Mijn laatste vrijdag hier in Salerno. Wat zal ik het missen! Vijf weken op een compleet andere plek zitten dan ik gewend ben, heeft me veel gebracht. Er is ruimte in mijn hoofd gekomen waardoor ik dingen scherper zie en voel. Er is een soort van besef ingedaald. Dat ik toch weer iets moet gaan veranderen.
AlWEER iets veranderen?
,,O jee”, misschien draaien jullie wel met je ogen als je dat leest: WEER iets veranderen?? Maar weet je wat het geheim van de smid is? Nooit zonder na te denken ervan uitgaan ‘… dat je er wel bent…” en vervolgens indutten. Dat gaat me niet gebeuren, dus hou me in de gaten want er gaan zaken op de schop!
Wat ik allemaal zal missen als ik wegga hier?
- De vouwdeurdouchewand. Geen zwembad in de badkamer maar ook geen douchewand die je iedere keer met een trekkertje moet schoonmaken
- De koffiegeur die je op straat om de zoveel meter ruikt en de garantie dat je echt overal goede koffie krijgt
- ‘Mijn’ koffietent waar ik elke dag kom en waar ze OF alles klaarzetten zonder te vragen OF me proberen een andere ‘paste’ aan te smeren dan de bombolone die ik standaard naar binnen werk
- Diezelfde koffietent waar niemand met een Mac zit en waar mensen komen tussen de 20 en de 80
- De taal: geen ‘plat of bruisend water’ maar ‘aqua lisciante o frizzante’
- Radio Kiss Kiss en Radio Montecarlo van Nick the nightfly
- Alle levendigheid op straat met alle handgebaren en emoties.
- Al die gigagrote zonnebrillen (die er heel duur uitzien)
- Mooie tassen van Gucci die ik nog nooit eerder zag
- Het rustgevende appartement dat schaars is ingericht, vier meter hoge plafonds heeft en waarin vrijwel alles naturel of wit is
- Mensen wachten keurig op hun beurt en de kassière stuurt mensen die voorkruipen gewoon terug 😊
- Het eten
- De geur buiten: het ruikt hier naar iets kruidigs, geen idee wat het is. Maar als het een geurkaars was zou ik hem kopen 🤗
- Waar je ook loopt: het lijkt nergens op Nederland
- GA NOU NIET ZEGGEN WAAROM BLIJF JE DAAR NIET GEWOON ALS HET ZO PERFECT IS DAARO!!! (want dat zou echt zó Nederlands zijn 🤓🫣)
Geen Opzij Opzij Opzij
Het leven is hier laid back en levendig tegelijk. Geen Opzij Opzij Opzij. Wanneer ik in Amsterdam ben, en geloof me: ik ben er graag!, merk ik dat ik acuut overschakel naar een hogere versnelling. Ik loop sneller, schiet van de ene metro in de volgende tram en trappel van ongeduld als er iemand met een rolkoffertje ineens stil gaat staan voor je, zodat je tegen hem opbotst. Meestal een toerist.
Toen ik het vliegtuig zat, hierheen, ging de gedachte door me heen: Wat Ga Ik In Hemelsnaam DOEN?? Ik KEN daar niemand! Effe snel bij iemand die ik WEL ken op de koffie gaan, gaat dus echt niet lukken. Ik spreek de taal nauwelijks 🙈.
Al snel besefte ik dat ik moe was en te weinig had geslapen. Wanneer ik in zo’n toestand ben (dat geldt trouwens voor iedereen 🤔) zou ik me geen dingen moeten afvragen anders dan Waar Is De Koffie. Maar in geen geval jezelf dingen gaan afvragen op dat moment.
Settelen?
Toen ik eenmaal een bord spaghetti had gehad bij Al Dente (een paar uur later) was de stemming 180 graden gedraaid en heb ik geen moment spijt gehad van dit avontuur. Iemand op Facebook vroeg zich af wanneer ik me nou eens ging settelen. Tsja, geen idee. Dat settelen heeft me over het algemeen niet zoveel goeds gebracht, dus ik schrik daar nogal voor terug. Zolang het niet hoeft, doe ik het niet. En dat komt dan mooi uit, want ook al zou ik me willen settelen … WAAR dan?? Alsof ik ineens een huis zou kunnen vinden.
Nick the nightfly
Gisteren ben ik naar een jazz-avond gegaan in het theater hier. Nick the Nightfly, een dj/muziekmaker waar Kees een giga-fan van was en ik na verloop van tijd ook, presenteerde het en zong ook nog het een en ander. Ik wist niet eens het Italiaanse woord voor RIJ, dus waar ik zat was een groot raadsel. Er waren allemaal trappen die leidden naar allerlei verschillende deuren en uiteindelijk belandde ik dan op mijn verdieping. Een soort arena met allemaal deuren die naar loges bleken te leiden, waar je dan met een man of drie kan zitten.
Ik belandde bij een moeder en een zoon. Er was een kapstok in de loge, dus geen gedoe met garderobes en ik voelde me net een van die oude mannetjes van de Muppetshow die ook altijd in zo’n loge zitten en commentaar leveren. Dat deed ik dan niet, ik probeerde te verstaan wat er allemaal werd gezegd en kreeg de strekking nog best goed mee trouwens. Ik snapte alleen de grappen niet, dus dat was wel een beetje jammer, maar alles op zijn tijd zullen we zeggen.
Zaterdagavond ga ik met Gina, van wie het appartement huur, naar een expositie waar ook muziek wordt gespeeld. Ik ben benieuwd. En nu ga lekker even in de zon aan de boulevard zitten!
Meer lezen over mijn avonturen in Salerno? Dat kan hier.