Het leven in Salerno
Twee weken geleden kwam ik aan in Salerno. Het lijkt een eeuwigheid geleden, niet alsof het omgevlogen is. Of door mijn handen is geglipt. En dat voelt heerlijk. Ik denk dat het komt omdat ik, zelfs voor mijn doen, in een compleet andere setting zit: Het Buitenland en Geen Huisdieren.
Los daarvan: het leven in Salerno, het leven van de Italianen (hier althans) is zo anders dan wat ik in Nederland gewend ben. Het begint al dat elke dag alle winkels open zijn tot zeker 20 uur ’s avonds. En dat iedereen daar ook gebruik van maakt. Vanaf 10 uur ’s morgens begint de reuring, die zakt in tussen 1 en 5 vanwege de siësta, en om 5 uur leeft de boel weer op.
De restaurants zitten vanaf een uur of 8 vol. Voor die tijd zit je in je up, die bok heb ik welgeteld één keer geschoten toen ik een tafel had gereserveerd voor 19 uur. Vrijwel niemand binnen en ik stond binnen drie kwartier weer buiten.
Wat ik had gezegd voor ik hierheen ging, als mensen vroegen wat ik toch in hemelsnaam ging doen, doe ik ook. Ik doe mee met de Italianen. Dus ’s morgens een koffiebar in, aan de toog een koffie naar binnen gieten (soms met iets erbij) en daarna terug naar huis om te gaan werken. Tijdens de lunch ga ik naar buiten. Ik steek de straat over, loop een eindje langs de boulevard en ga vervolgens op de bank zitten om over de zee uit te turen.
Om vijf uur stop ik en ga ik naar buiten, rondlopen. Het voelt alsof ik hier altijd al heb gelopen en inmiddels beginnen mensen me ook te herkennen in de koffietent, mijn favoriete restaurant en de supermercato. Als ik uit eten ga, is het dus na achten. Als ik thuis kook, eet ik eerder en daarna kijk ik tv of ik lees wat.
Ik ben mijn eigen stabiele factor
Ik heb me nog geen seconde verveeld of spijt gehad dat ik hierheen ben gegaan. Is het uit mijn comfortzone? Feitelijk gezien wel, maar zo voelt het niet. Ik vind maar weinig ongemakkelijk of spannend of vreemd (meer) sinds ik geen eigen dak meer boven mijn hoofd heb. Het voelt normaal dat er niets echt normaal of standaard is. Wat stabiel is? Ik. Ik ben de stabiele factor in mijn eigen leven en daar doe ik het mee.
Bezoek en bezienswaardigheden
Afgelopen woensdag arriveerden twee vriendinnen uit Nederland, Sandra en José. We hebben elkaar bijna drie jaar geleden leren kennen omdat ik op de honden kwam passen. We zien elkaar helemaal niet vaak, maar zijn op een of andere manier altijd meteen op ons gemak als we elkaar zien. Maar goed, hoe is dat dan als je ineens vier dagen in elkaars vaarwater zit? Zij zijn zeg maar aan elkaar gewend, maar ik niet! Ik ben niet eens meer gewend om een aantal dagen in iemands gezelschap door te brengen.
Maar het ging goed! Het was weer eens wat anders om in samenspraak met elkaar te besluiten wat we zouden gaan doen. En dat dan vervolgens ook te gaan ondernemen. Eindelijk naar de Amalfikust! We hebben de kathedraal, de crypte en de kerk bezocht, een museum dat erbij hoorde en een tocht gemaakt met de boot naar de Amalfikust. Consternatie op de boot want iemand viel flauw van de zeeziek (ik was het niet overigens 😊) en we deden zo half en half mee aan een pubquiz die in een restaurant werd gehouden waar wij toevallig aten. Waar we aten en wat voor wijn we dronken, lieten José en ik aan Sandra over.
We belanden in een restaurant waar een man romantisch begon te doen tegen zijn vrouw (denk ik) en het plaatselijke orkestje liet spelen. Gitaar, banjo, accordeon, het kon niet op en er werd flink gezongen. Zij pinkte een traan weg en wij ook, want de herrie was niet normaal! En je raadt het al … ze kwamen natuurlijk OOK voor de donne olandese zingen! VOOOOOOOOOOOOOOOOOOOLAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARE!!! OOOOOWOOOO! Wij lieten ons niet kennen en zongen vrolijk mee. Zo zijn we dan ook wel weer!
