𝟛𝟘 𝕛𝕦𝕟𝕚 𝟙𝟡𝟡𝟚
Het is bloed- en bloedheet en het allerslimste wat je op die dag kon doen was … helemaal niets. Maar dat ging niet lukken, want Kees en ik stapten op die dag in de huwelijksboot. Op een dinsdag? Ja, want dat kwam toevallig zo uit. We hadden twee jaar daarvoor verkering gekregen op 30 juni en omdat Kees niet zo goed was in data onthouden, stelde hij voor om 30 juni als huwelijksdag te kiezen. Die zou hij vast niet vergeten. Even fast forward: hij heeft hem ook nooit vergeten trouwens, dus dat had hij goed ingeschat.
We hadden een draaiboek dat helemaal dichtgetimmerd was en er kon eigenlijk niks misgaan. Maar die temperatuur … die was echt moordend! En niet goed voor mijn trouwjurk, want de bovenkant van de mouwen had Marianne, de coupeuse, opgesteven met suikerwater, zodat het mooi rechtop zou blijven staan. Dat begon dus te smelten. Ik plakte aan alle kanten.
𝔻𝕖 𝕥𝕣𝕠𝕦𝕨𝕛𝕦𝕣𝕜
Het was sowieso een gedoe geweest met die trouwjurk. Alle speciale bruidsmagazines had ik bekeken, maar ik kwam niet een jurk tegen die het helemaal was. Mijn zus Loes stelde voor om gewoon naar winkels te gaan om jurken te passen. Dat gaf volgens haar een veel beter beeld. Zo gezegd, zo gedaan.
Ik maak nu even een zijstapje, nodig voor het verhaal. Vanwege de drukte snoepte ik nogal veel, met name rode dropveters. Of liever gezegd: aardbeienveters. Ik was er verzot op! En het maakte allemaal niet zoveel uit, want door diezelfde drukte en voorbereidingsstress viel ik gestaag af.
Nu had ik, vanwege een behandeling bij de tandarts, tijdelijk een frame. Het was een tussenoplossing voor een brug die ik rechtsboven moest laten zetten, zodra de tandarts daarvoor het sein op groen zou zetten. Dat zou nog even duren.
Afijn, wij bruidswinkel in en bruidswinkel uit. Het was een warme dag geweest en drukkend benauwd. Dus dat passen was echt de hel. En het ergste was: niets voldeed aan mijn verwachtingen. Ik werd er helemaal narrig van en toen ik in het zoveelste kleedhokje zat, viste ik de zak met aardbeienveters uit mijn tas. Ik stak er een hele hoop van in mijn mond (troost-snoepen) en hees me in de zoveelste jurk.
Ineens voelde ik dat die veters in mijn mond vast kwamen te zitten; ze zaten kennelijk om dat stomme frame gedraaid! Hoe ik ook knaagde en knauwde, het werd steeds meer één grote plakbal. En op dat moment riep Loes waar ik toch bleef. Waarom duurde het zo lang??
Er zat niets anders op dan het pashokje uit te komen, zwijgend, want ik kon niet praten vanwege die bal snoep. Het enige wat ik kon doen was een soort ‘huh-huh’ geluid maken en dat deed ik dan ook, op alle vragen die er werden gesteld.
Loes keek me stomverbaasd aan en drong nog eens aan: ,,Wat vind je ervan??”
Ik schudde van nee, dook terug het pashokje in, trok de bruidsjurk uit en mijn eigen kleding aan. Het frame inclusief aardbeiveters stak ik in de plastic tas die ik bij me had. Ik stapte het pashokje uit en zei ,,Nee, dit wordt ‘m niet.” Verbaasde blikken bij het winkelpersoneel, nu kon die vrouw ineens weer wel praten?
Ik maakte dat ik wegkwam met Loes in mijn kielzog. Eenmaal buiten kreeg ik compleet de slappe lach en Loes ook, toen ik eenmaal had uitgelegd wat er was gebeurd.
We besloten om naar de Italiaan te gaan en de bruidsjurken verder te laten voor wat ze waren. Uiteindelijk bleek Marianne, de buurvrouw van Loes, de reddende engel te zijn. Ze is coupeuse en maakte op basis van alles wat ik mooi vond een eigen ontwerp. Ik zou hem zo weer aantrekken!
𝔹𝕝𝕠𝕖𝕕- 𝕖𝕟 𝕓𝕝𝕠𝕖𝕕𝕙𝕖𝕖𝕥
Op de foto’s zien we er nog redelijk fris uit, maar aan het eind van de avond had Kees zoveel gedanst en gezweet dat zijn zwarte strikdas helemaal was uitgelopen over zijn overhemd. Want hij vond dat, wat er ook gebeurde en hoe heet het ook was, de bruidegom in stijl moest blijven. Dus die strik hield hij om.
De dag zelf was geweldig. We trouwden op het gemeentehuis van Best en gingen daarna door naar Son & Breugel waar we restaurant Sonnerie hadden afgehuurd. Tenminste, ik denk dat het zo heette. Het was geweldig daar! Na een lunch door naar de kerk, waar we een aangepaste dienst kregen. Ik ben namelijk geen praktiserend katholiek, maar bij Kees’ familie lag dat anders. Dus een compromis gesloten, zodat ik niet naar het Mariabeeld hoefde om ‘vruchtbaarheid af te smeken’ en nog wat van die dingen meer.
De priester begon met Ad en Wilma te zeggen, in plaats van Kees en Wilma. Ad was toen Kees’ compagnon, maar dat wist die priester natuurlijk niet. Hij noemde gewoon een verkeerde naam. Maar Kees en ik hielden maar met grote moeite ons gezicht in de plooi en duimden dat hij zich niet nog eens zou vergissen. Gelukkig deed ie dat niet.
De dienst verliep verder soepeltjes, al vergat Kees’ vader de helft van het verhaal dat hij zou lezen, waardoor hij moest terugkomen naar het spreekgestoelte.
En de organist zong zo vals dat ik zat te schudden van het lachen en Kees niet meer aan durfde kijken.
Alle gasten zopen als krekels, vanwege het weer en ’s avonds bij het diner dansant zat de stemming er dus al meteen goed in. Er werden melige stukjes opgevoerd (die overigens echt grappig waren) en ondanks de hitte stond de dansvloer vol.
𝕋𝕙𝕖 𝕕𝕒𝕪 𝕒𝕗𝕥𝕖𝕣
De dag erna gingen we meteen op huwelijksreis, naar Sri Lanka en de Malediven. Ik geloof dat we de hele vlucht geslapen hebben, want we waren kaduuk na die korte huwelijksnacht. Om half 3 ’s nachts waren we thuis en pas een uur later waren we erin geslaagd om de drie miljoen knoopjes van mijn jurk los te maken. Kees wilde er al de schaar bij gaan pakken, maar dat was natuurlijk geen optie. En om 6 uur moesten we klaarstaan om naar Schiphol te gaan.
Ik kwam, toen ik laatst weer eens in mijn berging moest zijn, de dvd van het huwelijksfeest tegen en de fotoalbums. Die ga ik binnenkort weer eens uitgebreid bekijken. Want de herinneringen aan Kees blijven dierbaar. Nog zo’n herinnering lezen? Dat kan hier.
Wanneer je iemand zoekt die jouw verhaal perfect kan verwoorden, moet je echt bij mij zijn. Neem eens contact met me op?