,,Hoe GAAAAAAAT het toch met jou??”
,,Heb jij nog STEEEEDS geen eigen huis?”
,,Waarom schrijf je niet meer over jouw leven?”
en vooral
,,Waarom schrijf je geen vervolg op je boek?”
Hoe dikwijls mensen dit soort dingen niet tegen me zeggen! Waar ik ben gebleven …. dat vragen mensen vaak!
Ik grinnik meestal een beetje schaapachtig: voor mij is het leven wat ik nu leid al ZO gewoon! Wat valt er dan eigenlijk te schrijven? En NOG een BOEK??
Tegelijkertijd denk ik ook: ik mis het wel! Het schrijven erover. En het boek schrijven was een van de leukste dingen die ik ooit gedaan heb, dat geef ik acuut toe. Maar of ik dat nou nog een keer ga doen …. dat weet ik nog niet.
Wat ik wel weer ga doen, is vertellen hoe het gaat. Want alles wat IK zo gewoon vind, roept bij vrijwel iedereen een reactie op van WAAAAAAT?????
En eerlijk gezegd, er valt ook een hoop te vertellen. Ik ben inmiddels vijf jaar verder en ook IK heb voortschrijdend inzicht zeg maar. En vooral: een HELE hoop geleerd! Misschien kan ik er nog wel mensen mee helpen ook, met mijn verhaal.
Dus … ik pak de draad weer op! We gaan ff een stukkie terug in de tijd, voor diegenen die nu pas aanmonsteren en nog nooit eerder van mijn verhaal hebben gehoord.
Waarom ik het ook alweer deed
2019. Wanneer je alsmaar bezig bent met geld, met eindjes aan elkaar knopen, dan wordt de wereld heel klein. Alles draait dáárom en het levert ontzettend veel ongezonde stress op. Als een opdrachtgever maar even te laat betaalde, zat ik al met migraine level 3 naar mijn spreadsheet te kijken waarin ik nauwgezet alles bijhield. Ik had letterlijk en figuurlijk geen cent speling. Wat ik wel had? Een hond, Saar. En zolang zij er was, moest ik zorgen dat ze een dak boven haar hoofd had.
Ik had ook verkering, in Zuid-Afrika. Maar een ticket kopen om erheen te gaan, dat kon er niet meer vanaf. Ik bezuinigde bij het leven, maar ook daar zit een grens aan natuurlijk. Toen Saar ook nog moest inslapen was de pijp leeg, om het zo maar eens te noemen. Ik schraapte mijn geld bij elkaar voor een ticket, vloog naar Zuid-Afrika en sprak met mezelf af dat ik een oplossing moest hebben bedacht voordat ik weer terugvloog.
Snijden in de kosten
Ik doe graag wedstrijdjes met mezelf, vandaar. De grootste kostenpost waar ik in kon snijden was het huis. Hoge huur, hoge vaste lasten en ik had het er niet eens meer naar mijn zin. Ik herinnerde me een verhaal van iemand die vertelde dat ze altijd op huizen paste. Als ik nou eens het huis op ging zeggen, twee keer per jaar drie maanden in Zuid-Afrika zou zijn en de rest van het jaar zou gaan oppassen … dat klonk als een oplossing. Dan moest ik wel werk gaan zoeken wat ik online zou kunnen doen. Dat voor elkaar krijgen, leek me nog het meeste werk.
Of ik wel oppasadressen zou vinden, daar zou ik zo achter kunnen komen. Ik Googelde en vond diverse sites waar ik me op kon inschrijven. De clou was om een goed en pakkend profiel te schrijven, besloot ik. Dus dat deed ik. Het regende aanvragen en ik had het voor het uitzoeken.
Wat … als?
Dat was dus alvast heel positief en op dat moment hakte ik eigenlijk voor mezelf de knoop al door. Ik ging mijn huis opzeggen en ‘zwerven’. Het regende niet alleen aanvragen voor oppas, maar ook adviezen van mensen om me heen. Waar begon ik toch aan? Geen idee, maar daar zou ik snel genoeg achterkomen, bedacht ik. Wat als ik over een paar jaar met pensioen ging? Pensioen? Ik heb niet eens pensioen! Wat als je verkering uit gaat en je niet meer naar Zuid-Afrika kunt? Uh, geen idee.
Ik leerde acuut mijn eerste les: over het algemeen zien mensen heel veel beren op de weg, en zeg maar niet die gezellige Winnie de Pooh maar die ene die je met huid en haar wil opvreten. Mensen gaan ervan uit dat je op zeker moet gaan. Hun zekerheden zijn hun alles en daar klampen ze zich aan vast. Terwijl mijn zogenaamde zekerheden zich juist aan míj vastklampten! Maar dan wel als een soort molensteen rond mijn nek.
Laat je niet ontmoedigen
Natuurlijk begreep ik dat iedereen zich zorgen maakte over me, over wat er met me zou gebeuren. En dat waardeerde ik heus wel. Het was allemaal heel lief bedoeld. Maar weet als je iets ongebruikelijks gaat doen, dat veel mensen je ervan zullen proberen te weerhouden. Ze kunnen gewoon niet voorbij hun eigen angsten of aarzelingen kijken namelijk. En nogmaals: dat is geen verwijt, maar laat je er niet door ontmoedigen.
Dit is geen pleidooi om als een kip zonder kop drastische beslissingen te nemen, zeker niet. Ik had alles doordacht en uitgezocht en was natuurlijk al tien jaar aan het stressen. Dus het werd onderhand ook wel tijd om het tij echt te keren. De beslissing die ik nam om mijn huis en haard op te zeggen was misschien wel wild, maar geen opwelling.
Opruimen en afscheid nemen
Toen ik op het vliegtuig terug naar Nederland stapte, had ik een todo-list van een halve meter opgesteld en ik ging acuut aan de slag. Ik zegde mijn huis op, sorteerde mijn spullen op wat weg kon en wat niet en huurde een kleine berging om het een en ander op te slaan. Ook benoemde ik een aantal ‘pleegHouders’ die op grotere spullen van me gingen passen. Een fauteuil, dierbare schilderijen, een lamp. Tsja.
In oktober 2019 overhandigde ik de huissleutel aan de huisbaas en vertrok ik naar Zeeland voor een oppasklus van drie maanden. Daarna zou ik naar Zuid-Afrika vertrekken. Ik voelde me een hele Piet en dacht “the only way is up!” Nou, dat viel een beetje tegen. Ik kwam de man met de hamer tegen en dat had ik natuurlijk kunnen weten. Nu er licht aan het eind van de tunnel was verschenen nam de stress af. En die had me nou juist al die jaren overeind gehouden.
Als een zombie
Het enige wat ik deed was stallen uitmesten, kippen voeren en met de hond lopen. Volgende keer vertel ik meer over hoe dit verder verliep! Blijf me volgen … en als je het LEUK vindt DEEL mijn verhaal dan met vrienden (i.p.v. alleen een LIKE). Dat zou ik HEEL fijn vinden. Dank daarvoor alvast!
