Als verandering onvermijdelijk is dan moet je je aanpassen. Ook al heb je geen idee op welk vlak. Het dient zich vanzelf aan, daar ben ik wel achter gekomen. De kunst is om mee te bewegen in plaats van de boel te forceren.
Tot de eerste week van maart dit jaar dacht ik nog precies te weten wanneer ik waar zou zijn tot en met ongeveer half februari 2021. Een week later stond alles op losse schroeven. Nou ja, ik wist in ieder geval één ander ding wel zeker: ik zou zo maar eens een half jaar vast kunnen komen te zitten op een ander continent zonder dat ik er ook maar één ding aan zou kunnen veranderen. Dat leek mega onwerkelijk maar nu ik 3 maanden verder ben kan ik de conclusie trekken dat het een reële optie is, dat ik hier misschien wel 4 of 5 maanden langer zit dan gepland.
Meegeven of tegenstribbelen
In het begin was ik een soort van lamgeslagen, zo lijkt het als ik er nu op terugkijk. Toen vond ik dat ik het “maar moest accepteren” en dat werkte sowieso niet. Tussen denken en voelen zit dan toch nog een heel gat, zo bleek. Het leek wel of ik twee mensen in me had zitten, eentje die mee wilde geven en eentje die tegenstribbelde. Dat bleek verdomd vermoeiend. Zeker omdat die ene die mee wilde geven geen flauw idee had welke kant er dan op bewogen moest worden.
Maar tot mijn grote opluchting kom ik erachter dat sommige richtingen of neigingen als vanzelf opkomen. Ineens ben ik dingen aan het doen die ogenschijnlijk uit het niets komen maar wel helpen. Noem het instinct of intuïtie, het maakt me niet uit, als het maar werkt. En dat doet het.
Eigen stempel
Een simpel voorbeeld. Het huis van Nic is tot op heden een vakantiehuis voor me geweest waar ik zo’n 6 tot 8 weken achter elkaar verbleef. Dan ga je niet de boel op z’n kop zetten natuurlijk. Maar nu ik hier veel langer zit is het een andere zaak. Ik begon met het veranderen van slaapkamer (die hebben we hier gelukkig genoeg) en koos een flinke grote met een fantastisch uitzicht recht op zee. Er staat wel een bed in waar het nieuwe matras waar ik eerst op sliep niet in past maar dat heb ik er graag voor over. De kamer heb ik met allerlei accessoires die ik in het huis vond gezellig gemaakt en vervolgens ben ik dat met de woonkamer en grote keuken ook gaan doen. Ik vroeg me wel af wat Nic ervan zou vinden als ik dat ging doen trouwens, het is immers toch ZIJN huis. Maar hij vindt het geweldig en vooral de opgeruimde keuken waarin hij nu alles kan terugvinden scoort hoog. Zelfs de geurkaarsen werden enthousiast ontmoet en dat weet je bij een man natuurlijk maar nooit 😊
Zakelijke dienstverlening (toch weer)
Mijn zakelijke plannen, tsja. Die moet ik ook onder de loep nemen. Ik wil mijn financiële buffer in zo kort mogelijke tijd opbouwen ook al betekent dat dat ik werk zal moeten doen dat niet alleen maar uit “schrijven” bestaat. Hoe jammer ik dat ook vind. Maar het belang van die buffer is me door het hele coronagedoe alleen nog maar meer duidelijk geworden. Dus ik zal toch weer de zakelijke dienstverlening in “moeten”. Maar dan wel op een andere manier dan vroeger.
De eerste voorzichtige stappen ben ik nu aan het zetten met iemand die ik al heel lang ken, vertrouw en die er net zo in zit als ik. Natuurlijk zullen er mensen zijn die zeggen dat je met zo iemand juist NIET moet samenwerken want dan staat de vriendschap op het spel. Maar ik heb in al mijn ondernemersjaren zo ongeveer alle varianten geprobeerd en geloof me, het hangt alleen maar af van de persoonlijkheid en niet van de rol die iemand in je leven vervult.
Het is overigens frappant nu ik een beetje “terug” ben in mijn oude wereld, hoe snel het weer eigen voelt. En tegelijkertijd voel ik dat ik de afgelopen tijd heel veel heb bijgeleerd, door het schrijven voor de krant bijvoorbeeld. Ik kan veel eerder doordringen tot de kern en weet ook veel betere vragen te stellen. Ook wel weer mooi dus.
Waar ga ik wonen?
Nu ben ik aan het nadenken over het oppassen versus het hebben van een “eigen” huis. Daar sta ik nog steeds heel erg achter. Het enige waar ik nu mee kamp is dat ik moeilijk afspraken kan maken omdat ik niet weet wanneer ik naar huis kan. Wetend dat, als ik niets afspreek, ik straks geen verblijfsadressen heb. Nou ja, die heb ik natuurlijk wel via vrienden en familie, maar dat was niet de oorspronkelijke insteek. En daar wil ik toch wel zoveel mogelijk aan vasthouden.
Vandaag vroeg een vriendin van me of ik eind juli zou kunnen oppassen voor een week of 3 op mijn favoriete hondenmerk en dan ook nog in Brabant, vlak bij mijn vrienden en familie. Toen bedacht ik dat ik ook op dit vlak anders moet gaan denken. Ik kan wel blijven zeggen dat ik niet naar huis kan, maar dan gebeurt er ook niks. Dus ik ga inzetten op een terugvlucht naar Nederland in de derde week van juli. Uiterlijk. Daar ga ik naar toe werken.
Het mooie is dan dat, toen ik dat had besloten, ik telefoon kreeg van een vrouw die ik vorig jaar in december via de oppascentrale had leren kennen. Ze heeft een grote boerderij in Drenthe en zoekt iemand die af en toe op haar hond kan passen. Ik had een geweldig gesprek met haar vorig jaar en nu weer. En ze belde eigenlijk om te zeggen dat ik bij haar altijd terecht kan en voor onbepaalde tijd. Dat is dan weer zo lief en positief!
Volgende keer deel 2 over onvermijdelijke veranderingen: die in mijn relatie met Nic.
Ik ben schrijver van beroep en kan ook voor jou schrijven. Meer weten? Lees hier wat ik zoal voor je kan doen of neem direct contact met me op om dingen te bespreken. Ik schrijf ook een blog over mijn leven in Zuid-Afrika.