Elke vrouw heeft haar eigen “overgang”-verhaal. Hoe het mij verging?
Jij doet daar natuurlijk niet aan
Ik was een jaar of 54. Terwijl om me heen vriendinnen allerlei overgangsverschijnselen begonnen te vertonen ging ik, wat dat betreft, zorgeloos door het leven. Hartsvriendin Jeanne merkte een keer op: “Jij doet daar natuurlijk niet aan!” Dat zette me toch aan het denken. Want ik DEED er inderdaad “niet aan”. Niet omdat ik zo flink was, welnee. Maar ik slikte nog steeds de pil. Niet zozeer omdat ik dacht dat ik nog zwanger zou worden (al had ik verkering) maar om de migraineaanvallen te onderdrukken. En de jaren verstreken en ik vond het wel prima eigenlijk. Tenminste, tot Jeanne erover begon.
Hoeveel boter zat er eigenlijk op mijn hoofd, om al die tijd maar gewoon door te gaan zonder het ook maar een keer met de huisarts te bespreken?? Ik kende natuurlijk ook de verhalen van verhoogde risico’s bij langdurig pilgebruik. Maar ja, die pijn in mijn kop die ik misschien zou terugkrijgen als ik de pil aan de kant zou schuiven, daar zat ik ook niet op te wachten.
Menstrueren tot je 80ste
Ik schoot vriend Frank aan, een huisarts. Nogal nuchter type. Wat zou er volgens hem gebeuren als ik de pil bleef slikken? “Nou” zei hij droog “Dan menstrueer je op je 80ste gewoon nog steeds.” Ik schoot in de lach bij het idee maar het zette me wel aan het denken. Dat kon natuurlijk echt niet. Gelukkig was het met de verkering een aflopende zaak dus zwanger raken zat er sowieso niet meer in. Ik besloot te stoppen met de pil nadat de strip leeg was.
Ik merkte totaal geen verschil. De eerste week dan he. Maar daarna begon ik alles zeer zwartgallig in te zien. En dat is helemaal niks voor mij! Alles was kommer en kwel en ik hees me ’s morgens volkomen gedeprimeerd uit bed. Denk niet dat ik enig verband legde met het niet meer slikken van die pil. Ik was veel te veel met mijn eigen pesthumeur bezig.
Geen oog dicht
Gelukkig wist eerdergenoemde Jeanne me duidelijk te maken dat het een wel eens het gevolg zou kunnen zijn van het ander. Die zooi moest uit mijn systeem, letterlijk en figuurlijk. Kwestie van even volhouden, adviseerde ze. Vooruit dan maar. En toen kreeg ik op een avond mijn eerste opvlieger … jemig de pemig ik wist niet wat me overkwam! Ik ging op een draf naar de spiegel om te kijken “… of je het kon zien…” Niks! Stond een doodgewone vrouw voor de spiegel, weliswaar met verwilderde ogen maar daar hield het dan ook wel mee op. Wel een vrouw die ’s nachts geen oog meer dichtdeed en dat zag je dan weer wel als je naar me keek. Ik lag onder een dun lakentje te zweten en was klaar- en klaarwakker. En dacht aan andere vriendin Marja die hele nachten staat te strijken wegens slapeloosheid.
Er zouden nog vele opvliegers volgen. Voordeel: ik had geen tijd meer om in zak en as te zitten want de dag draaide om de opvliegers: omdat ik ze HAD of omdat ik zat te wachten tot er een KWAM. Het liefst liep ik in makkelijke, lekker ruime kleding rond en op blote voeten en kreunde als ik me in mijn zakelijke outfit moest hijsen. Een groot voordeel had ik gelukkig wel: ik werd niet zwaarder. Maar voor de rest … ik snakte terug naar de tijd dat ik nog gewoon aan de pil was. Aan de andere kant: ik had geen hoofdpijn en ik werd niet meer ongesteld. Dus volgens mij was ik al een eind op streek en moest ik het gewoon maar uitzingen.
Alle sites die ik las stonden vol met kommer en kwelverhalen. Ik zeg niet dat het overdreven is, maar het helpt je niet als je er zelf middenin zit. Net als dat je geen bevallingsverhalen moet gaan beluisteren vlak voordat je zelf voor het eerst gaat bevallen.
Medicijnvrouw
Onder ons huis zat een Etos en daar werkte een soort medicijnvrouw. Ze had overal een oplossing voor en met name voor de hopeloze gevallen. Zoals ik. Zo kwam ik een keer bij haar met gordelroos omdat ik GEK werd van de pijn. Volgens de huisarts moest ik het even uitzitten. Volgens haar moest ik er Sperti aambeienzalf op smeren. Ja, da’s lachen hè? Maar het hielp wel!
Dus ik ging op een draf naar de Etos en vroeg haar wat ik aan die opvliegers kon doen. En o ja, wist zij misschien ook wat ik bedoelde als ik zei dat mijn bloed door mijn aderen racete? Want de huisarts snapte niet wat ik bedoelde als ik zei dat er van binnen een turbo werd aangezet waardoor alles op maximale snelheid werd rondgepompt. Zij ook niet, helaas. Maar of ik ook last had van stemmingswisselingen, vroeg ze nog. Nou en of!
Ze sleepte me mee naar het supplementenrek en trok er een verpakking uit, iets met Fem of zo. Hoe het precies heette weet ik niet meer (geheugenverlies hoort kennelijk ook bij de overgang) maar het werkte als een tierelier! Ik kocht het met pakken tegelijk want het idee dat ik ernaast zou grijpen was pure HORROR.
De opvliegers liepen terug, zowel in aantal als impact en dat alleen al zorgde voor een prima humeur. Het racende bloed ging niet weg, sterker nog: dat heb ik nog steeds. Ik heb het vermoeden dat het met suiker-inname te maken heeft. En daar ben ik goed in, in suikerinname! Om een lang verhaal kort te maken: ik heb dat spul een jaar of wat geslikt en toen voelde ik me senang genoeg om ermee op te houden. En … de klachten kwamen niet terug. Ja, hoe heette dat spul nou hè, ik ging het vanmorgen opzoeken. Maar wat denk je? Het is niet meer te koop! 3 drogisten afgelopen en iedereen herinnert zich wel iets, maar niet de naam. Dat is nou spijtig.
Heb jij goede Huis-Tuin-En-Keukentips die jou door de vervelende overgangstijd heen helpen? Misschien kun je er iemand anders blij mee maken! Laat het me weten, dan kan ik ze verzamelen en delen.