De dag erna werd ons (in een ander restaurant) gevraagd of we mee wilden doen aan de pubquiz. Dat is wat lastig als je de taal niet beheerst maar we hebben toch wel een half uur zitten roepen wat we dachten wat de antwoorden waren en dat werd zeker gewaardeerd. Dachten wij dan toch. Ik denk dat ik beslist een keer terugga en gewoon bij een of andere Italiaanse snuiter ga aanschuiven. De sfeer was namelijk Echt goed!
Die Amalfikust, die viel me stiekem best wel tegen. Wat een toeristenfuik zeg! Toen ik vorig jaar met mijn zussen hier was, konden we niet naar Amalfi omdat de zee te ruw was. Ik vond het heel jammer dat we het gemist hadden en was vastbesloten om deze keer zeker te gaan en opnames te maken om aan mijn zussen te laten zien.
Mag ik een reispil?
Afijn, wij op een grote veerboot gestapt die ons naar Positano zou brengen. Daar konden we dan een uurtje of twee rondkachelen, vervolgens weer op diezelfde veerboot terug met nog eens een tussenstop in Amalfi. Ook daar dik twee en een half uur de tijd om de boel te verkennen. En vervolgens terug naar Salerno.
We zaten met een aantal schoolklassen (puberleeftijd) op de boot en hebben ons vergaapt aan hun gedrag. Er zaten twee grietjes voor ons van rond de 16 die, ik zweer het, alleen maar foto’s van zichzelf en elkaar hebben gemaakt. Alles was duur aan hen, dat kon je zo zien. Balayage-haar, lippen gepimpt, he-le-maal opgemaakt, kunstwerken van nagels, dure kleding, twee zonnebrillen plus een ‘gewone’ bril (die nu kennelijk hip is, want vrijwel iedereen heeft ‘m op. Ik denk persoonlijk gewoon voor de show, maar vooruit 😊). ALLEEN MAAR SELFIES!!!
De boot ging nogal te keer dus ik besloot er een reispil in te gooien, en dat was niet voor niks. Er werden kotszakken uitgedeeld en een van de scholieren ging out. Hele consternatie eromheen, maar gelukkig kon ze uiteindelijk gewoon zelf van de boot af strompelen. Ik was ook blij dat ik eraf was, want ik begon zo’n gammel gevoel te krijgen en dat is vaak een veeg teken.
Op de terugweg zaten er drie jongens achter ons die allerlei muziek streamden. Wij zongen vrolijk mee, want het repertoire ging van Michael Jackson naar Adriano Celentano en alles wat er maar tussen kan zitten. Toen we aankwamen in Salerno vroegen ze of ze met ons op de foto mochten. Wij voelden ons vereerd! Maar voor hetzelfde geld zetten ze ons natuurlijk te kakken op Instagram als drie ouwe taarten die dachten dat ze hip waren door mee te zingen! Maar … dat denk ik niet eigenlijk. Ik moet toch eens kijken of ik die foto ergens zie opduiken.
Amalfikust
Maar die Amalfikust dus, tsja, een grote toeristenfuik. Een koffie kost gewoon weer rond de 7 euro en het was de ene toeristenwinkel naar de andere. Alles rondom het thema Citroen. Citroen keramiek, citroenzeep, citroenprints op kleding en linnengoed, je kunt het zo gek niet bedenken. Een groot deel van de mensen op de boot kocht ze compleet de versuffing en zeulden grote tassen mee terwijl ze alle trappen en steile hellingen in Positano namen. Want godmiljaar, wat een geklauter en geklim was het!
En was het nou mooi? Ja, het uitzicht op zee was mooi, maar dat kun je toch wel op meer plekken vinden. Vanaf de boot op zee kijken was eigenlijk nog het mooist. Dus neem van mij aan: Ga Er Niet Heen!! Ja, misschien een daggie, zoals wij, maar logeren … doe maar niet.
Nou, het verhaal wordt alweer veel te lang zie ik. Ik ga er een eindje aan breien. Arrivederci!
Lees nog meer verhalen over mijn verblijf in Salerno