Sinds ik vijf jaar geleden mijn hele hebben en houwen achter me liet, is er van alles gebeurd. Maar, heel apart, vrijwel niks waarvoor ik gewaarschuwd was.
Nu laat ik me sowieso al niet zo van de wijs brengen door waarschuwingen van andere mensen. Wat dat betreft lijk ik (kennelijk) erg op mijn moeder. Die trok ook haar eigen plan en knipperde nog niet met haar ogen, ook al schoot je vlak naast haar een kanon af. En haar zus was niet veel anders, zo begreep ik onlangs uit een toespraak tijdens haar crematie.
De vrouwen van De Bie … uit Oss
De vrouwen van De Bie wisten wat ze wilden en gaven geen duimbreedte toe. Ik mag toch hopen dat ik iets flexibeler in mijn vel zit, maar diverse exen zouden desgevraagd wel zeggen dat Wilma altijd haar eigen plan trekt 😊.
Tijdens diezelfde crematie hoorde ik van mijn nicht dat ik ,,in ieder geval lief ben!” Dat is dan weer mooi meegenomen. Mijn verse schoonzus wees me, op een moodboard met foto’s, op de treffende uiterlijke gelijkenis tussen mijn overleden tante en mij; was me nog nooit eerder zo opgevallen. Het heeft me al met al wel aan het denken gezet.
Waar kom ik vandaan?
Waar kom ik vandaan? En wat betekent dat? Ik lijk met al mijn wilde sprongen bepaald niet op mijn broer en zussen die allemaal langdurige, gelukkige huwelijken achter de rug hebben en ja-ren-lang in hetzelfde huis wonen. Daar ben ik kennelijk niet voor in de wieg gelegd en inmiddels heb ik er vrede mee. Het lijkt me overigens geweldig om vijftig jaar met een en dezelfde te zijn en daar van alles en nog wat mee op te bouwen. Tenminste, als er sprake is van geluk, niet omdat het een verplicht nummer is natuurlijk.
En geloof me, die nummers zijn er in overvloed! Je wilt niet weten wat voor verhalen ik hoor van zowel mannen als vrouwen over hun partners. Het is niet goed of het deugt niet en op subtiele wijze fileren ze elkaar op feestjes in het bijzijn van anderen die daar enigszins ongemakkelijk van worden. ,,Ga Dan Toch Weg!”, adviseer ik steevast in zulke situaties. Maar nee, dat zie ik toch verkeerd kennelijk. Want weet ik wel hoe ingewikkeld dat allemaal is, weggaan??? Nou en of, ik heb het zelf meer dan eens gedaan en er achteraf nooit spijt van gehad. Ik ging nooit zonder slag of stoot, want ik had vooraf van alles en nog wat geprobeerd om het tij te keren. Maar als ik eenmaal besefte dat er geen muziek meer in zat, trok ik aan mijn stutten.
Bekend ongeluk of onbekend avontuur?
Bang voor wat er zou komen? Nee, onzekerheid jaagt me geen angst aan. Ik krijg alleen schrik van de zekerheid dat het ongeluk wat ik ervaar alsmaar zal blijven voortduren, tenzij ik iets verander. Maar anderen kiezen liever voor het bekende ongeluk dan het onbekende avontuur. Ze menen zeker te weten dat ze absoluut niet zullen kunnen dealen met hetgeen op hun pad komt en nemen voor alle zekerheid geen enkel risico.
Een poos geleden zat ik naar een oud-commando te luisteren. Hij vertelde dat mensen alleen maar kunnen ervaren waar ze toe in staat zijn, als ze in een situatie terechtkomen waarin ze volkomen uit hun comfortzone zijn. Want op dat moment moet er dus iets gebeuren. Je moet improviseren, de moed hebben om stappen te nemen om iets te doen wat je nog nooit eerder hebt gedaan. Durf je dat, op dat moment? Of stort je als een kaartenhuis in elkaar en gooi je de bijl erbij neer?
Nu heb ik nooit in een commando-situatie gezeten waarin ik 300 meter naar beneden moet springen of een konijn moet villen en grillen voordat ik iets te eten krijg. Maar zo erg hoeft het ook niet te zijn om erachter te komen hoe sterk je eigenlijk bent.
Advies van anderen
Ik zeg het altijd: je kunt VEEL meer dan jezelf denkt! Echt waar. Het zijn vaak de mensen om je heen die het moeilijk maken voor je. Vaak heel goedbedoeld hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar zij gaan uit van hun eigen situatie en wensen en vanuit die invalshoek adviseren ze wat jij volgens hen moet doen. En vooral: NIET moet doen.
