Als Nic en ik samen zijn doen we er inderdaad wat aan: we nemen elkaar mee uit eten OF ik bak een echt giGANtische taart die we helemaal alleen met zijn tweeën naar binnen schuiven. Maar cadeautjes kopen?
De bloemen zijn drie keer zo duur als normaal dus daarom krijg je van je partner een staafmixer cadeau of, beter nog, een kruimeldief. Zo zit de stemming er tenminste meteen goed in!
Maar wat ik helemaal sneu vind? Een anonieme kaart ontvangen van een familielid die het anders “zo zielig” voor je vindt. Want die gaat er alvast vanuit dat er niemand is die jou iets gestuurd heeft. Hoezo, motie van wantrouwen??
Waar komt die Valentijn-toestand eigenlijk vandaan?
Daar zijn de meningen over verdeeld. Zo wordt er gesproken over ene Valentinus die in Rome leefde in de 3e eeuw na Christus. Hij stond bekend om al zijn goede daden die hij deed voor de zieken, ouderen en armen. Maar … hij werd onthoofd omdat hij kennelijk stiekem jonge stellen trouwde. De kerk verklaarde hem later heilig en er werd een feestdag voor hem vastgesteld.
Of was het toch omdat het vroeger “not done” was om je liefde openlijk te betuigen en er toch minstens één dag per jaar een gelegenheid moest zijn om het dan maar anoniem te doen?
De meest plausibele verklaring: Valentijn was een jonge Romein die in de bak zat. Een dag voor zijn executie liet hij een afscheidsbriefje achter voor een meisje waar hij verliefd op was. Dat briefje ondertekende hij met “Van jouw Valentijn”.
Valentijntje
Dat laatste komt de meesten van ons wel bekend voor, vermoed ik. Ik kreeg tenminste altijd bloemen en kaarten waarbij de afzender deze woorden gebruikte. Of, erger nog, “Van jouw ValentijnTJE” Dat was een remedie tegen de liefde, want ik haat verkleinwoordjes. Mensen die koffietjes, theetjes of colaatjes met me willen drinken mijd ik als de pest. Maar dit terzijde.
Ik ben eigenlijk allergisch voor Valentijnsdag omdat ik het een enorm geforceerd gedoe vind. Maar toch moet het me van het hart dat ik EEN keer in mijn leven een echt geWELdige Valentijnsgroet heb ontvangen. Echt geweldig, enne … het was alleen maar een groet hè, niet eens bloemen of een cadeau. Ik werkte in die tijd bij een internationaal ICT-bedrijf en zat in een groot project met allerlei collega’s uit binnen- en buitenland. Op Valentijnsdag, waar ik toen totaal niet mee bezig was, kreeg ik een interne email van de afzender Cupid@love-island. Het bevatte een Engels gedicht dat droop van de romantiek en de aftiteling was Your Secret Valentine.
Sexy collega
Verbluft staarde ik naar het scherm. Ik heb het hier over eind jaren 80 toen er nog vrijwel geen hond aan Valentijnsdag deed, in Nederland althans. Tot mijn grote ontzetting kreeg ik een knalrood hoofd dat niet onopgemerkt bleef bij de collega tegenover me. Voor ik het goed en wel in de gaten had stond hij naast me mee te lezen. Hij plofte van enthousiasme! “Van wie is dat??” wilde hij weten. “Geen idee” antwoordde ik. Hij zag aan mijn hoofd dat dat echt waar was en raakte zo mogelijk nog geïntrigeerder dan ik. “Het moet een Engelsman zijn” wist ik beslist. “Want die zijn als enigen in staat om emailadressen aan te maken.” Maar ja, een Engelsman, daar hadden we er genoeg van! Het bleef een mysterie.
Tot maanden later mijn Engelse collega Paul, die wel eens bij mij logeerde, onaangenaam verrast werd toen hij in zijn sexy boxershort de woonkamer inliep en daar mijn splinternieuwe verkering aantrof. Die kwam onverwacht even langs. Ik weet niet wie zich het meest ongemakkelijk voelde van ons drieën. Mijn verkering maakte zich uit de voeten en Paul biechtte op dat hij al maanden een oogje op hem had. Hoe kon ik dat nou niet weten? Hij had me nog wel een Valentijnsgedicht gestuurd! Ahhhh …
Ik voelde me wel gevleid, dat moet ik eerlijk toegeven. Maar ik hield het toch maar bij mijn verse verkering. Die deed niet zo aan Valentijn en ik vond het prima zo. We trouwden en kregen een kind. Van wie hij het had mag Joost weten, maar hij WERD zowat Valentijn tegen de tijd dat DE DAG naderde.
Een beetje verliefd
Hij was hopeloos verliefd op een meisje uit zijn klas, zo’n 7 of 8 jaar oud zal hij zijn geweest. Zijn spaarpot werd opengebroken om een cadeautje te kopen en er werd een prachtig gedicht in elkaar gerijmd; zo zoet dat het glazuur van mijn tanden bijna barstte. Ik moest het ’s morgens vroeg (toen het nog aardedonker was) stiekem voor de deur gaan leggen, aanbellen en dan wegrennen. Een iets verlate Zwarte Piet-actie zeg maar. Nou, vooruit dan maar. Ik slaagde erin het volkomen anoniem af te leveren en daarna was het afwachten wat er gebeuren zou.
Om kwart over drie stond ik nieuwsgierig bij school te wachten. Maar zoonlief was vooral boos en teleurgesteld. De moeder van het meisje in kwestie had het cadeau afgepakt en gezegd “niks ervan, die flauwekul hier!”. Dat verhaal luisterde mijn zoon af toen zijn hartenlapje het allemaal aan haar vriendinnetjes vertelde. “Ze heeft het niet eens gekregen mam!” toeterde hij verontwaardigd vanaf de achterbank.
Ik kon die moeder wel wat DOEN. Maar in plaats daarvan leed ik met mijn galante riddertje mee.
Het bovenstaande artikel verschijnt in het Vijftigplusmagazine van februari. Ik schrijf voor de krant, voor mezelf en, als je dat wilt, ook voor jou. Al die verhalen die door jouw hoofd dwarrelen … zo opgeschreven dat je jezelf er precies in herkent. Ja! Zo bedoelde je het! Weten hoe dat werkt? Klik hier om contact met me op te nemen. Dan kunnen we het erover hebben. Met dank aan Pexels voor de foto’s.
Ocherum wat zielig voor Emiel. En was die Paul nou verliefd op Kees?
Ja, dat was echt heel zielig. Een echte rotmoeder vond ik dat mens. Nou … Paul had eerder een oogje op mij. Maar ik had dat natuurlijk weer niet door.