “Als het je niet bevalt dan hou je er toch gewoon weer mee op”. Ik zat maar tegen haar aan te zeveren over een of ander plan en voors-en-tegenslijstjes en weet ik veel wat. Een ding was haar duidelijk: ik bleef hangen en joeg achter mijn eigen staart aan. Dat had ik zelf allang niet meer in de gaten natuurlijk, want ik zat maar te navelstaren en tegen mezelf te praten.
Toen ze opperde dat ik het beste gewoon kon beginnen om te kijken hoe het uit zou pakken, met de wetenschap dat ik er ook gewoon weer mee kon ophouden als het niet beviel … ik was er stil van. Daar had ik nou totaal niet aan gedacht. En dat terwijl het nou juist het speelveld enorm verbreedde! Ineens had ik het gevoel dat ik alle kanten op kon.
Vooruit met de geit
Dus wel-of-niet een cursus Schrijven gaan volgen? Ik ben nu gewoon begonnen. Als er straks geen tijd meer voor is, om wat voor reden dan ook, leg ik hem net zo gewoon weer aan de kant. Wat ik in die tussentijd heb meegepikt aan kennis is toch mooi meegenomen.
Wat blijkt? Ik zit me te verkneukelen van plezier terwijl ik aantekeningen maak tijdens de les en stort me vol overgave op de “assessments” die ik in moet vullen en op moet sturen. Ik ben nu al keibenieuwd naar “het punt” dat ik ga krijgen van de online leraar.
Wel of niet proberen zelf een animatie-filmpje/folder te maken? Ik ben nu gewoon begonnen. Als het niet lukt: pech gehad, dan heb ik in ieder geval iets geprobeerd.
Wat blijkt? Ik sleutelde in een dag tijd een folder in mekaar. Natuurlijk, een professional zou er vast iets mooiers en flitsender van weten te maken, maar die kan ik altijd nog inschakelen.
Wel of niet onderzoeken of mijn nieuwe zakelijke idee kans van slagen heeft? Ik ben gewoon begonnen. Begonnen met het benaderen van met mensen om met ze te sparren. Als het niks blijkt te zijn is er niks verloren.
Ik ben weer bezig!
En dat is een geweldig gevoel. De kans dat je tot stilstand komt in deze rare tijd is best groot omdat je overweldigd wordt door alles wat er om je heen gebeurt. Wat er beweert en vervolgens weer tegengesproken wordt. Het is belangrijk dat je zelf aan de bal probeert te komen en te blijven. Laat je niet gek maken door al die mensen die je vertellen “ …dat zij je nu aan online-business kunnen helpen en zelf de afgelopen week al meer dan 200 nieuwe klanten mochten verwelkomen die het concept snapten …” Serieus, dit soort prutverhalen zie ik voorbijkomen. Gelduitjezakklopperij, dat is het.
Blijf zelf nadenken en rustig blijven ademhalen. Maar wel in beweging blijven. Succes allemaal en veel groeten van The Menopause Magician!
Ik ben schrijver van beroep en kan ook voor JOU precies op papier zetten wat JIJ bedoelt! Meer lezen? Klik hier of neem direct contact met me op. Neem ook eens een kijkje op mijn InAndOutOfAfrica blog, waar ik schrijf over mijn “nieuwe leven”.