Ik heb naar iedereen geluisterd destijds, serieus. Want ook ik wilde natuurlijk wel weten of ik iets over het hoofd zag waardoor ik een draai van 180 graden zou gaan maken en er niet meer over zou peinzen om mijn huurhuis op te zeggen en te kiezen voor minder financiële druk. Maar ik bleef bij mijn eigen mening, wat ze me ook vertelden. Omdat ik al de horrorscenario’s die geschetst werden, minder erg vond dan de put waar ik in verzeild was geraakt. En daar moest ik uit, uit die put, anders zou ik echt verzuipen.
Ik schreef het al eerder: toen ik eenmaal de knoop had doorgehakt en alle logistiek had geregeld, stortte ik in. Maar dat kwam niet door het doorhakken van die knoop en de gevolgen, zeker niet. Het kwam doordat ik eindelijk lucht kreeg, en vrijwel elke therapeut kan je vertellen dat (ook negatieve) stress je overeind houdt. Haal je de oorzaak van de stress weg (wat op zich fijn is natuurlijk), zak je door je hoeven.
Is dat erg? Nee, de bodem van het zwembad opzoeken en wachten tot je weer opstijgt is veel beter dan eindeloos watertrappelen in de hoop dat je niet verzuipt. Maar ik snap het wel, het klinkt niet heel aantrekkelijk: onder water gaan. Weer iets wat je moet durven …
Achteraf kijkend …
Terugkijkend op de afgelopen vijf jaar ben ik er nog steeds van overtuigd, dat ik destijds een hele goede beslissing heb genomen. Als ik in de coronatijd met al die hoge kosten van dat huurhuis had moeten dealen….terwijl ik in die tijd bijna negen maanden in Zuid-Afrika vastzat omdat de regering aldaar had besloten dat er geen internationaal vliegverkeer mocht plaatsvinden …. Stel je voor! Ik heb me toen zo gelukkig geprezen dat ik net voor het klip was weggezeild!
En ja, natuurlijk was die periode helemaal niet fijn, maar het had nog veel erger kunnen zijn als ik er financieel volkomen aan onderdoor was gegaan. Want omzet maken in die tijd was op z’n zachtst gezegd een uitdaging. Er was nauwelijks werk, niet in Nederland en al helemaal niet in Oesterbaai aan de Indische Oceaan waar ik in Nics huis zat.
Naïef of hoopvol?
Eigenlijk had ik destijds een heel ander scenario in gedachten. Naïef? Ach, ik noem het liever hoopvol. Ik dacht: zodra ik van dat huurhuis af ben, heb ik geen stress meer en kan ik goed acquisitie doen en heel veel nieuwe opdrachtgevers vinden. En dan maak ik een hoop omzet en kan ik heel veel sparen, want ik heb immers heel weinig kosten! Klinkt goed, toch?
Nou, zo ging het dus niet. Want na drie maanden brak dus die coronatoestand uit en al met al duurde die ellende tot en met eind februari 2022! Eigenlijk ben ik dus twee jaar geleden pas begonnen waarmee ik hoopte in oktober 2019 te beginnen. Dat was en is natuurlijk behoorlijk zuur, want de buffer die ik inmiddels had gehoopt te hebben ….die heb ik dus niet.
Geen buffer maar wel luwte
Daarom zeg ik vaak dat de stap die ik destijds maakte niet helemaal voorwaarts zou blijken te gaan, maar lichtelijk zijwaarts. Daar had ik niet op gerekend nee, maar in ieder geval kwam ik in de luwte terecht, en dat was op dat moment al veel beter dan wat ik gewend was.
Dus ik kan er achteraf wel moeilijk over doen en zeggen dat het misschien niet helemaal is verlopen zoals ik had gehoopt, maar dat schiet dus niet op. Sowieso niet, omdat het is veroorzaakt door iets wat buiten mijn beïnvloedingssfeer lag. Dat is ook iets wat ik geleerd heb: het heeft geen zin om alsmaar terug te kijken en te blijven herkauwen.
Positieve insteek levert meer op dan euro’s
Als mensen tegen me zeggen dat mijn glas altijd halfvol is, krijg ik de kriebels. Want dat vind ik een afgrijselijk cliché en daar ben ik helemaal niet van. Maar ik ben veel meer dan vroeger gaan kijken naar wat er wel GOED gaat, wat positief is en dat kan ik iedereen aanraden. Wanneer je er op die manier instaat, werkt dat aanstekelijk op mensen om je heen. En als de sfeer positief is, kan er altijd veel meer dan je zou denken.
Ik heb de tijd om dingen te observeren, minder snel te oordelen en mensen veel meer het voordeel van de twijfel te geven. Dat heeft me al veel moois gebracht. En dat kun je niet in euro’s uitdrukken.
Meer lezen? Check mijn verhalen uit Zuid-Afrika. Wil je iets aan me kwijt? Neem dan contact met me op.
