Voor Vijftigplusmagazine mocht ik Karin Slaughter interviewen. Moet ik nog zeggen dat ik het geweldig vond? Nee zeker? Lees hieronder het resultaat!
Vrouwen zijn veel bloeddorstiger dan mannen!
Karin Slaughter (1971) is een Amerikaanse schrijfster van thrillers waarin vrijwel altijd vrouwen het slachtoffer zijn. Ze verkocht ongeveer 35 miljoen boeken in meer dan 35 landen. Een aantal verhalen is of wordt inmiddels ook verfilmd. Haar nieuwste boek, Gewetenloos, is kortgeleden gepubliceerd.
In Gewetenloos zien we Andrea Oliver terug, de hoofdpersoon uit Karins vorige boek: ‘Gespleten’. Andrea is zojuist tot U.S. Marshall benoemd en onderzoekt een oude moordzaak. Ze hoopt te kunnen bewijzen dat haar gewelddadige vader, die momenteel in de gevangenis zit, de moordenaar is, zodat hij niet vroegtijdig uit de gevangenis zal worden ontslagen.
Vertel eens wat over het nieuwe boek?
Nou, we zien Andrea weer terug. Ze heeft een loodzware training achter de rug om US Marshall te worden en krijgt tijdens de diploma-uitreiking te horen dat haar gewelddadige vader over een half jaar uit de gevangenis zal worden ontslagen. Ook krijgt ze haar eerste opdracht: ze moet een rechter beschermen, die bedreigd wordt. De dochter van deze rechter is 40 jaar geleden vermoord, de dader nooit gevonden. Het vermoeden bestaat dat Andrea’s vader de dader is. Als Andrea dat kan bewijzen, komt haar vader niet vrij. En dat is wat ze wil: haar vader in de gevangenis houden.
Ben je voor de research voor dit boek nog naar Glynco gegaan, waar de US Marshalls opgeleid worden?
Nee, ik heb drie pogingen gewaagd, maar elke keer kwam er corona tussen. Maar ik heb uiteindelijk nog wel met een hoop vrouwelijke marshalls gesproken hoor. Als ik ze vroeg waarom ze dit werk deden, het ervoor over hadden om die ontzettend zware training te gaan volgen, zeiden ze vrijwel altijd: “Omdat iemand tegen me zei dat ik het vast niet zou kunnen!” Vervolgens wilden ze, voornamelijk zichzèlf, bewijzen dat ze dat dus wèl konden. En geloof me, het is echt een geweldige prestatie als je die training goed afrondt. Het is niet alleen een fysieke uitdaging, maar ook mentaal heel pittig.
Dit is je 22ste boek. Heb je tijdens het schrijven nooit het gevoel van “Hee, hier heb ik het al eens over gehad?”
Zeker wel! Ik ben natuurlijk al jarenlang bezig, dus ik zal gerust wel eens iets opschrijven wat lijkt op wat ik eerder heb gedaan. Ik kan natuurlijk ook niet onthouden wat ik in al die jaren heb opgeschreven. Mijn boeken hebben natuurlijk wel een aantal kenmerken die je alsmaar terug ziet komen: Sterke vrouwen. Maatschappelijke kwesties die ik aankaart, zoals het geweld tegen vrouwen. Het is belangrijk dat ik dat aan de orde blijf stellen.
Hoe ben je ooit begonnen met schrijven?
Ik wilde al een boek schrijven toen ik vijf jaar oud was. Tien jaar later wilde ik niet alleen een boek schrijven, maar een boek dat ook echt uitgegeven zou worden. Dat werd mijn doel. Ik werd vaak afgewezen en dat was frustrerend. Maar daardoor ging ik ook steeds meer focussen en de boel aanscherpen. Toen het uiteindelijk lukte was ik totaal overrompeld. Niemand had me verteld wat dat zou betekenen: al die aandacht die ik kreeg. Van de weeromstuit veranderde ik he-le-maal niks in mijn leven. Op dat moment had ik een goedlopend bedrijf en ik ben daar gewoon mee doorgegaan. En om mezelf te belonen kocht ik een beamer, tweedehands!
Na verloop van tijd bedacht ik een volgende mijlpaal: op de New York Bestsellerlijst belanden. Elke keer als ik een mijlpaal bereikte, bedacht ik weer een nieuwe. Een nieuw element toevoegen in een verhaal, bijvoorbeeld schrijven over een cult, of religie. Maar in ieder geval streef ik ernaar om elk nieuw boek beter te laten zijn dan het vorige.
Wat vind je het allerfijnst aan het schrijven zelf?
Het bedenken en uitwerken van nieuwe ideeën, dus eigenlijk wanneer ik begin met een nieuw boek. Het uitwerken van de karakters, het lijkt op het gevoel dat je hebt wanneer je nèt verliefd op iemand bent!
Is het altijd leuk om schrijver te zijn?
