Hoe verliefd blijf je als je ECHT 24/7 alleen met je verkering bent?

Nothing is forever, except us

Vorige week kondigde ik het al aan: Verandering is in deze tijden onvermijdelijk. Ook als het om je relatie gaat. Zeker als het om die van ons gaat want wij hebben extra hindernissen ingebouwd (deels onvrijwillig):

• we zijn onafgebroken bij elkaar zonder andere mensen
• er is nauwelijks afleiding
• er is geen alcohol
• we zijn op dieet
• eentje van ons moet verplicht stoppen met roken
• eentje van ons kan niet naar huis
• eentje van ons heeft GRUWELIJK haar visum overschreden

DUS: Hoe verliefd blijf je als je ECHT 24/7 alleen met je verkering bent? En … is dat überhaupt een vereiste?

Hoe was het eerst?

Inmiddels zijn we zo’n 2,5 jaar met elkaar, nou ja, het ligt er maar net aan waar je begint te tellen maar een kniesoor die op een maand meer of minder let.

Ik weet nog goed dat ik de eerste keer dat ik hem weer in het “echie” zag, in Zuid-Afrika na 20 jaar, me niet kon voorstellen dat ik na 3 weken weer naar huis zou moeten.

Met veel kunst en vliegwerk en hulp van mijn familie en vrienden (die het huis en de huisdieren onder hun hoede namen) wist ik het verblijf tot wel 8 weken te rekken. Maar ja, het afscheid was uiteindelijk natuurlijk onvermijdelijk en tranen met tuiten huilend ging ik langs de douane. Hoe moest ik in ’s hemelsnaam in mijn eentje de tijd door zien te komen tot hij naar Nederland kon komen?

Nou, dat ging eigenlijk heel makkelijk. Ja, ik miste hem natuurlijk wel maar ik kon ook weer lekker naar buiten lopen om een zak drop te halen in plaats van dat ik daarvoor 40 minuten in een auto moest zitten butsen. En mijn familie en vrienden waren weer onder handbereik. En last but not least: Mijn Honden!

Na 10 weken kwam hij naar Nederland  en toen hij na 3 maanden terugging naar Zuid-Afrika zou het vervolgens 5,5 maand duren voordat we elkaar weer zagen. Nou moet ik toegeven: dat was best lang en dat had wat mij betreft niet gehoeven, maar ja, het liep nu eenmaal zo. Ik kreeg een bochel van het Skypen en een tenniselleboog van het Whatsappen.

“Longing makes the heart grow fonder”

Maar toch, ook daar sloegen we ons goed doorheen en terugkijkend vinden we beiden dat het eigenlijk prima loopt. “Longing makes the heart grow fonder” beweert Nic en ik denk dat dat inderdaad zo is.

Mijn zoon Emiel merkte al eens fijntjes op dat het misschien wel goed is juist dat Nic en ik niet altijd bij elkaar zijn maar ook tijd voor onszelf hebben. Hij bedoelt natuurlijk dat IK tijd voor mezelf heb maar weet zich diplomatiek uit te drukken.

Ik ben er niet zo goed in als er een (volgens mijn maatstaven dan toch) sleur optreedt. Dan krijg ik het op m’n heupen en dan wil ik altijd iets anders dan wat ik heb. Ik weet nog dat ik eens tegen mijn zus zei dat ik er JEUK van kreeg dat ik Elke Dag Tegen Dezelfde Gordijnen zat aan te kijken tijdens het thuiswerken (dat deed ik allang voordat Corona om de hoek kwam kijken trouwens). Zij merkte filosofisch op dat er in het leven altijd wel een gordijn is. Die uitspraak zou zo op tegel kunnen bedenk ik nu.

Don’t push it babe!

De relatie met Nic heeft zowel het een als het ander: afwisselend samen zijn en op ons zelf, en ook nog op twee verschillende continenten, veel meer variatie heb je eigenlijk niet nodig. Maar toch gingen we ook eens iets anders proberen.

Nic zou in november naar Nederland komen en ik zou met hem op zijn terugreis meevliegen en dan 3 maanden blijven (langer mag niet vanwege het visum). “Dan zijn we 6 maanden bij elkaar” merkte hij veelbetekenend op. Daar viel geen speld tussen te krijgen. Ik kon me niet voorstellen dat het een punt zou zijn want 3 maanden bij elkaar stelt namelijk niks voor, dat VLIEGT om. Dus die 3 maanden erbovenop zouden ons de kop niet kosten.

Alleen, ik voelde me niet helemaal optimaal, die maanden dat Nic in Nederland was. Ik had een hectische tijd achter de rug en mijn pijp was leeg. Het liefst wilde ik alleen maar mijn eigen naad naaien en niet praten maar dat ging natuurlijk niet want Nic was er. Bij de gedachte dat ik nog tot eind april “door moest” brak het zweet me uit.

