Ook bij de maffia gaat de liefde van de man door de maag. Althans, als we de schrijvers van de culinaire maffiathriller ‘Het zal nooit meer kaviaar zijn’ mogen geloven. Het boek is geschreven door Marja West, haar dochter Anna Bontekoe bedacht de recepten. Marja vertelt erover in een interview dat ik met haar had voor Vijftigplus Magazine.
In de eerste culinaire maffiathriller van Nederland probeert Sofia een kopstuk van de maffia geheimen te ontfutselen door voor hem te koken. En dan wel de gerechten die zijn oma uit Palermo vroeger voor hem maakte. Of het haar uiteindelijk lukt? Daarvoor moet je het boek ‘Het zal nooit meer kaviaar zijn’ maar lezen.
Italië staat wel bekend om de kaviaar, toch?
Ja, dat klopt. Maar deze titel slaat ergens anders op. We kwamen op het idee omdat ik jaren geleden een boek las van een Oostenrijkse auteur, Johannes Mario Simmel. Dat had de titel ‘Het kan niet altijd kaviaar zijn’.
Ik werd er compleet door gegrepen. In dat boek raakt een bankier betrokken bij allerlei activiteiten van geheime diensten uit verschillende landen. Hij krijgt de spionnen aan de praat door heerlijke maaltijden voor ze te koken. Daardoor worden ze loslippig en vertellen ze hem van alles. Uiteindelijk rolt hij zo een spionagenetwerk op. Simmel nam in zijn verhaal ook de recepten mee die de bankier kookte. Het boek uit 1960 werd een wereldwijde bestseller.
Mijn dochter Anna vond het ook geweldig om te lezen. Langzaam maar zeker ontstond het idee om een ode uit te brengen aan dat boek en dat is dus ‘Het zal nooit meer kaviaar zijn’ geworden. Maar hoe die ode eruit moest zien?
Nu is het zo dat Anna een soort van geobsedeerd is door de jaren zeventig EN door de maffia. Hoe zitten die families in elkaar, hoe werkt dat in de praktijk? Dus dat het in de seventies moest plaatsvinden EN over de maffia moest gaan, was al gauw duidelijk. Het moest ook een haakje naar Nederland hebben.
Jimmy Hoffa
Uiteindelijk kwamen we uit op het waargebeurde verhaal over de verdwijning van de Amerikaanse vakbondsleider Jimmy Hoffa. Die verdween, in de jaren zeventig, van de aardbodem. Nooit is er iets van hem teruggevonden, maar niemand twijfelt erover dat hij vermoord is.
Het haakje naar Nederland is Sofia, de vrouw die dat mysterie wil oplossen. Zij is naar Brooklyn verhuisd nadat haar Nederlandse vader, die daar woonde, overleed en haar zijn appartement naliet. Koken heeft ze van haar Italiaanse moeder geleerd. Ze spreekt, naast Nederlands, vloeiend Italiaans en kan de maffiosi dus goed verstaan.
Hoe was het om samen te schrijven, als moeder-dochter?
Helemaal geweldig! Ik heb heel veel bewondering voor Anna, want zij heeft er echt voor gekozen om te doen wat ze het liefste doet: koken. Oorspronkelijk heeft ze een theateropleiding gevolgd, maar daarna besloot ze om toch een koksopleiding te gaan doen. Die heeft ze ook afgerond. Ze ontwikkelt zelf allerlei recepten en kan in no time een geweldige maaltijd op tafel zetten. Dat komt ons als ouders nogal eens goed van pas: we halen gewoon bij haar eten als we zelf geen tijd hebben om te koken.
In het boek staan 18 vega/vegan recepten, die gebaseerd zijn op de Italiaanse keuken. Maar Anna heeft er haar eigen twist aan gegeven. Die gerechten worden dus door de hoofdpersoon uit het boek, Sofia, gekookt voor een maffia hot shot uit Brooklyn: ‘Big Paul’ Castellano. Hij maakt deel uit van de machtige Gambino-familie.
Je kunt alle gerechten ook echt zien in het boek, want er staan prachtige foto’s in. Dat was me trouwens nog een heel gedoe, die foto’s maken. Want er mag geen damp van de gerechten komen en het licht moet precies goed zijn. Dus dat betekent dat je goed moet plannen wanneer je gaat koken en fotograferen.
Het serviesgoed is authentiek, allemaal uit de seventies. We hebben ik weet niet hoeveel kringloopwinkels afgestruind. Daarnaast vonden we een man die een enorme verzameling van dat serviesgoed heeft en dat mochten we van hem gebruiken. En dan die combinaties met die felle achtergrondkleuren. Prachtig! Trouwens, dat vind ik ook van de omslag van het boek. Helemaal de juiste stijl, zeker met die twee Charlie’s Angels pistooltjes voorop.
Tijdens het schrijven kwam ik er trouwens ook achter dat Anna een geweldige fact-checker is: Hoe zagen in de jaren zeventig de achtertuinen van de huizen in Brooklyn eruit …. dát werk!
Wijn speelt ook een grote rol in het boek, toch?
Zeker, want het gaat erom dat Castellano loslippig moet worden. Dat voor elkaar krijgen lukt natuurlijk beter met een lekker wijntje erbij. We hebben bij alle gerechten wijnadvies gekregen van Barrel, een wijnimporteur uit Groningen. Wat leuk is, is dat er een speciale QR-code voor de wijnen op een boekenlegger komt te staan zodat je ze meteen kunt opzoeken en bestellen.
En wat is jouw favoriete gerecht uit het boek?
Nou, dan kies ik toch voor de Melanzana alla Parmigiana. Dat is wel zó lekker!
Auteur Marja West schrijft niet alleen thrillers, maar ook audio- en televisieseries, feelgood-romans en non-fictie. Haar boek ‘Verloren in de Jungle’, met feiten over de mysterieuze verdwijning van twee Nederlandse meisjes in Panama, werd vertaald in het Engels en Russisch. Haar dochter Anna Bontekoe is chef-kok en kookt voornamelijk vegetarisch en plantaardig met de focus op smaken uit de Mediterrane en Midden-Oosterse keuken. Kijk voor meer informatie op haar website chefbontekoe.com
Ik schrijf voor de krant, magazines en allerlei organisaties. Ik ben gespecialiseerd in het afnemen van interviews. Verder schrijf ik ook lekker voor mezelf en, als je dat wilt, ook voor jou. Al die verhalen die door jouw hoofd dwarrelen … zo opgeschreven dat je jezelf er precies in herkent. Ja! Zo bedoelde je het! Weten hoe dat werkt? Klik hier om contact met me op te nemen. Dan kunnen we het erover hebben.
Met dank aan Marja West voor de foto van het boek!
Cijfert moeder zichzelf helemaal weg, ten gunste van haar dochter? Het gaat voornamelijk om de recepten in het boek. Ik neem aan dat de Triller de hoofdzaak is?
Nee, moeder cijfert zichzelf zeker niet weg. De manier waarop Sofia (de hoofdpersoon) kookt, bepaalt voor een groot deel het verloop van het verhaal. Dus ja, de recepten zijn zeker belangrijk. Maar niet belangrijker dan het verhaal op zich.