Vergis je niet: je hebt Karin de schrijver en Karin de auteur! Dat zijn twee totaal verschillende rollen. De schrijver is in haar eentje heerlijk creatief, vrijwel ongestoord, bezig. De auteur? Die stapt ’s morgens om 7 uur in een vliegtuig om boekpromoties te gaan doen, soms wel 4 op een dag. Vaak nog gevolgd door een of ander evenement ’s avonds. Aankomen in een hotel en te horen krijgen dat je nog niet mag inchecken, want het is nog geen 15 uur. Dan zit ik gewoon op een stoeltje te wachten tot ik wel mijn kamer in mag. Mensen denken vaak dat het allemaal heel ‘glamourous’ is …
Maar laat ik er meteen iets aan toevoegen: Ik doe het met plezier! Als de uitgever zegt dat ik ergens naar toe moet, dan ga ik. Het hoort bij mijn werk. En ik wil heel graag de lokale boekhandels ondersteunen, want die hebben het toch al zo moeilijk gehad tijdens de coronaperiode. Bij jullie in Nederland worden boekhandels niet als ‘essentieel’ gezien en daarom moesten ze de deuren sluiten. Dat was natuurlijk hartverscheurend. Dus als ik iets kan doen om ze te helpen, doe ik het! Want ik ben zelf ook altijd heel blij als mensen mij helpen.
Verras je jezelf nog wel eens tijdens het schrijven?
Zeker, soms duikt er ineens iets op, als uit het niets, en daar ben ik natuurlijk enorm blij mee!
Waarom schrijf je altijd over misdaad?
Kijk, het is gewoon het meest populaire genre. Dat speelt ook mee. Maar het belangrijkste vind ik: er is sprake van een mysterie. Dat vind ik een kenmerk van een goed boek: het moet een mysterie bevatten dat moet worden opgelost.
Je hebt inmiddels aardig wat boeken geschreven. Zit er een favoriet tussen?
Niet één specifiek, er zijn er een aantal. Het boek dat nu uitkomt, daarvan vind ik de moeizame relatie tussen de moeder en de dochter heel interessant. Het vorige boek, Valse Getuige, speelt zich af tijdens corona. Dat was natuurlijk iets heel nieuws, om dat in een boek mee te nemen. In “Mooie meisjes’ vind ik het boeiend om te verkennen wat de mannelijke perceptie is over geweld tegen vrouwen. Hoe zij dat toch op een of andere manier proberen te verklaren in plaats van het gewoon direct te veroordelen.
Even iets heel anders. Hoe weet jij of jouw boeken goed vertaald worden? Want een vertaling kan je boek maken of breken, lijkt me.
Klopt. En daarom heb ik met de meeste van ‘mijn’ vertalers al een jarenlange relatie. We bellen met elkaar om te overleggen, als ze zaken bij mij willen checken om zeker te weten dat we op hetzelfde spoor zitten. Ik heb in het begin van mijn carrière meegemaakt dat een boek van mij overal goed liep, behalve in Duitsland. Er werd tegen me gezegd dat dat kwam omdat Duitsers niet van geweld houden. Toen heb ik een vrouw in New York ingehuurd om die vertaling te checken. Zij gaf meteen aan dat die vertaling totaal geen recht deed aan mijn verhaal. Mijn Nederlandse vertaalster, Ineke Lenting, is geweldig. Ik ken haar al 20 jaar.
Heb je een idee of er meer vrouwen dan mannen jouw boeken lezen?
Vrouwen, zeker weten. Zij zijn veel bloeddorstiger dan mannen, haha! Nee, dat is flauwekul. Maar ik merk wel dat mannen het minder prettig vinden wanneer een vrouw in detail misdaden beschrijft die door mannen zijn gepleegd. Op één of andere manier is dat kennelijk te confronterend. Vrouwen verslinden, denk ik, graag thrillers omdat ze op een veilige manier kunnen lezen wat hen, net zoals ieder ander, zomaar zou kunnen overkomen. Ze willen hun angsten onder ogen zien.
Hoe bedenk je al die misdaden en hoe werk je ze uit?
Ik lees erover, praat met politie. Vrijwel alle moordenaars laten sporen na, waardoor ze uiteindelijk toch gepakt (kunnen) worden. Daar ben ik altijd in geïnteresseerd. “Hoe hebben jullie ze weten te pakken?”, dat vraag ik dus aan de politie.
Je bent ook op maatschappelijk vlak actief. Kun je daar iets over vertellen?
Zeker. Ik maak me sterk voor het behoud van bibliotheken via het ‘Save the libraries’-programma. Het belang van bibliotheken wordt zo onderschat! Het is voor veel kinderen en (jong)volwassenen de enige plek waar ze toegang hebben tot boeken. Waar ze ongestoord en veilig kunnen lezen en studeren. Ik was vroeger thuis de enige in het gezin die veel las en mijn vader bracht me elke zaterdag naar de bibliotheek. Daar bracht ik urenlang door. Ik vind het belangrijk om iets terug te doen en inmiddels hebben we al zo’n 500.000 dollar kunnen doneren.
Verder ondersteun ik mijn vriendin Joy Bender. Ze heeft een supportprogramma waarin kinderen worden ondersteund die gepest worden op school, omdat ze op een of andere manier afwijken van de rest. Joy leert hun daarmee te dealen, de focus ligt op positiviteit. Er moet meer rekening gehouden worden met mensen die ‘anders’ zijn dan het gemiddelde. Of dat nu door een beperking komt, of wat dan ook. Ze verdienen meer oprechte aandacht en moeten niet zomaar weggestopt worden. Ga naar Karins website
Ik schrijf voor de krant, voor mezelf en, als je dat wilt, ook voor jou. Al die verhalen die door jouw hoofd dwarrelen … zo opgeschreven dat je jezelf er precies in herkent. Ja! Zo bedoelde je het! Weten hoe dat werkt? Klik hier om contact met me op te nemen. Dan kunnen we het erover hebben.