Oftewel: I Primi Giorni
Mijn eerste paar dagen Salerno zitten er al weer op. Het is alsof ik nooit ben weggeweest, sterker nog: ook hier heb ik het gevoel dat ik gewoon thuis ben. Sinds ik geen eigen huis meer heb is dat eigenlijk vaste prik. Zodra ik ergens aankom, voelt het in no time alsof ik er al jaren woon. Vraag me niet hoe het komt, maar het komt verdomd goed uit 🤗.
Vorig jaar was ik hier in oktober, samen met mijn zussen. Het appartement waar we toen zaten, was net gerenoveerd en zag er prachtig uit. Gina, die ons ontving, had volgens haar zeggen wel een kleiner appartement beschikbaar, mocht ik ooit in mijn eentje willen komen. En daar zit ik nu dan ook. Het is in een oud gebouw waar je binnenkomt via zo’n immens grote houten deur aan de straat. Vervolgens langs de brievenbussen richting de binnenplaats waar de trappen zitten (en de liften). Het is echt oud, maar de sfeer is geweldig.
Vier meter hoge plafonds
De lift lijkt op een kooi en kraakt en piept. Dus ik pak de trap maar, naar éénhoog. Via een hoge houten deur met een gigantisch slot, waarvan je het mechanisme letterlijk ziet bewegen als je de sleutel omdraait, kom je binnen. Plafonds van vier meter hoog, houten luiken voor de ramen en volgens mij groter dan het appartement waar ik met mijn zussen zat. Ja, minder slaapkamers, klopt, maar wel veel grotere. Qua sfeer zouden ze hier zo een fotoshoot voor een modeblad kunnen doen.
Voor ik op het vliegveld stapte, had ik een waanzinnig schema. Ik ging nog naar een balletvoorstelling, een lunch met een vriendin, een etentje met mijn kind, een afspraak bij Privium op Schiphol, een kennismakingsgesprek met iemand op wiens diertjes ik misschien zou passen (ga ik niet doen na nader inzien 🙈), een middagje winkelen en daarna uit eten met een vriend, met dezelfde vriend naar een concert in de Ziggodome en toen, na drie uur niet-slapen, met de shuttlebus naar Schiphol. Nou jij weer!
Was ik gaar? Nee, er stroomde zoveel adrenaline dat ik met wijd opengesperde ogen in het vliegtuig zat. Met Niemand Naast Me, dat was lekker zeg! Nou, na aankomst op het vliegveld in Napels met de shuttlebus naar Station Napels en met de trein naar Station Salerno. Daar stond Gina op me te wachten om me naar het appartement te brengen, te voet. Stralend weer, graadje of 17, heel de stad vol flanerende mensen, maar niet te druk.
Eindelijk Al Dente
Toen Gina vertrokken was, overwoog ik om toch even naar bed te gaan. Maar dat ging me toch te ver. Voor ik het wist, stond ik in mijn favoriete restaurant Al Dente om te vragen of er een tafeltje vrij was, per favore. Als ik 10 minuten kon wachten wel. Dat moet dan buiten op een rijtje stoelen wat ze speciaal daarvoor hebben neergezet. Tenminste, als die vrij zijn. Want er staat gemiddeld een man of 20 te wachten. Na 10 minuten kwam er een ober naar buiten: WIELMAA!
Misschien vinden jullie het niet leuk om alleen uit eten te gaan, maar ik draai er inmiddels mijn hand niet meer voor om. Ik ga niet zitten lezen of voortdurend op mijn telefoon zitten gapen. Dan blijf ik liever thuis. Nee, ik kijk rond wat er gebeurt en geloof me, bij die Italianen is AL-TIJD wat te zien! En te horen vooral. Ik hoefde niet eens op de kaart te kijken, want ik wist precies wat ik ging eten: bruschette marinara en pasta amatriciana (met everzwijn). God wat was het lekker zeg!
Daarna om de hoek naar de supermarkt en toen terug naar het appartement. Was ik toen gaar? Un poco! Ik heb een uurtje of wat in een hoek van 90 graden op de bank liggen slapen en werd wakker omdat alles zeer deed. Maar ik had wel lekker bijgetankt! En wat denk je: ze hebben hier Netflix! Dus ik hoef nog niet in de weer met mijn hdmi-kabel om mijn laptop aan de tv te koppelen. Gelukkig, want die zit strak tegen de muur gespijkerd, dus die kabel erin proberen te pielen zal geen twee vingers in de neus-dingetje zijn 🤓.
Caffé con paste
De dag erna ging ik ’s morgens naar een bar om koffie te drinken, zoals het een echte Italiaan betaamt. Eigenlijk moet je er dan een klein zoet dingetje bij eten. Dus dat deed ik dan ook maar. Daarna kon ik de verleiding niet weerstaan om te gaan wandelen. En dat op een gewone werkdag! Maar je bent natuurlijk niet elke dag in Salerno, toch? Dus: erop uit! Overal uitverkoop, de mooiste kleding, tassen en schoenen natuurlijk. Daar trok ik de grens: geen winkels in!
De twee dagen erna heb ik heel veel gewerkt, wel 12 uur per dag. De ene dag omdat ik me schuldig voelde (het moet niet gekker worden!) en de andere dag omdat de regen met bakken naar beneden kwam. Maarre … ik moet nog wel effe het juiste ritme zien te vinden zeg maar.
Ik kook gewoon thuis en heb al diverse obstakels weten te overwinnen tijdens het boodschappen doen. Vlees bestellen bij de slager in plaats van een pakje uit de koeling te nemen, groente afwegen waarbij je een nummer op een weegschaal moet intoetsen om de prijs te bepalen en broodjes proberen te herkennen die niet al te ongezond zijn. De uitdaging die nog open ligt: bij een Salumeria naar binnen om speciale worst en kaas te bestellen. Dan moet je volgens mij wel weten waar je ’t over hebt!
Napolitano, non Italiano
,,Gisteren was hier ook een Nederlander!” meldt de cappucinosmurf waar ik bijna elke ochtend heen ga. We zijn kennelijk een bezienswaardigheid 😊 Er zijn hier bijna geen toeristen te bekennen, ook niet in het weekend. En de prijzen zijn er dan ook naar. Een cappuci koop je voor 1,40 en uit eten bij Al Dente kost 17,50. Als je rechtstreeks uit Amsterdam komt is dat nogal een verschil!
Mijn Italiaans is niet ‘hun’ Italiaans, en niet omdat ik het zo slecht spreek. Nee, ze hebben hier een soort dialect waardoor een Italiaan die uit een andere streek komt ze ook niet kan verstaan. Niet dat ik daar nou iets mee opschiet, maar goed om te weten zeg maar. Sommigen doen, heel lief, een poging om Engels met me te praten (als ze dat kunnen tenminste) maar ik vraag ze elke keer om dat niet te doen, want anders leer ik het nooit! Ze knikken en kijken me meelevend aan.
Wat ook een verschil is? Wat die Italianen dragen als ze lopen te flaneren! Camelkleurige jassen, hoge hakken (de vrouwen), cashmere shawls (want zij vinden het nog wèl koud), dure leren tassen en ze lopen alsof het een catwalk is. Nee, dan moet je mij zien! Grote gymschoenen (lekker makkelijk), een regenjasje met een honkbalpetje en een lekkere flodderbroek. Zo kom ik natuurlijk NOOIT aan een Italiaan!
Meer verhalen over Salerno lezen? Klik hier!