Ja, ik mis jou nog steeds ja. Na al die jaren van vriendschap, getrouwd zijn, gescheiden zijn. Na al die jaren zakenpartners zijn. Maar vooral: ouders van ons Emiel. En ondanks het feit dat we ‘exen’ waren, ben jij een van de mensen in mijn leven met wie ik de allersterkste band voel. Ook al ben je er niet meer.
Vandaag zou je 65 jaar zijn geworden, een respectabele leeftijd. Ik heb je maar zelden over pensioen of plannen daarvoor horen praten, daar was je totaal niet mee bezig. ,,Veel te ver weg!”, zei je dan. Alsof je een soort van voorvoelde dat je het niet zou halen.
In plaats daarvan wilde je het eigenlijk het liefst de horeca in.
Camping Krounebierg Mersch
Jarenlang was het de camping in Mersch (Luxemburg) waar je ooit eens op jonge leeftijd terechtkwam en daarna jarenlang elke schoolvakantie ging werken. Diezelfde camping was een jaar of twee geleden nog te zien in dat programma waar een groot Nederlands gezin de boel ging runnen. Ik zag het allemaal weer voorbijkomen.
We hadden nog geen twee weken verkering toen je mij daar al mee naar toe nam. Nou is het zo dat ik totaal niet van kamperen houd. Maar dan ook echt niet. Alleen, als je verliefd bent, dan telt dat allemaal niet en ga je gewoon het avontuur aan. Geroutineerd pakte je de auto vol met spullen die we allemaal nodig hadden volgens jou. Ik stond er verbaasd naar te kijken. ,,Is dat alles?”. ,,Tuurlijk! Meer hebben we niet nodig! We gaan daar niet koken hè. Alleen slapen.”
Eenmaal aangekomen in Mersch werden we met veel egards en feestgejoel ontvangen. Want jij had daar een reputatie van heb ik jou daar! In de jaren dat je daar als jochie begon te werken, was je langzaam maar zeker opgeklommen van wc-poetser tot degene die de camping vrijwel in z’n eentje aanstuurde.
Bert en Ernie
Dat was niet je grootste verdienste, nee, dat was het ‘animatieprogramma’ (lees: jouw soloshow waarin je iedereen wist mee te nemen). Met je gitaar zette je de hele boel op z’n kop en slaagde je erin bijna alle gasten ’s avonds mee te laten wandelen naar Het Monument (in de buurt) terwijl ze samen met jou ,,Ik zing een zacht liedje!” van Ernie en Bert zongen.
We sloegen ons kamp op op het veldje waar een hoogspanningsmast stond. ,,Hier stonden we vroeger altijd, want de gasten kun je hier natuurlijk niet neerzetten. Zo vlak bij zo’n mast!” ,,En wij dan?” probeerde ik nog, maar nee, dat was tegen dovemansoren gezegd. Want jij was bezig de tent op te zetten en er miste iets. ,,De tentstokken’, mompelde je. ,,Ik ben de tentstokken vergeten!”
Als je net verliefd bent, zeg je niet ,,Dat zei ik toch, dat we zo weinig spullen hebben meegenomen!” Alsof ik daarbij aan tentstokken had gedacht trouwens. Maar Kees in ieder ook niet. We spanden touwen en hingen daar de tent overheen. ’s Nachts schrok ik wakker met het tentzeil op m’n gezicht en jij ging eruit om ,,… efkes de boel strak te trekken!”
Ik ben verliefd!
Iedereen die mee was op dat weekend lag natuurlijk in een deuk. Jij stond er olijk lachend bij in je wilde korte broek met exotische palmbomen erop en een wit T-shirt met felle neonkleuren. ,,Dat komt omdat ik verliefd ben!” riep je tegen iedereen die het maar horen wilde.
Ik herinner me een eindeloze bowlingavond waarin we zoveel Irish coffee hadden gedronken dat de bal dwars door de zaal ging. Natuurlijk een kampvuur, jij op de gitaar met ,,Streets of London” en jouw succesnummer ,,Bensonhurst Blues” wat ik daarna we-ken-lang in mijn hoofd had zitten.
Jouw vrijgezellenavond heb je ook op deze camping gevierd. Het moet geweldig zijn geweest! Jeanne en ik zaten op de zondagavond dat jullie terugkwamen labeltjes te schrijven voor de bruiloft. Er moest opstaan: Dank je wel, Wilma en Kees! Maar wij hadden ook een vrijgezellenavond gehad en kwamen erachter dat we Dank je wel Wilma en Jeanne hadden opgeschreven 😊
Een asiel vol katers
We lagen helemaal in een deuk van het lachen natuurlijk en hoorden de voordeur dichtslaan. Daar kwamen jullie binnen, volkomen zwijgzaam. Het was ZO geweldig geweest dat er letterlijk en figuurlijk niets meer over gezegd kon worden. Zonder slaap en met een heel asiel vol katers terugrijden van Luxemburg naar Best had zijn tol geëist. Wat er precies allemaal gebeurd was, heb ik nooit gehoord. Maar dat hoefde ook niet.
Non parli Italiano
Vaak zei je tegen me dat je ,,…veel liever de camping zou runnen dan dit softwarebedrijf!” en achteraf denk ik dat dat ook veel beter voor je zou zijn geweest. Toen we een aantal jaren in Italië op vakantie gingen in een kleine Agriturismo, ging je met de eigenaar mee rondrijden. Het feit dat hij geen Engels sprak en jij geen Italiaans maakte geen zak uit. Jullie rookten samen één Toscaanse sigaar. Niet dat je daar om en om aan lurkte, welnee: Giuseppe knipte die in tweeën, want dat hoorde zo. Je knikte en stak ‘m op. STINKEN DAT DING!!! En dan samen, al rokend en stinkend, met Herzog de Duitse herder de auto in.
Achteraf …
Hij liet je een oude boerderij zien met een vennetje en veel land eromheen en had je weten duidelijk te maken dat wij daar een eigen Agriturismo moesten gaan beginnen. Het was op z’n zachtst gezegd een bouwval en, dachten we toen, volkomen onhaalbaar om daar zelfs maar aan te denken. Het zou een ,,Ik vertrek!” avant la lettre en in het kwadraat zijn geweest. Dus we deden het niet. Achteraf denk ik, alweer, dat het veel beter zou zijn geweest als we het gewoon geprobeerd hadden. Maar ja.
Ik geniet voor jou en mij samen
Nu zit ik vandaag in mijn eentje in Italië, vijf weken lang. Het is je verjaardag en dat was zo ongeveer het eerste wat ik dacht toen ik wakker werd. En hoe fijn je het zou hebben gevonden om hier rond te lopen. Want je was dol op Italië, de wijn, het weer, het eten en (toch ook) de sigaren.
Daarom geniet ik vandaag voor ons tweeën tegelijk. Ik mis je nog steeds.
Je kunt hier de Bensonhurst Blues luisteren. Wil je meer over me weten? Neem dan contact op.