Voor jouw publiek klim ik op het podium met mijn niet-alledaags-verhaal dat ik afstem op jouw wensen of doelstellingen.
Dat klinkt geweldig hè? Maar vergis je niet. … Ik ben dakloos. Zelfgekozen, maar in het begin niet zozeer uit vrije wil. Voor de buitenwereld leef ik als een nomade en bepaal ik zelf waar ik woon, ga en sta. Op zich klopt dat ook wel. Want ik pas ik op huizen en/of huisdieren zodat mensen onbezorgd op reis kunnen. Maar ik ben het destijds niet gaan doen omdat me dat zo leuk leek. Want let op: ik ben niet lekker gaan zwerven met een paar ton op de bank … Echt niet! Totaal het tegenovergestelde juist.
Maar …. weet je wat HEERLIJK is?? Ik heb zoveel geleerd! En daarom motiveer ik als SPREKER, FACILITATOR en SCHRIJVER mensen en organisaties om OOK een drempel over te stappen. Heb je zin om met me samen te werken? Laat mij je inspireren!
LEES MEER OVER SAMENWERKENAnder werk, andere omgeving, andere Wilma. Daar snakte ik naar. Ondertussen bleef ik maar aanmodderen en stond ik stijf van de stress. Een duur huurhuis en slecht betalende opdrachtgevers: een dodelijke mix. Ik was alleen nog maar bezig met de vraag of ik het weer een maand zou kunnen redden, financieel. Het lukte elke keer net, maar er stierf ook elke keer een stukje van mij af. Toen ik mijn hond moest laten inslapen en niets meer had om voor te zorgen (behalve mezelf) hakte ik de knoop door. Ik gaf al die zogenaamde zekerheden op. Dan maar geen eigen dak boven mijn hoofd.
Vijf jaar geleden gaf ik mijn leven een keiharde RESET omdat ik al die vaste kosten nauwelijks meer kon opbrengen. Wat een stress! Noodgedwongen veranderde ik zo ongeveer alles. Hoe ik woonde, hoe ik werkte, mijn hele leven zette ik op zijn kop. Ik leef nog steeds op die manier en de kans op een eigen dak boven mijn hoofd wordt steeds kleiner. En toch … voel ik me beter dan vroeger toen ik zogenaamd ‘alles nog had’. Ik heb zoveel geleerd! En daarom motiveer ik als SPREKER, FACILITATOR en SCHRIJVER mensen en organisaties om OOK een drempel over te stappen. Heb je zin om met me samen te werken? Laat mij je inspireren! Toen ik mijn hond moest laten inslapen en niets meer had om voor te zorgen (behalve mezelf) hakte ik de knoop door. Ik gaf al die zogenaamde zekerheden op. Dan maar geen eigen dak boven mijn hoofd.
Wilma verteltWAT ZIJN ZEKERHEDEN NU EIGENLIJK ECHT WAARD?
Want wat zijn zekerheden waard wanneer je er bijna door verstikt wordt? Voortdurend alles op alles moet zetten om de boel in stand te houden? Maar ik bleef het doen omdat ik dacht dat het zo hoorde: een huis vol spullen hebben. Want dat heeft toch iedereen? Heel normaal. En als je het niet hebt, ben je dus niet normaal. Dan maar niet normaal, bedacht ik op een gegeven moment. En ik gooide de bijl erbij neer. De enige sleutel die ik nog heb, is van de berging waar ik wat spullen heb opgeslagen. Voor de rest reis ik rond met een koffer en een ‘werk-tas’. Ik heb nergens meer omkijken naar. Mis ik mijn spullen dan niet? Nou, eigenlijk niet. Ik gebruik de spullen in het oppashuis waar ik zit en die afwisseling vind ik helemaal geweldig. Elke keer is er ander serviesgoed om de tafel mee te dekken! Ook mooi meegenomen: ik train mijn hersens voortdurend omdat ik regelmatig nieuwe apparaten moet leren bedienen. Een ding hebben mijn oppasadressen gemeen: de goede sfeer. Ik ga alleen maar ergens oppassen als ik me er lekker voel.
MAAR NU ZIT JE ALTIJD MET JE VOETEN ONDER IEMAND ANDERS’ TAFEL!
Klopt. En ik heb ook geen eigen hoofdkussen meer en wacht: oh, ook geen eigen bed! Voor vrijwel iedereen klinkt dat als iets onbegrijpelijks. Waarom zou je dat in hemelsnaam willen? Nou, ik moest wel. Laat ik daar mee beginnen. Ik deed het niet voor de lol. Als ik gewoon redelijk makkelijk elke maand opnieuw al mijn kosten had kunnen betalen en een beetje ontspannen had kunnen leven, had ik de stap om alles op te geven waarschijnlijk nooit genomen. Iedereen vindt het ontzettend moedig dat ik het gedaan heb. Dat vind ik zelf inmiddels ook. In het begin stond ik daar helemaal niet bij stil, was ik alleen maar aan het herstellen van al die jaren stress. Nu is het vijf jaar later en zie ik inderdaad hoe krachtig en moedig en dapper het was wat ik toen deed (en nog doe)! Dat inzicht ontstond vooral door alle reacties die ik krijg. Mensen vinden het enorm inspirerend dat ik de uitdaging durfde aan te gaan en niet bij de pakken neer ging zitten. Mijn beslissing van destijds heeft me zoveel goeds gebracht dat ik nu ook anderen aanmoedig om niet langer van alles uit te stellen. Natuurlijk hoeft niet iedereen zulke drastische stappen te nemen zoals ik. Maar neem in ieder geval EEN stap! Ik kan je erbij helpen.
Niets is zo moeilijk als veranderen. Want je hebt niet alleen met jezelf te maken, maar ook met mensen om je heen. Natuurlijk wil je daar rekening mee houden. Maar gebruik je dat niet stiekem als excuus om alles maar te laten zoals het is? Want veranderen … dat is eng. Ik weet het, het is echt eng. Maar toch, als je je afvraagt wat je nou eigenlijk ECHT nodig hebt, ECHT zou willen …. dan besef je dat er toch iets te doen staat. Het mooie is: je hoeft het niet alleen te doen. Tijdens mijn workshop Je Leven Omgooien kun je sparren, met anderen en met mij. Keertje meedoen?
AANMELDEN WORKSHOP WILMA'S BOEK BEKIJKENVoor jouw publiek klim ik op het podium met mijn niet-alledaags-verhaal dat ik afstem op jouw wensen of doelstellingen.
Voor jou schrijf ik met plezier. Dat zul je merken. We starten met een interview en dan krijgt mijn pen vleugels.
Faciliteren zit me in het bloed. Ik geniet ervan om samen met jou iets te bereiken en te organiseren.
De Telegraaf interviewde me over hoe het is om langdurig op een ander continent te wonen. In mijn geval: Zuid-Afrika.
Magazine Vrouw was benieuwd naar hoe het is om op (iets!) latere leeftijd je leven compleet om te gooien.
Het Kan Wel interviewde me over hoe je duurzamer kunt leven. Volgens hen zit het wel snor met mijn footprint: geen auto – geen huis.
Platform Linda Online was benieuwd hoe het is wanneer je je leven op zijn kop zet, onder andere voor de liefde …