Mae Rovers en Trix van Erkel voeren hun toneelvoorstelling “Deze dagen” op tijdens ‘Festival gemaakt’: het afstudeerfestival van Toneelacademie Maastricht. Eerder stonden zij met dit stuk al in Den Bosch en Den Haag op de planken. “We hebben veel geleerd, want we moesten alles zelf doen!”
Altijd al acteur willen worden
Mae, afkomstig uit Best, ontmoette Trix (uit Amsterdam) toen zij beiden in 2018 begonnen aan de acteursopleiding. Daarvoor aangenomen worden was geen sinecure. “Er zijn maar heel weinig plaatsen te vergeven dus het is een kwestie van veel audities doen en hopen dat je wordt aangenomen. Er gaat maar zo’n 10% door.” Mae speelde als kind al bij toneelstichting Ons Eygen Landt uit Best; Trix nam als 11-jarige al series op met de camera van haar vader. Het zat er al van kleins af aan in dus.
“De opleiding is heel pittig, je moet het echt wel willen! Wij ontdekten dat we niet alleen willen acteren, maar ook zelf voorstellingen willen maken. Daarom zijn we vorig jaar ons collectief ‘Maetrix’ gestart. Voor ons afstuderen voeren we onder andere ‘Deze dagen’ op. Het thema daarvan is: ‘Hoe wil ik herinnerd worden?’” Een actuele vraag voor henzelf: ze gaan immers na het afstuderen een nieuwe fase in. Maar ze legden hem ook voor aan anderen.
Onopvallend spannende mensen
“Wij willen onze inspiratie ook ergens anders vandaan halen en zijn gefascineerd door onopvallend spannende mensen. Daarom wendden we ons tot een aantal ouderen in een Maastrichts verzorgingshuis met de vraag hoe zíj herinnerd willen worden. We kwamen in een voor ons compleet andere wereld terecht, want in de toneelacademie leef je namelijk best wel in een ‘bubbel’. Een half jaar lang hebben we met vier bewoners vrijwel wekelijks gesprekken gevoerd. In totaal namen we zo’n 30 uur aan materiaal op en dat hebben we ook nog eens allemaal teruggeluisterd.”
Geen podcast
Mae en Trix mochten onder de vleugels van Theater Artemis in Den Bosch hun voorstelling maken onder begeleiding van Jetse Batelaan (artistiek leider) en Kim Karssen (eindregisseur). Ze hadden zich een beetje verloren in al dat audiomateriaal en kregen van Jetse te horen dat het natuurlijk wel een voorstelling moest worden, geen podcast. “Toen we op dag 1 in het theater kwamen waren we best zenuwachtig, want we konden in feite nog niks laten zien. Natuurlijk hadden we wel wat ideeën en we hebben ons er toen een beetje doorheen gebluft. We spelen twee personages: een cowgirl en een brandweerman, gebaseerd op twee mensen uit het verzorgingshuis. Hoe kan fantasie je redden? Hoe kun je teren op mooie herinneringen? Het is een voorstelling die je ‘absurd’ zou kunnen noemen: als publiek moet je echt wel wat moeite doen om het te snappen. Maar dat hebben we expres gedaan.”
Ze hebben enorm veel geleerd want vanwege een beperkt budget moesten ze vrijwel alles zelf doen. “Van produceren tot en met het ‘pitchen’. Maar dat is wel heel fijn. Tijdens dit hele project hebben we misschien wel meer van geleerd dan op de toneelacademie zelf!”
Je kunt dit stuk ook in de krant lezen. Met dank aan Mae en Trix voor de foto!
Ik schrijf voor de krant, voor mezelf en, als je dat wilt, ook voor jou. Al die verhalen die door jouw hoofd dwarrelen … zo opgeschreven dat je jezelf er precies in herkent. Ja! Zo bedoelde je het! Weten hoe dat werkt? Klik hier om contact met me op te nemen. Dan kunnen we het erover hebben.
