Wat is erger: jezelf verloochenen of jezelf tekortdoen? Dat heeft alles te maken met VERSTANDIG ZIJN. Terwijl ik het intyp, voel ik dat er al van alles in me begint tegen te stribbelen. Verstandig zijn is niet iets wat bij mij de doorslag geeft. Of ik nou wil of niet trouwens. Ik denk dat daar misschien wel het geheim zit van de afgesabbelde kreet ‘Je Moet Je Hart Volgen’.
Bij mij werkt het (kennelijk) zo: voordat mijn verstand het allemaal begint te beredeneren, is er in mijn lijf al een heel proces in gang gezet. Dat besef ik op dat moment nog niet eens. Ik voel alleen, steeds regelmatiger, iets van weerzin, frustratie of balorigheid. Dat wijt ik op dat moment altijd aan iets voor de hand liggends: hoofdpijn gehad, er is iets kapotgegaan, iets onbenulligs.
Het besluit was al genomen
Maar later, na een hele serie van dat soort ervarinkjes, realiseer ik me ineens: nee, daar ging ’t helemaal niet om. Het gaat HIEROM! En op dat moment is de stoomtrein niet meer te stoppen, hoe rationeel ik de boel ook probeer te bekijken. Het besluit is kennelijk al eerder genomen: met mijn hart, mijn instinct en mijn intuïtie.
Dan heb ik dus mijn hart gevolgd. Heel goed. Maarre … waar dat toe leidt? Valt dat per definitie in de categorie ‘verstandige besluiten’? Welnee, bij mij niet. Soms weet ik dat meteen al, soms kom ik er later pas achter. Maar ik weet ook dat ik niet anders had gekund, want dan had ik mezelf verloochend. Ik gebruik expres NIET het woord TEKORTGEDAAN, want het kan zo maar gebeuren dat ik mezelf wel degelijk tekortdoe met het besluit dat ik neem.
Maar is jezelf verloochenen erger dan jezelf tekortdoen?
Ik zou ze de kost niet willen geven die hier keihard NEE op antwoorden. De mensen die lange-termijn-denken en voor zekerheid gaan. Terwijl ik de verkering uitmaak, de baan opzeg of de opdrachtgever aan de wilgen hang, zitten zij de rit uit. Voor een deel van hen is dat ook echt iets waar ze gelukkig mee zijn.
Maar lang niet voor iedereen. Die mensen blijven in een verstandshuwelijk zitten (‘dan hoef je alles niet door de helft te doen!’), en zeggen alleen in hun gedachten die leidinggevende eens goed de waarheid. Ze weten zeker dat ze het ‘later’ allemaal anders kunnen en gaan doen. Als ze met pensioen gaan ofzo.
Ik snap niet hoe ze het volhouden, maar verstandig is het (vanuit materieel oogpunt bezien dan toch) wel. Ik ben niet zo verstandig.
Niet zo verstandig?
Vijf en een half jaar geleden nam ik het besluit om mijn huurhuis op te zeggen en vrijwel al mijn spullen weg te doen. Ik had na tien jaar financiële stress om het allemaal in stand te houden in mijn ogen geen andere keus. Het betekende ook dat ik qua werk alles moest gaan veranderen want ik ging een soort van zwerven en dan kun je alleen maar online werk doen. En dat had ik niet.
Was dat een verstandig besluit? Velen van jullie zullen zeggen van niet. Loste het in een keer alle problemen op? Mwah, acute problemen verdwenen, maar ik kreeg er een paar andere voor terug. Die ik wel beter kon/kan handlen. Heb ik er spijt van (gehad)? Geen moment.
Wat een besluit!
Af en toe kom ik met mijn verhaal in de media, want het is kennelijk nogal wat om dit soort besluiten te nemen. Zeker als je bijna 60 bent (want dat was ik toen). Omdat ik veel vragen krijg, heb ik besloten om er zelf vaker over te gaan schrijven. Over de ervaringen die ik heb opgedaan en de lessen die ik elke dag nog leer.
Een ding staat voor mij als een paal boven water: er is geen keuze tussen jezelf verloochenen of jezelf tekortdoen. Er is hooguit een keuze tussen vasthouden aan zekerheden of kiezen voor jezelf. Dat laatste heb ik gedaan.
Ik vind het fijn als je deze post deelt 😊 en me blijft volgen of met me wilt connecten.
Wil je meer over me weten? Kijk op wilmavervoort.nl Daar kun je (rechts onderin) ook mijn chatmaatje Lodewijk vinden aan wie je van alles kunt vragen. Je kunt mij ook rechtstreeks wat vragen, via de mail of een reactie op deze post.
O ja, ik kan ook voor jou schrijven. Jouw verhaal perfect verwoorden! Neem maar contact met me op.