Maar ja, het was allemaal afgesproken en dat openbreken was geen optie. Diep in mijn hart wist ik heus wel dat het niet aan Nic lag maar aan mijn eigen gemoedstoestand en dat ik geen overhaaste en rare beslissingen moest gaan nemen.

Dus ik stapte maar in het vliegtuig en ach, eenmaal aangekomen in Zuid-Afrika viel het eigenlijk allemaal wel weer mee. Ik zag een deel van mijn schoonfamilie voor het eerst en dat was heel gezellig. En de rust en de ruimte in het grote huis deden me goed.

Maar toen kwam Corona langs. Ik voelde meteen dat ik voorlopig niet naar huis zou kunnen gaan en dat dat wel eens maanden kon gaan duren. Toen moest ik toch wel effe schakelen op z’n zachtst gezegd.

Het landschap verandert

Als je weet dat je maar een week of 12 bij elkaar bent en daarna voor onbekende tijd afscheid moet nemen kun je verdomd veel van elkaar hebben en is het 99% van de tijd echt LEUK. We zijn inmiddels nu 7 maanden onafgebroken bij elkaar en natuurlijk verandert dan het landschap aanzienlijk, om het zo maar eens te noemen. Er beginnen zich patronen af te tekenen. En nog wat anders: de vrijblijvendheid is eraf.

Dat klinkt raar, want we zijn beiden overtuigd van hetgeen we hebben en daar is eigenlijk niks vrijblijvends aan. Maar ik zeg het vanuit een andere invalshoek: als je afwisselend met en zonder elkaar bent blijft het niveau van interactie ongeveer hetzelfde. Er vindt geen verdiepingsslag plaats om maar eens een consultantsterm te gebruiken. Want tegen de tijd dat dat zou gebeuren gaat een van de twee weer naar huis.

Dus: hoe zijn huis eruit ziet, of ik mijn “eigen” series wel kan kijken, of ik regelmatig naar de winkel kan, voor een paar maanden maakt dat allemaal niet zoveel uit. Daar zet ik me moeiteloos overheen want ik weet: straks kan ik toch weer precies doen wat ik zelf wil.

Maar als het samenzijn blijft voortduren beginnen die dingen wel degelijk een rol te spelen. Dat merkte ik voor het eerst toen ik met mijn ogen begon te rollen na een vreemde actie van hem (die ik vreemd vond dan, hij niet natuurlijk). Toen realiseerde ik me dat we fase 2 ingingen en dat het er nu om zou gaan “spannen”. Hieronder lees je hoe we daarop zijn gaan inspelen (al dan niet onbewust). Doe er je voordeel mee want ik ben ervan overtuigd dat dit niet alleen in Zuid-Afrika werkt.

