Voor Vijftig+ Magazine interviewde ik Lisette Thooft over haar nieuwe boek Jezelf vergeven (voor alles)
Door jezelf te vergeven word je een nieuw mens
Je wordt frisser, vrijer en je staat meer open voor het leven. Als een kind, maar dan met levenservaring en wijsheid. In haar nieuwe boek ‘Jezelf vergeven’ vertelt Lisette Thooft hoe je dat kunt bereiken. En ook waarom dat nodig is.
Lisette is al jarenlang auteur en journalist. Een aantal jaren geleden is ze daarnaast ook een praktijk begonnen in Rotterdam, als rebalancer. Wat doet zo iemand eigenlijk? Ik vroeg het haar. Dat kon ze in één zin uitleggen: ,,Ik masseer mensen en dan gaan ze huilen.” Volgens Lisette kan vrijwel iedereen zich daar meteen iets bij voorstellen.
Het heeft niks te maken met een fysiotherapeut waar je met een lichamelijke klacht naar toe gaat. ,,Maar je slaapt bijvoorbeeld niet goed en denkt dan aan allerlei dingen. In dat geval zou je naar een rebalancer kunnen gaan.”
Het brengt dus een proces op gang en dat gebeurt met name wanneer de rebalancer vriendelijk is en echt aandacht voor je heeft. Toen Lisette destijds het advies kreeg om zich ‘professioneel te laten aanraken’ durfde ze eerst niet. Maar uiteindelijk ging ze toch. Ze voelde meteen dat het goed werkte. Het draait om simpele grepen, aandacht en veiligheid.
Ze ging zelf de opleiding tot rebalancer volgen en heeft nu alweer jarenlang haar eigen praktijk. Wanneer ze mensen behandelt, voelt ze zelf soms ook wat die mensen voelen.
Jezelf vergeven, hoe is die behoefte daaraan bij jou ontstaan?
Ik had voor mijn gevoel een of andere gestoorde gek in me zitten, die alsmaar dacht: ik moet alles goed doen. Ik moet de wereld redden. Het ging zover dat ik een keer ergens een bord kapot hoorde vallen en meteen bedacht wat ik had kunnen doen om dat te voorkomen. Ik kreeg meteen een schuldgevoel en toen besefte ik: dit is niet normaal. Hier wil ik wat aan gaan doen.
Vooral vrouwen kampen met schuldgevoelens. Aan de ene kant vinden ze dat ze veel dingen niet goed doen en aan de andere kant betreuren ze het dat ze in het verleden zaken niet anders hebben aangepakt. Maar er zit een diepere betekenis onder. Jezelf de schuld van iets geven, is minder pijnlijk dan te moeten accepteren dat je niet zo groot, zo sterk of zo slim was of bent. Schuldgevoel creëren we – doorgaans onbewust – om pijn te vermijden of te verzachten.
Jezelf vergeven. Betekent dat: afscheid nemen van die schuldgevoelens?
Ja. Het gaat om het accepteren dat het leven nou eenmaal gaat zoals het gaat; pijn hoort erbij. En andere mensen zijn, net als wij zelf, niet perfect. Jezelf vergeven is eigenlijk de pijn van het onvolmaakt zijn totaal accepteren, binnenlaten, voelen in het hart. Dan kan je hart er liefde van maken, compassie, begrip, steun, warmte, zachtheid, mildheid, troost en innerlijke vrede. Het is een belangrijke stap in onze spirituele ontwikkeling, op weg naar onvoorwaardelijke liefde.
Schuldgevoelens aanpakken, waarom is dat belangrijk?
Als je jezelf ergens de schuld van geeft, word je gespannen. Angst, verdriet en boosheid blijven hangen. Het vormt een schild, een pantser tegen emotionele pijn. Daardoor voel je minder. Dat is ‘spannen’.
‘ONTspannen’ zorgt ervoor dat je weer meer en beter gaat voelen. Daardoor komt die onderliggende emotionele pijn naar boven. Als er veel pijn zit, is dat best eng natuurlijk. Er liggen nog veel akelige gevoelens opgeslagen van vroeger. Daarom vind ik persoonlijk dat in therapie gaan heel goed is. Dan kun je die gevoelens alsnog goed doorvoelen en verwerken. Want als kind kun je dat nog niet en in plaats daarvan heb je toen die gevoelens maar opgeslagen.
