Als we 60 worden fietsen we naar Rome!!!

Dat zeiden Ad Raaijmakers en Wil Scheepers een paar jaar geleden tegen elkaar. En nu is het zover! Op 25 juni stappen ze ’s morgens op de fiets, samen met hun twee fietsmakkers Henk Huijskens en Jan Versteden. 18 dagen fietsen die geheid mooie ervaringen en herinneringen gaan opleveren!

Ze zitten natuurlijk niet voor het eerst op de fiets. Als lid van De Pedaleur uit Oirschot hebben ze al flink wat kilometers gevreten. En met zijn vieren hebben ze inmiddels al een van de Tocht der Tochten gemaakt: die naar Santiago de Compostela. “Die herinneringen … de mensen die we hebben ontmoet … dat vergeten we echt NOOIT meer!”, mijmert Wil. Vooral de mensen. Een kroegbaas die eigenlijk geen eten serveert maar vier hongerige mannen niet zonder eten wil wegsturen. Een garage waar ze terecht konden toen ze “met stukken” kwamen te staan. “Ja” lacht Wil “En dan moet je maar NET het Franse woord voor VEERTJE weten!”

Henk voegt toe: “Je ontmoet natuurlijk ook gelijkgestemden. Het lijkt wel alsof je in de ideale wereld vertoeft.” Het is misschien sober, in die pelgrimshutten, maar meer dan er wordt aangeboden heb je kennelijk ook niet nodig. Het boek wat na deze trip is gemaakt naar aanleiding van notities en foto’s spreekt echt boekdelen. Ze hebben het goed gehad, zoveel is wel duidelijk! En dus kijken ze reikhalzend uit naar de fietstocht naar Rome.

“Na Maastricht is niks meer vlak”, weet Henk te vertellen. “Dus de vlakke stukken, daar moeten we de kilometers zien te maken”. Er is al een route uitgestippeld en zelfs een barbeque-afspraak in Italië op een camping ingepland. “Welke route je ook kiest, je weet al van te voren dat je dus dingen NIET kiest en dus ook niet gaat zien”, vertelt Wil. “Maar wat we WEL gaan zien is prachtig! Je ziet zoveel meer op de fiets dan met de auto! En er is zoveel moois te zien onderweg!” De kleine dorpjes bij Toscane en Umbrië bijvoorbeeld, waar ze doorheen komen. Maar Florence slaan ze over, want “Dat kost teveel tijd om te bekijken”.

De vier fietsmaten passen perfect bij elkaar. Ze hebben de taken goed verdeeld: eentje gaat over de financiën, de ander is meer technisch en om beurten doen ze de navigatie. “Want anders wordt het saai, als dat door 1 persoon moet gebeuren”, vertelt Henk. “Het is minder romantisch, zo’n navigatiesysteem dan een ouderwetse kaart. Maar het scheelt wel zo’n twee uur fietsen per dag, en dat is ook wat waard”. Dat laatste komt mooi uit want omdat je niet steeds op die kaart hoeft te kijken pauzeer je ook veel minder.

Ik verkeerde nog in de veronderstelling dat ze ook nog zouden terugfietsen vanuit Rome, maar dat is toch niet het geval. Gewoon het vliegtuig in. “Ik kan niet zolang wegblijven”, merkt Ad op. En terug naar huis fietsen is natuurlijk minder leuk, lijkt mij persoonlijk.

Misschien houden de Rome-gangers me wel op de hoogte van het reilen en zeilen onderweg. In dat geval zal ik er zeker over schrijven! Maar voor nu: HEEL VEEL SUCCES mannen!