Veranderingen, ontdekkingen, inzichten

• Op een of andere manier laten we elkaar precies op de juiste momenten met rust en weten we ook heel goed wanneer we wel of niet commentaar op elkaar moeten leveren. Heeft een van ons een slechte dag of een puthumeur? We gaan er altijd van uit dat het niet aan de ander ligt dus we hoeven ook niet te zeveren van Is Er Iets? Heb Ik Iets Verkeerd Gezegd/Gedaan? Dat vinden wij beiden namelijk gruwelijk irritant, als je het allemaal moet gaan uitleggen.
• Toen ik de neiging kreeg om ook mijn stempel op het huis te drukken vroeg ik me wel af wat hij daarvan zou vinden. Ik ben daar zelf namelijk niet zo goed in, als iemand in mijn figuurlijke tuin harkt. Maar wat blijkt, gisterenavond stond hij midden in de kamer vergenoegd rond te kijken en zei dat het zo gezellig was geworden sinds ik allerlei dingen heb neergezet en samen met hem aan de schoonmaak ben begonnen.
• Toen ik de vitrage niet in de badkuip ging wassen (wat hij voorstelde) maar in de wasmachine (wat ik normaal vond) omdat ik die badkuip grote flauwekul vond … en de helft er met gaten uitkwam zei hij niet van “Ik Zei Het Toch”.
• Hij ging mee op dieet, wat ik nooit verwacht had en valt natuurlijk meer af dan ik. Ik zeur daar niet over (nou ja).
• Hij stopte met roken. Onder protest. Want er waren van de ene dag op de andere geen peuken meer te koop en die van hem waren nou net op. Hij heeft maar een paar keer gezeurd en dan rolde ik NIET met mijn ogen.
• De series die ik graag kijk wil hij ook zien. Dat dat betekent dat ik weer van voren af aan moet beginnen neem ik graag voor lief.
• Hij informeert regelmatig hoe het met me gaat, dat klinkt maf, maar ik bedoel met name dan omdat ik niet naar huis kan en hij weet dat ik normaal gesproken ons Emiel en Lu toch wel zo 1 keer in de maand zie. En nu dus al bijna 5 maanden niet. Daar maakt hij zich zorgen om en ook al kan hij er niets aan veranderen, het feit dat hij zich ervan bewust is geeft steun.
• Hij is gestopt met het geven van ongevraagde adviezen over mijn werk, hoewel hij dat heel graag doet. Maar dat leidde toch vaak tot irritatie aan mijn kant, hoezeer ik ook probeerde er elegant mee om te gaan.
• Ik van mijn kant bemoei me niet met zijn werk maar zeg wel eerlijk wat ik ervan vind als hij er rechtstreeks naar vraagt. Hij weet dat ik niet van hem verwacht dat ie klakkeloos mijn adviezen opvolgt.
• Dat hij de was doet en ophangt op een manier die niet LIJKT op wat ik doe: prima. In de praktijk blijken de effecten daarvan overigens nogal mee te vallen (donkere onderbroeken bij witte t-shirts) dus waar heb ik het eigenlijk over? De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik wel zorg dat het niet MIJN witte t-shirts zijn die hij in de machine steekt.
• Dat hij een broertje dood heeft aan beweging en steevast, als hij mee gaat wandelen, na een kwartier al naar huis wil: ik accepteer het zonder morren.
• We zeggen regelmatig wat we zo leuk vinden aan elkaar, ook al zijn het kleine dingetjes. Hij houdt van mijn muziek en ik vind zijn Afrikaans geweldig.
• Als ik spierpijn heb smeert hij elke dag onverstoorbaar mijn nek in ook al schreeuw ik tegen hem dat hij me pijn doet en Nu Moet Ophouden.
• We hebben inmiddels onze eigen grapjes ontwikkeld en tot mijn grote genoegen zie ik dat hij echt heel erg gek kan doen waardoor hij me verschrikkelijk aan het lachen maakt.
• Als ik kook ruimt hij op, meTEEN en hij zet net zoveel koffie, thee en water neer als ik maar zou lusten. “Wil jy tee hê?” zegt hij dan op z’n Afrikaans en ik moet het dan nazeggen. Daar lachen we dus elke avond om, en ja, inderdaad, het is bij het melige af. 
• Ik kom erachter dat hij graag kleine klusjes doet waarvan ik me afvraag waar het in Godsnaam goed voor is. En elke week wast hij de auto met het regenwater uit de ton, want dat moet op. Terwijl na 2 minuten rijden op het grondpad hier je de kleur van de auto niet meer kan zien vanwege al het stof.
• Ik verplaats tijdens het opruimen geen spullen zodat hij ze vervolgens niet meer kan vinden. Ik leg precies uit waar iets ligt als hij het TOCH niet kan vinden (en rol wel met mijn ogen maar dat ziet hij dan niet).
• Ik vraag van te voren of ik iets kan weggooien (ook al ziet het er nog zo afgekloven uit).
• Hij commandeert graag als we samen klussen maar ik doe net of ik gek ben.

Mazzel

Een groot geluk is dat wij het altijd al goed met elkaar konden vinden, zelfs toen we geen verkering hadden. En dat we elkaars buien goed aanvoelen. Daarbij hebben we ook nog eens hetzelfde gevoel voor humor.

En ik vind hem nog steeds mijn type, ook al is hij niet meer “gezet”. Terwijl ik daarvoor volgens mijn vrienden en familie altijd een lichte voorkeur had.

De laatste tijd hebben we een aantal kanten van elkaar leren kennen die anders niet zo snel zouden zijn komen bovendrijven. En dat is eigenlijk heel boeiend. We houden goed rekening met elkaar en dat blijkt in de praktijk helemaal niet zo erg te zijn.

Voor jullie klinkt dat misschien vreemd als ik dat zeg want misschien vinden jullie met elkaar rekening houden, vallen in de categorie “gesneden koek”. Maar Nic en ik waren dat niet gewend te doen, wij zaten beiden vrij Lone Ranger te wezen in vorige relaties ondanks dat we partners hadden die daar niet tegen konden. Dat liep dus altijd spaak.

Hoe het nu gaat als ik hier weg “moet” en we toch weer een tijd alleen zijn? Geen idee, ik denk dat we daar ook wel weer een mouw aan weten te passen. Maar vooralsnog ben ik hier nog en tegen de tijd dat ik weg moet/kan zien we wel weer verder. Want dat doen we ook: in de dag leven en niet steeds kijken hoe het “dan en dan” zal zijn. We maken er nu iets moois van!

Ik kan ook voor JOU schrijven. Weten wat ik zoal voor je kan doen? Lees hier meer of neem direct contact met me op. Ik schrijf ook een blog over mijn leven in Zuid-Afrika.