Je draagt dus een schatkist vol oude pijn met je mee. En nee, dat is dus géén beerput. De rest van je leven kun je steeds iets uit die schatkist halen om te verwerken, om er iets moois van te maken. Pijn is het goud van de innerlijke ontwikkeling.
Mensen hebben de neiging om te denken dat ze dat niet aankunnen. Dat hun hart daarvan zal breken. Maar daar hoef je niet bang voor te zijn. Je hart is groot genoeg voor alle pijn, zeg ik altijd.
Ga rechtop staan, open je borstkas. Laat de pijn toe, dan word je een ander mens. Je voelt compassie voor jezelf en daardoor ook voor anderen.
Wanneer je je zo voelt, kun je veel beter met verwijten omgaan. De taboes zijn er niet meer. Wanneer iemand je van iets beschuldigt, kun je daarmee dealen. Je laat het gewoon binnenkomen, even door je heen stromen en vervolgens stroomt het weer naar buiten. Je voelt je geen sukkel meer.
Hoe geeft jouw boek inzicht en hulp?
Velen van ons hebben geleerd dat we perfect moeten zijn. Als we dat niet zijn is dat een persoonlijke fout. Ik denk dat het boek een reality check is: wees reëel en kijk eens naar de feiten. We ontwikkelen ons voortdurend en dat gaat nu eenmaal gepaard met fouten. Zelfs mensen die compleet verlicht zijn maken fouten en doen rare dingen. Een volmaakt leven bestaat niet. Barry Long stelt dat perfectie betekent dat 80% goed gaat en 20% niet. Daardoor blijft de boel in beweging. Als het 100% goed zou zijn, raakt de boel verstard.
Zeg nou zelf, als je leven een 10 zou worden … dan is het toch veel te makkelijk? Bijna zonde van je tijd! Een 8 is veel beter, dan zit er beweging in.
Heb jij een gouden tip voor de lezers, behalve dat ze je boek kunnen lezen?
Schrijven. Schrijf op wat er gebeurd is en wat je voelt. Want daardoor moet je helder nadenken. Schrijf op een manier die een ander zou kunnen begrijpen, dus het is heel goed om aan een lieve vriendin te schrijven. Niet iemand die meteen overal een oordeel op heeft, maar iemand die sympathiek reageert. Je zult merken dat je tot nieuwe inzichten komt.
O ja, en doe ook zeker één dagdeel per week iets voor jezelf wat je echt heel erg leuk vindt. Gun jezelf dat.
Jij stelt dat taal heel belangrijk is?
Ik vind dat mensen vaak verkeerde woorden gebruiken en daarmee beïnvloeden ze hun eigen gedrag. Heel veel mensen praten over zichzelf in de ‘je-vorm’. Dat komt omdat praten in de ‘ik-vorm’ te dichtbij komt. Bij praten over ‘je’ gaat het minder over jezelf, je zet het als het ware buiten jezelf waardoor het minder pijnlijk wordt.
Laatst sprak ik een vrouw die zei: ,,Je wilt het goed doen, maar ik ben moe.” De zin begint met ‘hoe het hoort’, dus een soort van afstandelijk. Maar hij eindigde met wat het met haar als persoon deed. Het kan wel zo horen, maar IK ben er moe van!
En dan die overdrijvingen … ‘Ik Ben Gesloopt! of ‘Ik Ben Kapot!’ Dat is helemaal niet waar. Je bent niet kapot of gesloopt, je bent iets anders. Misschien ben je moe? Of verdrietig? Hoe dan ook: benoem het zoals het is. Je onderbewuste luistert namelijk mee en gaat ermee aan de haal.
Zeg ook niet; ‘ik ben nu eenmaal zo’ want dat is een hele negatieve mantra. Als je een mantra wilt gebruiken, pak dan een positieve!
Het boek Jezelf Vergeven ligt inmiddels in de winkel. Kijk voor meer informatie ook op lisettethooft.nl
Ik ben Spreker 🎤 Schrijver ⌨ Sparringpartner die spart, niet sust 🤼 Verhalenmaker met scherpe pen en zachte ogen ✒Keynotes over moed, keuzes, vrijheid & de kunst van het niet-weten 🗝 Happy Homeless 🧳Wil je met me samenwerken? Neem dan contact met me op. Ik kijk ernaar uit.