Het bloed kruipt … The Menopause Magician

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Het lijkt wel of ik daar bovengemiddeld “last” van heb.

September vorig jaar zegde ik mijn dure huurhuis op; 5 maanden betalen voor iets wat je niet gebruikt … ik kon het niet meer over mijn hart verkrijgen. Ik maakte een schema van afwisselend op huizen/dieren passen in Nederland en wonen bij Nic in Zuid-Afrika en had in no time een dichtgetimmerd schema tot en met februari 2021. En toen brak corona uit en stortte alles als een kaartenhuis in elkaar. Al mijn oppasadressen vielen weg maar dat was maar goed ook want ik mocht immers Zuid-Afrika niet uit.

Lekker bij Nic, toch?

Dat lijkt allemaal “mooi” en dat is het ook, maar wel tot op zekere hoogte. Want natuurlijk was het heerlijk om veel langer bij Nic te kunnen zijn maar tegelijkertijd was daar de onzekerheid over wanneer ik überhaupt eens terug naar Nederland zou kunnen. En punt 2: waar zou ik in ’s hemelsnaam in Nederland kunnen verblijven (als ik eenmaal terug zou keren)? Gewoon maar bij familie of vrienden intrekken zit er niet zomaar in: een flink aantal van hen die de ruimte daarvoor hebben behoren tot de risicogroep qua leeftijd en/of gezondheid.

Naarmate de maanden verstreken ging ik me steeds meer afvragen wat ik nu zou moeten gaan doen. Immers, de hele wereld staat zo’n beetje op z’n kop en heel makkelijk oppasadressen vinden zit er niet in omdat mensen terughoudend zijn met “op vakantie gaan”. Toch maar weer een huis gaan zoeken? Dat is een soort terug naar af in mijn gevoel. Maar wat dan?

Eigen schuld dikke bult

Het is me weer eens duidelijk geworden: het leven loopt nooit precies zoals je had geplant. Nu is corona natuurlijk wel een enorm exotisch verschijnsel dat ik echt niet had kunnen zien aankomen, maar toch. Had ik mijn huidige onzekere situatie kunnen voorkomen? Natuurlijk. Ik weet wel wat de meeste mensen zeggen. Dat ik er toch min of meer zelf om gevraagd heb door al die noeste stappen die ik genomen. Wie doet er nu zoiets?

Het zette me aan het denken. Ben ik inderdaad het type dat altijd van alles over zichzelf afroept waardoor ik elke keer voor uitdagingen kom te staan? Zoek ik onbewust problemen op? Zo ja, wat zit daar dan achter, waarom doe ik dat? Ik vroeg het aan Nic. Hij had een fijne wedervraag: “Stel je voor dat er geen problemen zijn die je moet oplossen. Hoe zou je dat vinden?” Nou ja zeg, duidelijk toch? Dat zou ik HEERLIJK vinden! Nooit problemen, lijkt me geweldig.

Volgens hem zou ik ’t niet lang volhouden, zonder uitdagingen: “Jij hebt t nodig om je inventiviteit te testen. Jezelf uit te dagen. Dingen op te lossen, te vechten voor iets zelfs.” Dat ben ik nog steeds aan het herkauwen. Wil ik dat nu echt zo graag? Liz zou me vragen: Wat Heb Je Nodig? Tsja, heb ik DAT nu echt nodig? Ik zou zeggen van niet, maar met hetgeen ik in de praktijk DOE bereik ik zo ongeveer het tegenovergestelde.

Next level

Ik weet dat ik veel kan bewerkstelligen, dat ik enorm inventief ben als het nodig is en de onderste steen boven krijg. Ik ben een geweldige doorzetter en ik ben moedig. Ik ga gerust de strijd aan als het moet. Daar ben ik best trots op. Maar om nu te zeggen dat ik al die uitdagingen bewust opzoek? Waarom voel ik me in de huidige situatie dan niet veel meer senang? Daar valt immers een hoop op te lossen en mouwen aan te passen? Maar het verschil is nu: er zijn te veel onzekere factoren. Ik kan van alles aanvechten maar alleen als ik weet WAT het is. Vechten tegen een onzichtbare tegenstander is een ander verhaal. Het is next level. Of is het een groeiproces?

Het bloed kruipt …

Wat het ook is, Joost mag het weten, maar ik zie dus dat ik de uitdaging toch weer aan ga, al zou het feitelijk niet echt hoeven. Ik kan tot eind oktober in Zuid-Afrika blijven want mijn visum is verlengd. Ik kan tegen de tijd dat normaal vliegverkeer mogelijk is zonder extra kosten terugvliegen met mijn “oude” ticket. Al die tijd ben ik bij Nic. Allemaal voordelen en redenen om vooral niks te ondernemen.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik mis mijn zoon en schoondochter,  mijn familie, mijn vrienden. Ik mis Nederland. Als ik niks doe stel ik een oppasadres teleur (voor 8 weken). Stel ik een opdrachtgever teleur waar ik eind september twee voor hen zeer belangrijke workshops zou leiden. Als ik (terecht) de coronakaart zou spelen om eronderuit te komen zou er zelfs alle begrip zijn. Maar nee, in plaats daarvan onderhandel ik over de extra te maken reiskosten en bel ik de ambassade plat om uit te zoeken hoe zo’n repatriëringsreis precies werkt.

Ik krijg een hol gevoel in mijn maag als ik eraan denk dat ik Nic na mijn vertrek misschien wel maanden niet zie. Het zal zo moeilijk zijn, zonder elkaar, en de onzekerheid maakt het allemaal nog veel erger. Maar toch. Maar toch. Ik moet in beweging komen. Ik voel het veel meer dan ik het kan beredeneren. Dus ik neem een aanloop en ik spring. En ik vertrouw erop dat het wel goedkomt.

Ik ben schrijver, blogger en maak in die hoedanigheid teksten voor mezelf maar natuurlijk ook voor anderen. Zoek jij iemand die jouw gedachten feilloos op papier krijgt? Neem dan contact met me op.