Veel te veel hooi op je werk-vork nemen en je overal verantwoordelijk voor voelen: dan ligt een burn-out op de loer. Het overkwam Petra Bakker. Ze re-integreerde uiteindelijk via Campus Vitaal in Best.
“Om iets terug te doen, ben ik inmiddels voorzitter geworden van de stichting ‘Vrienden van Campus Vitaal’ vertelt ze. “Ons doel is geld op te halen om de Campus te kunnen laten draaien. En dat is nodig, want ze doen er prachtig werk.”
Bakker accepteerde destijds een nieuwe baan bij een technische groothandel. “Marketing en communicatie. Het was een hele nieuwe functie en ik mocht hem zelf invullen.” En dat deed ze dan ook met verve.
Overal kansen zien en verantwoordelijkheid voelen
“Ik voel me altijd heel verantwoordelijk en trek alles naar me toe. Ik zie overal kansen.” Dat kwam goed uit, want het bedrijf wilde groeien: van dozenschuiven naar ‘meerwaarde bieden’. Ik had daar allerlei ideeën over maar kreeg mijn collega’s niet goed mee.”
Dat was behoorlijk frustrerend maar Bakker hoopte op steun van de nieuwe verkoopleider. “Maar dat viel tegen. Ik hield steeds meer ballen in de lucht want ik voelde me ook nog verantwoordelijk voor de targets die we moesten halen. In die tijd was ook mijn vader nog ongeneeslijk ziek en daar wilde ik natuurlijk ook aandacht aan besteden.”
“Ik vond dat ik het over mezelf had afgeroepen.”
Op een gegeven moment ging het mis. “Ik was helemaal over mijn grenzen gegaan en gaf mezelf de schuld. Want ik had het immers over mezelf afgeroepen. Ik wilde alleen nog maar op bed liggen, maar dat ging niet want ik moest voor mijn zoontje zorgen.”
Ze draaide de ziektewet in. “Het was een moeilijke tijd. Ik riep dat ik met rust gelaten wilde worden en kwam in een sociaal isolement terecht. Want lang niet iedereen snapt wat je doormaakt. Bij de arbodienst probeerde ik het beter af te schilderen dan het was, maar die prikten daar gelukkig doorheen.”
Er ging een jaar voorbij. “Toen begon ik eindelijk pas te beseffen wat er allemaal gebeurd was. Maar volgens de wet moest ik al gaan re-integreren en wel bij het bedrijf waar ik ziek was geworden. Ik voelde in elke vezel dat dat niet de goede weg was, maar het is nog niet zo makkelijk om dat tij te keren. Ik moest daar zelf initiatief in nemen en was daar totaal nog niet aan toe.”
“Iemand die een paar uur komt re-integreren? Alleen maar gedoe.”
Bakker kwam uiteindelijk in het ‘tweede spoor’ terecht. Dat betekent dat je ergens anders dan bij je oude werkgever gaat re-integreren. “Maar je moet dus zelf op zoek naar zo’n plek. Veel organisaties zitten daar helemaal niet op te wachten. Want je mag in het begin maar een uurtje of twee per dag werken en dat vinden ze eigenlijk veel te veel gedoe.”
Campus Vitaal is een warm bad
Ze kon natuurlijk wel vrijwilligerswerk gaan doen, maar zocht eigenlijk iets waar ze wat kon opbouwen voor de langere termijn. Zo kwam ze via Archipel bij Campus Vitaal terecht. “Ik ging daar houtbewerking doen en ontsnapte aan het sociale isolement waar ik in had gezeten. Het voelde als een warm bad. Ik kreeg ruimte in mijn hoofd om over de toekomst na te denken. De zorg, of het onderwijs, dat leek me wel wat.”
Inmiddels werkt Bakker bij een onderwijsinstelling. Ze heeft ook een puppy gekocht. “Ik ben dol op honden en zo’n beestje zorgt ervoor dat je structuur in je dag hebt en mensen ontmoet.” Heeft ze nog een goeie tip? “Er zou een registratie moeten zijn van organisaties waar mensen die moeten re-integreren terecht kunnen.”
Op 16 september is er een open dag bij Campus Vitaal, vanaf 13.00 tot 17.00 uur is Petra daar aanwezig. Je kunt dit artikel ook in de krant lezen.
Ik schrijf voor de krant, magazines en allerlei organisaties. Ik ben gespecialiseerd in het afnemen van interviews. Verder schrijf ik ook lekker voor mezelf en, als je dat wilt, ook voor jou. Al die verhalen die door jouw hoofd dwarrelen … zo opgeschreven dat je jezelf er precies in herkent. Ja! Zo bedoelde je het! Weten hoe dat werkt? Klik hier om contact met me op te nemen. Dan kunnen we het erover hebben.