,,Als je verkering uitraakt, ben je natuurlijk wel de Sjaak!”, merkte een van mijn vrienden op toen hij hoorde dat ik mijn hele hebben en houwen achter me had gelaten. ,,Hoezo?”, vroeg ik verbaasd. Hij was zo mogelijk nog verbaasder …. ,,Omdat je dan niet meer bij hem in huis kan verblijven natuurlijk!” Ik haalde mijn schouders op. ,,Dan ga ik toch gewoon ergens anders heen.”
Inmiddels is mijn verkering uit en ga ik gewoon ergens anders heen. Ja, niet naar een andere man hoor, voor alle duidelijkheid. Die optie laat ik vooralsnog links liggen. Ik zou niet weten hoe ik dat met mijn huidige levensstijl moet combineren!
Als … als … als …
Vijf jaar geleden kreeg ik heel vaak opmerkingen te horen die daarmee begonnen. Als ik ziek word, als ik met pensioen ga, als ik geen oppasadressen kan vinden, als ik mijn eigen bed ga missen. ,,Als ik in de toekomst kon kijken, kon ik me op alles voorbereiden”, zei ik dan. ,,Maar dat kan ik niet. En jij ook niet trouwens. Misschien gebeurt er met JOU wel iets waar je nu totaal niet aan denkt!” Dat zei ik als ik iemand wilde shockeren 😊 Ik zeg het nog steeds trouwens, want ik kom elke week wel iemand tegen die voor het eerst hoort dat ik een soort van dakloos ben.
Mensen vragen zich zelden de leuke dingen af van mijn bestaan. Kennelijk lijken die niet zo voor de hand liggend te zijn. Terwijl ik daar nou juist U-REN over zou kunnen vertellen! Want er spelen een hoop dingen die ik me van tevoren absoluut niet had gerealiseerd.
Sleur
Ik vind niks zo erg als sleur. Knettergek werd ik van dat ene gordijn waar ik vroeger dag in dag uit tegenaan zat te kijken. Nou, als ik ergens mee afgerekend heb is het wel met sleur! Dat zag ik natuurlijk wel aankomen, maar dat het zo sleurloos zou worden had ik zelfs niet durven dromen.
Voor ik het weet, zit ik weer in het volgende huis in een andere stad met een fris oppasdier. Als ik er al eens eerder geweest ben, is het een feest van herkenning en pik ik snel de draad weer op. O ja, de stofzuiger staat daar en deze hond is gepikeerd als ik ’s morgens mijn yoghurt niet wil delen.
Maar regelmatig ga ik (bewust) naar mensen toe waar ik nog nooit geweest ben, al wordt dat wel steeds minder vanwege het feit dat ik inmiddels een flink aantal vaste adressen ‘bedien’, om het zo maar eens te noemen. Dan zie ik ineens een nieuw beestje in een vreemd huis in een buurt die ik totaal niet ken. Geweldig vind ik het.
Apparaten
Inmiddels heb ik zo ongeveer alle kookplaten, ovens, tv’s en wasmachines wel gezien en bediend. En de koffiezetapparaten, niet te vergeten. Alleen mijn broer, in wiens huis ik wel eens verblijf, heeft een oven en een koffiezetter waar ik elke keer opnieuw niet mee uit de voeten kan.
Voor de rest is het een kwestie van goed kijken en gewoon op een knop drukken. De handleidingen die voor me klaarliggen heb ik nooit nodig. Ik rijd net zo makkelijk in een automaat als een handgeschakelde auto. Fietsen laat ik bij voorkeur staan waar ze staan, want daar heb ik een gruwelijke hekel aan. Ik loop liever.
Eigen spullen
Dat ik mijn eigen spullen niet mis, daar kunnen veel mensen met hun petje niet bij. Ik vind het juist geweldig om elke keer nieuwe kop en schotels te vinden en een servies om de tafel leuk mee te dekken. Het klinkt misschien heel onbenullig, maar het is eigenlijk een metafoor voor hoe ik de wereld bekijk. Ik zie heel gauw de leuke kant van iets en ja, ik snap dat het soms voor mensen heel krampachtig kan overkomen. Alsof ik mezelf tegen beter weten in iets wijs probeer te maken.
Waar ben ik?
Regelmatig word ik ’s nachts wakker en dan weet ik even niet waar ik ben. Ook niet als ik erover nadenk. De eerste keren dat dat gebeurde, maakte ik me een soort van druk. O jee, er is iets mis met mijn hoofd! Welnee, gewoon veel gewisseld van huis en in het donker ziet alles er hetzelfde uit. Ik blijf zo lang mogelijk liggen en doe niet het licht aan, want ik wil het ‘zelf’ herinneren en niet omdat ik de slaapkamer kan zien. Heel kinderachtig ja.
Het weerbericht
Wat ik ook grappig vind: het weerbericht. Ik kijk nog ouderwets naar het nieuws en als daarna de weerkaart verschijnt zit ik soms naar de temperatuur in Zeeland te kijken, terwijl ik inmiddels in Friesland op de bank zit. O ja!
