Sinds ik ‘huisloos’ ben, is mijn leven compleet veranderd. En met compleet bedoel ik ook ECHT compleet! Bijna niets is meer over van mijn oude leven. Het wonen, het werken, mijn kijk op het leven … alles is veranderd. Dat is allemaal in gang gezet toen ik mijn huurwoning opzegde en afscheid nam van vrijwel al mijn spullen. Hoe ik daartoe kwam? Dat kun je hier lezen.
Sliep ik vanaf dat moment onder een brug of bij het leger des heils? Nee, ik ging zes maanden per jaar bij mijn verkering in Zuid-Afrika wonen en de andere helft van het jaar op andermans huizen en huisdieren passen. Ik had (en heb) dus altijd een dak boven mijn hoofd. Hoe ik aan die adressen kom? Veel via mond-tot-mondreclame, ik heb een profiel aangemaakt op een huizenoppassite en inmiddels heb ik ook veel vaste adressen. Mijn verkering is inmiddels uit en daarmee viel mijn enige vaste verblijfplaats ook nog weg. Toen kon ik NOG meer rondreizen!
LILOU, ZAZU, JIM, REBBEL, NOELLA, NORAH, BOUGATSA, MENEER GOMMERS, LOLA, THYCHO, PIPPA, WOLF, GROOTOOR …
Een kleine greep uit de namen van al mijn harige vrienden waar ik regelmatig oppas. Ze herkennen me altijd als ik terugkom en bij het weggaan ben ik eigenlijk een beetje verdrietig. Want of ik nu een week of vier maanden oppas, ik bouw direct een band op met de beestjes en glijd moeiteloos in hun routine. Lilou houdt niet van de regen en Pippa is er juist dol op! Lola wil alleen ’s avonds vlees en Norah de hond twijfelt altijd of ze wel aan haar brokken zal beginnen. Ik ken ze inmiddels allemaal als mijn broekzak.
Huishoudelijke apparatuur heeft voor mij geen geheimen meer. Mijn terughoudendheid om op een knop te drukken is tot nul teruggelopen. Ik begin er acuut mee als ik voor een vreemd apparaat sta en dat werkt als een tierelier. Ik rijd net zo makkelijk in een schakelbak als een automaat en bekijk allerlei verschillende streamingsdiensten. Slapen doe ik als een os en ik kan elke keer de tafel dekken met ander serviesgoed. Ik vind het geweldig, die afwisseling in mijn leven! Ik reis van A naar B met een grote zwarte Rimowakoffer (de beste die er is want die rijdt dus echt moeiteloos met je mee) en een rode ‘werktas’. Inmiddels ben ik een gigantische inpakexpert geworden. Maar ik maak er geen sport van om zo min mogelijk kleding en accessoires mee te nemen. Ik wil er niet altijd vrijwel hetzelfde uitzien. Daarom is mijn koffer qua gewicht ook inmiddels een soort van berucht. Oppassers die aanbieden hem ‘even’ naar boven te brengen, hebben daarna spijt als haren op hun hoofd!
En, ik kom nog eens ergens! Van Breda tot Bruinisse en van Leeuwarden tot Lesbos. Meestal pas ik in Nederland op, met een enkel uitstapje naar het buitenland. Inmiddels denk ik erover om ook meer in het buitenland te gaan oppassen. Ik zie het wel zitten om op de Schotse hooglanden rond te zwalken of Italianen te kijken terwijl ik met mijn hond op het terras zit! Op mijn socials (zie onderaan de pagina) en in de verhalensectie vind je verhalen die ik over het oppassen heb geschreven.
Wat ik nooit had gedacht of verwacht? Dat er zoveel lieve mensen zijn die je willen helpen als je het nodig hebt. Gewoon een kwestie van vragen eigenlijk. Ook heb ik een veel diepere band gekregen met familie en vrienden. Want tegenwoordig kom ik niet meer een paar uurtjes aanwaaien, maar blijf ik (bewust gepland) een nachtje of twee logeren. Dan heb je dus veel meer tijd voor elkaar dan tijdens een snel kopje koffie of een etentje. Dat is echt een zegen, dat diepere contact.
ZIJN ER OOK NADELEN VAN HET ZWERVEN?
Die moeten er wel zijn natuurlijk …. maar ik heb tot op heden nog niks gevonden wat ik als een groot nadeel ervaar. Ik kan nergens meer echt ‘wortel schieten’, dat klopt. Dus gewoon een kroeg binnenlopen en bekenden tegenkomen … dat zit er niet in. Of naar een vaste sportschool gaan bijvoorbeeld. Maar ja, ik ging toch al niet graag naar de sportschool! En ik leg heel makkelijk contact met vreemden, dus een praatje maken lukt altijd wel.
Verder heb ik geen vaste adresjes meer. Ik heb diverse kappers, schoonheidsspecialisten en nagelstylisten door het hele land onder de Whatsapp zitten.
Sjouwen met spullen? Dat valt wel mee. Meestal is er een sterke man die mijn koffer wel even in de trein zal zetten (de spijt die hij heeft als hij dat ding optilt!!) Op elk station in Nederland kan ik de lift vinden (want een gewone trap nemen met mijn koffer is geen optie). Ja, als er vertraging is met de trein baal ik natuurlijk wel. Maar … wie niet??
O ja, nu weet ik het weer. In het begin had ik een hele kleine berging waar ik regelmatig heen ging omdat ik andere kleren wilde meenemen. En handtassen en schoenen. Want dat vind ik nu eenmaal belangrijk, dat ik regelmatig kan wisselen. Die berging … het was elke keer opnieuw weer een gedoe als ik er iets moest zoeken. En ik moest toch vaker zoeken dan ik had gedacht! Elke keer ruimde ik hem weer op en iedereen in mijn omgeving begon al te gniffelen als ik weer begon te kreunen en steunen dat ik de berging moest aanpakken! Maar een paar maanden geleden ben ik van berging geswitcht. Ik kon een grotere huren tegen een lagere prijs en nu staat alles veel overzichtelijker opgesteld. Dus dat gedraai op de vierkante centimeter van vroeger … daar ben ik vanaf.
WAAR HOU IK VAN?
Nou, dat ik dol ben op kleding, schoenen en handtassen, dat weten jullie inmiddels.
Ik ben verder dol op klassiek ballet (om naar te kijken), lezen (voornamelijk Engelstalige boeken met spannende twists), Spotify luisteren en films en series kijken. Wandelen doe ik ook heel graag, fietsen totaal niet. Koken doe ik ook graag, maar met name als ik dat voor een gezelschap(je) kan doen. Voor mezelf kook ik altijd, zoals ik het noem: recht op en neer. Lekker, maar niet heel uitgebreid. En dat ik dol ben op dieren … dat spreekt natuurlijk voor zich!