Het is alweer een poosje geleden dat ik als Menopause Magician publiceerde. In de tussentijd ben ik maar liefst EEN HEEL JAAR ouder geworden! Rettekettettttt! 60 jaar!
60 is het nieuwe …
Er is geen ontkomen meer aan tegenwoordig: zodra je een kroonjaar bereikt wordt er minstens 10 jaar vanaf getrokken, omdat we tegenwoordig zogenaamd zoveel jonger zijn dan vroeger op die leeftijd. Huh? Iedereen vertelt je altijd ” …dat moeders van 60 er vroeger uitzagen als oma’s, maar tegenwoordig is dat HEEL anders!…” En dat “HEEL anders” is dan het nieuwe … 50. Of 40. In mijn geval: 60. Want het interesseert mij namelijk geen hout hoe oud ik ben. Wat me wel interesseert is dat ik zelfs met gecorrigeerde lenzen nog een leesbril op moet zetten omdat ik anders geen zak kan lezen en als een soort blind paard in de winkel sta. In zo’n geval is 60 meer het nieuwe 80!
Maar nee, ik zweer het. Het maakt me niet uit hoe oud ik ben. Iedereen haastte zich om te zeggen dat ik er nog zo goed uit zag! Ja ja. Als ik ’s morgens in de spiegel kijk schrik ik me gewoon helemaal kapot. Maar dat doe ik al minstens 20 jaar.
Ik gedraag me niet als 60
Nou, dat klopt natuurlijk. Hoe verlicht de zestigjarigen onder ons ook zijn, er zijn er maar verrekte weinig die zulke stappen nemen als ik. Een van mijn beste vrienden Fons merkte vorig jaar (rond deze tijd was dat denk ik) op dat ik ” … natuurlijk wel een jaartje ouder werd …” toen ik hem vertelde over mijn plannen om mijn huis op te zeggen. Echt, ik hoor het hem NOG zeggen! Hij had natuurlijk zoveel gelijk als je maar kunt hebben en krijgen, maar het was wel het laatste waar ik aan gedacht had tot dat moment.
Inderdaad, ik heb niet meer het eeuwige leven of Joost mag weten hoeveel jaar nog voor de boeg waarin ik actief aan mijn carrière kan werken. Ik zou nu heel schijnheilig kunnen zeggen dat ik toch niet zou willen stoppen met werken en “net zo lief” DOORwerk na mijn 65ste! Nou, echt niet! Ik zou het liefst vandaag stoppen met MOETEN en dan lekker kunnen kiezen wat ik zo de hele dag uitvreet! Maar dat zit er niet in, dus Tom Poes zal onderhand toch wel een list moeten verzinnen.
Hope is not a strategy Luck is not a factor Fear is not an option
Deze uitspraak kwam ik laatst tegen en hij is echt op mijn lijf geschreven! Hopen dat het vanzelf beter gaat, dat heb ik allang afgeleerd. Maar LUCK, wat zal ik daar eens over zeggen? Ik vind dat ik best vaak LUCK heb eigenlijk. Ook wel vette pech, ik bedoel, dit hele corona-geneuzel heeft al mijn plannen in de war geschopt. Maar stel je eens voor dat ik mijn huurhuis nog had en daar al 5 maanden-and-counting voor had moeten betalen terwijl ik er niet eens heen kon vanwege de lockdown hierzo? Dat vind ik dan behoorlijk LUCK.
En FEAR, ja, ik ben echt heel moedig. Dat weet ik inmiddels van mezelf en daar ben ik trots op. Ik ga weinig uit de weg. Dat wil niet zeggen dat ik dingen soms niet DOODeng vind! Welnee, ik krijg het Spaans benauwd en moet wel 80 keer slikken, maar toch ga ik altijd van Vooruit met de geit! Het is zelden zo erg als ik vooraf gedacht had. Echt. En soms niet, dan is het gewoon NOG erger. Nou ja, die pak ik er dan maar bij. Want:
You never hit rock bottom!
Toen ik hier in Zuid-Afrika was in 1999 nam Nic me mee naar een aura-lezeres. Ik vond het reuze spannend, maar meer ook niet want ik geloofde er allemaal niet zo in. Tot mijn grote verbazing was het helemaal geen alternatief type, die vrouw die me te woord stond. Het was veel meer een zakenvrouw met geföhnd haar die strak in het pak zat. Maar dit terzijde.
Ze pakte een vel papier en begon als een razende te kleuren en te schrijven en ik had nog geen woord gezegd! De achterdocht groeide, tot ze het vel aan mij overhandigde en ik daar zowat mijn hele doopceel gelicht zag. “You never hit rock bottom!” deelde ze me vrolijk mee en dat, lieve lezers, heb ik in mijn leven al ik-weet-niet-hoe-vaak tegen mezelf gezegd in tijden van shit. Als ze overal gelijk in had zou die uitspraak ook wel kloppen, toch?
Niet te ver vooruit kijken
In ieder geval is me duidelijk geworden in de afgelopen maanden dat je nooit te ver vooruit moet kijken. Nou ja, vooruit kijken mag wel, maar bijt je er niet in vast. Het kan zomaar veranderen. Het lijkt erop dat ik binnenkort naar huis kan, de lockdown begint hier in Zuid-Afrika een beetje te versoepelen in die zin dat ze de vliegvelden gaan opengooien. Of er vliegtuigen mogen landen is een ander verhaal, maar het moet ergens beginnen.
De vragen vliegen door mijn hoofd. Moet ik dan in quarantaine? Waar ga ik überhaupt heen? Vind ik wel genoeg oppasadressen want ik zal echt wel een maand of 6 tot 7 moeten wachten voordat ik terug kan naar Zuid-Afrika (vanwege mijn overgare visum dat ik nu al met MAANDEN heb overschreden), kan Nic wel het land uit en vervolgens Nederland in en moet hij dan OOK in quarantaine? Kortom, genoeg om me druk over te maken. Ik probeer dat niet te doen want het heeft namelijk geen zin. Ik weet immers niet wat er gaat gebeuren!
Inmiddels zijn we 8 maanden bij elkaar en flink aan elkaar gewend. Het lijkt volkomen idioot dat we straks misschien wel maanden zonder elkaar “moeten”. We zeggen nu tegen elkaar dat we dat DAN wel weer zien. Tegen die tijd. Pffff.
Ik schrijf voor opdrachtgevers en ook gewoon voor mezelf. Kijk maar eens op mijn InAndOutOfAfrica-blog. Maar … ik kan ook voor jou schrijven. Meer weten? Neem dan contact met me op. Kunnen we ’t erover hebben!