Kapper – nagelstylist – schoonheidsspecialist – masseur
Daar heb ik er inmiddels een hele hoop van! Ze zitten in alle uithoeken van het land en ik plan gewoon dóór van Rachel in Renesse tot Gaby in Best. Nooit aan gedacht dat dat er ook bij zou horen, bij mijn nomadenbestaan. Zij zijn er inmiddels ook al aan gewend dat ik soms maanden niet kom en dan ineens weer opduik. En dan pikken we gewoon de draad weer op.
De buurt?
Op de plekken waar ik vaker kom, ken ik de buren inmiddels ook. Maar ik heb natuurlijk geen ‘community’ meer waar ik altijd kan sporten of vrijwilligerswerk kan doen, zoals ik ‘vroeger’ deed. Ik hoor eigenlijk nergens meer bij, zo zou je het ook kunnen zeggen. Soms vind ik dat wel jammer, maar ja, je kunt niet alles hebben, toch?
De berging
Vrijwel iedereen die me kent, kent ook deze frustratie. De Berging! Toen ik mijn huis had leeggeruimd, hield ik een aantal spullen over die ik wel wilde bewaren. Daarom ging ik een berging huren. 7,5 kuub inhoud en een vloeroppervlak van ongeveer 1,5 meter bij 1 meter. Samen met mijn broer en zus takelde ik het ding com-pleet af, met het naïeve idee dat ik daar eigenlijk alleen maar zou komen als ik van koffers zou ruilen (van winter- naar zomercollectie en terug).
In de praktijk viel dat tegen. Voor mijn gevoel moest ik er om de haverklap zijn en het was altijd een hele klus. Er stonden stapels dozen die ik verplaatste van links naar rechts om ‘ergens’ bij te kunnen, bijvoorbeeld bij die ene koffer. Of ik moest toch de beamer hebben. Of de administratie. Of Mijn Moedboeken omdat ik er weer een aantal had verkocht. En ja, ik wilde ook wel eens andere schoenen meenemen en een verse handtas.
Gek genoeg beschouwde ik die berging als een soort thuis, met name in het begin. Veel gekker moest het niet worden natuurlijk! Als mijn vrienden hoorden dat ik weer naar de berging ging, lagen ze in een deuk. Vorige week hakte ik de knoop door. Ik wilde een berging waar ik o-ver-zicht had en waar ik in kon lopen. Zeg maar in U-vorm opgestelde spullen. En het is gelukt, tot mijn verbazing voor een lagere prijs dan ik eerst betaalde. Het deed me aan de krant denken: als je een paar jaar lang een krant hebt, merk je ineens dat je buren voor diezelfde krant veel minder betalen want zij hebben een of andere aanbieding gekregen toen ze dreigden op te zeggen.
Let op de aanbiedingen!
Bij de bergingen van deze wereld blijkt dat ook zo te zijn: aanbiedingen! Dus ik heb er nu eentje die bijna twee keer zo groot is. Mijn broer Sjaak hielp me met het inruimen en toen het klaar was bleef ik hem maar vragen of hij zeker wist dat er niet nog ergens een kar met spullen stond die we vergeten waren. De lieverd liep alles nog twee keer na om me te overtuigen en ik sprong ondertussen als een kind zo blij in de rondte.
De bovenste foto is van mijn oude berging. En zo is het nu:
Een nieuwe berging met een zorgvuldig geschetste plattegrond waarop staat welke dozen waar staan en wat er precies inzit. Natuurlijk had dat wat voeten in de aarde, want ik ‘moest’ nu ook oude fotoboeken bekijken en tranen wegpinken bij kunstwerken die Emiel voor me had gemaakt toen hij nog een kleine smurf was.
Niks meer kopen (nou ja, bijna …)
Nog een voordeel: ik hoef bijna niks meer te kopen, naast de reguliere boodschappen dan. Want ik kan geen nieuwe spullen meer kwijt, om het zo maar eens te zeggen.
Ik heb twee uitpuilende koffers vol kleren: eentje voor de kou en eentje voor de hitte. Plus een berg handtassen, schoenen en jassen. Nieuwe kleren kopen betekent dat ik oude kleren moet weggooien, en dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen.
Ik koop alleen e-books en muziek luister ik op Spotify. Toiletspullen moeten precies in mijn toilettas passen, dus een voorraad houd ik er niet op na.
Soms loop ik ergens een Action binnen en dan zie ik mensen met winkelwagens vol woon- en tuinaccessoires bij de kassa staan. En dan sta ik in de rij met een pak hondenkoekjes, kattenknabbels of een geurkaars.
Het is verdomd relaxed om te gaan winkelen in de wetenschap dat ik niks hoef te kopen. Behalve iets lekkers dan 😜
Uit de oude doos!
Wil je iets lezen uit mijn Zuid-Afrikatijd, van toen ik nog verkeeeeeeeeeeeeering had?? Dat kan hier. Heb je een vraag of wil je wat aan me kwijt? Neem dan contact met me op.
